Haar hartslag daalde, dit voelt niet goed!

Haar hartslagje daalde en ik voelde dit gaat niet goed.

De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij, ik was er nog niet klaar voor want moest gevoelsmatig nog heel veel schoonmaken. We zijn in Hansweert gaan liggen op de palen, en om de zoveel uur was er hoog en laag water. We probeerden altijd zo te plannen dat we gelijk met de steiger lagen wilden we de kant op, of aan boord. Helaas kwam dat niet altijd zo uit en moest ik dus hoogzwanger de palen op of af klimmen. Je kan je wel voorstellen dat ik af en toe tranen met tuiten gehuild had omdat ik weer moest klimmen en het ook nog eens glad was, ik vond het soms zoo vreselijk eng!

Ik was al vanaf het begin aan het spugen en op een duur raakte mijn energie op. Ik was volledig uitgeput en sliep slecht s nachts. Ik had ook erg veel last van voorweeën, en ja ik weet het nu dat die er bij horen. Maar toen wist ik dat nog niet goed, en als je dan flinke voorweeën voelt denk je dat het begonnen is. Omdat mijn energie zo daalde moest ik ook regelmatig bloed prikken bij de internist ivm de medicijnen voor mijn schildklier. Afijn, na een paar gebroken nachten omdat we toch stiekem wel een beetje zenuwachtig waren besloten we om maar eens goed te gaan slapen en het te laten rusten tot ik echt weeën kreeg.

Overdag was ik aan het schoonmaken en probeerde zoveel mogelijk afleiding te zoeken (wat natuurlijk finaal mislukte) en s avonds keken we samen een serie. De laatste twee dagen voor mijn uitgerekende datum was ik alleen maar aan het huilen, ik kon niet meer eten want niks bleef erin. Ik had zo’n pijn gekregen in m’n keel en buik door het spugen, al die maanden lang. De nacht op kerst kreeg ik lichte weeën, ik ging enthousiast op controle bij de gynaecoloog. Ik had 1cm ontsluiting en nog steeds licht weeën, maar omdat ik lichamelijk op was werd er besloten mij in te leiden dmv een ballon. De agenda werd erbij gepakt en ik zou op 27 december 2016 worden ingeleid. Super zenuwachtig hebben we de kerstdagen doorgebracht, ik heb al die tijd flink last gehad van buikpijn en was nog steeds constant aan het spugen. We zijn ook vrij vroeg naar huis gegaan van kerstdiner bij onze families en hebben nog even een dubbelcheck gedaan of we helemaal klaar waren voor de kleine.

Ik had een slaaptabletje meegekregen omdat ik door het spugen s nachts ook bijna niet sliep. Die had ik ingenomen de nacht voor de inleiding zodat ik hopelijk toch een beetje uitgerust kon beginnen. We moesten ons om 7:30 melden in het ziekenhuis en toen we daar aan kwamen kregen we een verloskamer toegewezen. Daar werd alles gemeten van mij, de bloeddruk hartslag etc. Ook werd er nog een echo gemaakt en kwam de gynaecoloog langs om alles te bespreken. Dat er evt een keizersnede zou moeten komen heeft hij ook goed uitgelegd en hoe het dan te werk gaat. Maar eej, laat ik even eerlijk zijn. Dat landde natuurlijk totaal niet! Ik had echt zoiets van, duw die ballon er nu maar in. Dan gaan we beginnen! Ik kon niet meer wachten en ik was zo ontzettend gespannen en emotioneel. Uiteindelijk rond 13:00 kwamen ze de ballon indoen, ik moet eerlijk zeggen dat ik de pijn mee vond vallen en eindelijk kreeg ik een beetje rust over me. Henk mocht blijven slapen en we hebben s avonds heerlijk gedineerd op onze kamer onder het genot van een komedie. De ballon was er ondertussen allang uitgevallen en ik kreeg weer lichte buikpijn, dat gaf me goede hoop. Niemand wist er vanaf dat ik ingeleid werd en dat vond ik wel een fijn idee, maar ondertussen moest ik wel doen alsof er niks aan de hand was. Dat was wel eens lastig hoor, want ik had me een paar keer bijna versproken.

