Geen zorgeloze zwangerschap

Al een paar weken was ik aan het twijfelen om mijn verhaal te doen. Nu is dan het moment! 

HUH?!

13 maart, ik was aan het werk op de peuteropvang. Ik was buiten bij de kinderen en ik dacht o jeetje, jij hebt vast een poepbroek. Ik grapte nog naar mijn collega, ik ruik dit wel heel goed straks ben ik zwanger. Na mijn ochtend werken ging ik langs de drogist om een test te halen, ik was wat trillerig en voelde me niet lekker. Ik kocht een broodje en at deze in de auto op, ook hier knapte ik niet van op. Eenmaal thuis deed ik de test en ik geloofde mijn ogen niet! 2 STREEPJES?! 

Wat waren heel erg verbaasd en tegelijkertijd waren we ontzettend gelukkig en blij dat het eigenlijk zo snel was gegaan!

In de tijd van onze eerste echo was het de tijd van het corona virus. Ik moest alleen naar binnen en mijn (toen nog vriend) moest in de auto blijven zitten. Het echo apparaat stond allang aan en ik zag een kloppend hartje, van de spanning was ik vergeten mijn vriend te videobellen (oeps). Nadat de echo was uitgeprint liep ik trots naar buiten. Ons klein mensje, onze Dries. Na lang overleg hadden we besloten dat we niet wouden weten wat het werd, een verrassing! (voor mij zenuwslopend want ik wilde natuurlijk alle winkels leegkopen) Dit was onze beslissing en ik moest nog 9 maanden wachten om er achter te komen wat het zou worden! (dacht ik) 

Het eerste medische probleem.

Ik voelde me fantastisch, ik had nergens last van! Ik schreeuwde het van de daken: Als ik elke keer zo zwanger mag zijn dan doe me er maar 10! Tot de 12e week.. 

De verloskundige vroeg mij om bloed te gaan prikken voor een algemeen bloedonderzoek. Prima dacht ik, ik voel me goed niks aan de hand! Nog geen paar uur later belde de verloskundige mij met het bericht: 'je suiker is te hoog, zou je morgen even nuchter willen prikken?' Ja hoor dacht ik, heb ik weer. De volgende ochtend ging ik nuchter prikken en ook toen nog geen paar uur later werd ik gebeld: 'Je suiker is nog te hoog, we willen je doorsturen naar het ziekenhuis voor een suikertest' 

Nog geen week later, daar zat ik dan in het Scheper ziekenhuis in Emmen, een fantastisch lekker drankje naar binnen te slurpen ....(not) Ik werd er behoorlijk misselijk van en ging in het ziekenhuis zitten wachten. Na 3 uur mocht ik weer bloed prikken en naar huis. Ik was al meer dan 12 uur nuchter en had best honger gekregen, ach dacht ik dan maar een saucijzenbroodje eten.. 

Na een paar dagen werd het bevestigd met een telefoontje: 'Je hebt suikerziekte, we zijn bang dat we het niet met alleen een dieet kunnen redden. We willen je graag zien op de diabetes poli' Toen ik dat hoorde huilde ik tranen met tuiten.. Ik was nooit een zoete kauw geweest, drink bijna nooit cola of andere suikerbommen. Waarom moet ik dit nu weer krijgen? Het ging zo goed...

Tijdens mijn afspraak bij de diabetes poli werd mijn suiker weer gemeten, ik kreeg zelf een setje mee om te prikken en ook mijn insuline werd klaar gemaakt.. Uhm? insuline? Spuiten, naalden van alles kreeg ik mee naar huis en moest beginnen met een lage dosering. Mijn benen waren na een paar weken prikken bont en blauw en ik ging steeds meer insuline spuiten om dat mijn nuchtere waarde niet goed was. Na een telefonische afspraak werd mij verteld dat ik gerust in mijn buik mocht spuiten aangezien dit veel fijner was en niet zoveel pijn deed. Ik stond soms te huilen van de pijn om het zo pijn deed om in mijn been te spuiten, ook in mijn buik was soms geen pretje. Met 15 weken zat ik dus aan de insuline, koolhydraat arm was ik aan het eten. 

Gelukkig kon ik het allemaal onder controle houden, ook al was het soms even zoeken. 

Nog meer?!

Na de 15 weken kreeg ik last van bekkenpijn, ik dacht: 'Ach dit gaat vast over met een afspraakje fysio en dan ben ik er zo weer! Niets was minder waar, in de ochtend moest mijn vriend mij uit bed tillen omdat ik vreselijk veel last had van mijn ischias spier, dit was dan ook de diagnose en met pijn in mijn hart ben ik voor de helft in de ziektewet gegaan. Elke week had ik een afspraak bij de fysio, soms twee keer per week omdat de pijn soms ondragelijk was. Ik werkte met peuters en moest soms tillen, bukken, veel staan en lopen. Ik vond het heel lastig om voor de helft in de ziektewet te gaan, ik hou van mijn werk en wilde niet die zeurende zwangere zijn die in de ziektewet ging. Na een paar weken kwakkelen ben ik dan ook volledig in de ziektewet gegaan. Ik kon het