Die nacht was ik toch weer een beetje aan het spoken, af en toe plassen en buikpijn. Gelukkig ben ik tegen de ochtend in een diepe slaap gevallen en werden we wakker gemaakt door de ontbijt mevrouw. Wij kregen allebei nauwelijks een hap door onze keel maar hebben toch dapper elk een halve boterham op, pff hoe spannend zou deze dag worden. We mochten weer naar de verloskamer en dit keer kreeg ik ook de band rond m’n buik (ctg) en werd er ook infuus aangesloten omdat mijn weeën niet echt goed aan het doorzetten waren. Ik kreeg steeds meer weeën en had een goede houding gevonden om ze rustig weg te puffen. Omdat ik helemaal de zenuwen kreeg van Henk had ik voorgesteld dat hij lekker een serie zou kijken en niet zijn volledige focus op mij had. Dit werkte goed voor mij, ik had lekker m’n ogen dicht en probeerde 100% zen te worden. Helaas werden de weeën niet heftiger en besloot ik toch maar even aan de bel te trekken om te vragen of de verloskundige wilde kijken hoeveel cm er inmiddels was. Teleurgesteld kregen we te horen dat ik nog maar 3cm had en voor m’n gevoel was ik al zo lang bezig! M’n vliezen werden gebroken en ik voelde gelijk verandering qua weeën. Ze kwamen sneller en meer! En goed teken toch? Inmiddels had Rosita een sticker op haar hoofd gekregen zodat ze haar hartslag konden meten tijdens de bevalling en kregen we uitleg waar we eventueel op moesten letten. Zo ging het een tijdje door, ik was aan het puffen terwijl de hartslag van Rosita op de achtergrond goed stabiel bleef. Ik werd tussendoor nogmaals gecontroleerd op mijn ontsluiting en die was van 3cm in 3 uur gegaan naar 7cm. Iedereen was super positief en er werd mij nog bemoedigd verteld dat ik waarschijnlijk om 18:00 de kleine wel in m’n armen zou hebben. Tot het moment dat Rosita d’r hartslag daalde en zelfs een paar keer oversloeg. Zoals ons gevraagd werd bij verandering te bellen, hebben we gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Binnen 3 minuten stond de verloskundige en de gynaecoloog aan mijn bed dat ik over 10 minuten een spoedkeizersnede zou krijgen. Wij dachten, waat?? Dit ging zo goed, hoe kan dat nou? Als in een soort droom werd alles uitgelegd en werden we voorbereid om naar de ok te gaan. Ik werd naar de ok gereden en kwam onderweg nog een hoop bekenden tegen en baalde enorm daarvan.

Op de ok aangekomen mocht ik mijn rug bollen voor een ruggenprik, voordat hij goed werd gezet moest er 3 keer geprikt worden. Au! Henk was naast mij komen zitten en we mochten elkaars handen vasthouden, wat had ik dat nodig op dat moment! Toen ze eindelijk begonnen voelde dat zo raar, je voelt niks maar toch beweegt alles. Nadat Rosita geboren was en ze even bij me had gelegen kwam alle spanning eruit, ik raakte in shock door de vele emoties en wilde van het bed afstappen om weer weg te gaan. Ik werd voor mijn eigen veiligheid onder narcose gebracht en toen ik weer wakker werd wist ik niet waar ik was, ik raakte in paniek maar werd al snel getroost door de lieve zusters! Eindelijk werd ik opgehaald, ik was hartstikke high en wist zelfs niet meer waarom ik in het ziekenhuis was. Terwijl ik steeds in slaap viel, heeft Henk iedereen opgebeld van de familie om te vertellen dat Rosita was geboren. Ik was totaal vergeten dat Rosita gewoon naast me lag en had nog niet één keer naar haar gevraagd! Henk en de zusters hadden schijnbaar al een paar keer aan mij gevraagd of ik Rosita bij me wilde hebben maar die vraag drong niet tot me door. Daarna ben ik in een diepe slaap gevallen en schrok ik om 5:00 wakker en vroeg aan Henk waar Rosita was en kreeg weer een paniekaanval, dit heeft een paar minuten geduurd voordat ik gekalmeerd was. En toen heb ik Rosita voor de tweede keer bewust kunnen vasthouden. Wat was ik eindelijk blij en dankbaar! Het besef kwam binnen, wauw we hebben een prachtige dochter. En ze heet Rosita! En terwijl ik dit typ heb ik kippenvel, raak ik emotioneel maar ben ik ook zo ontzettend dankbaar!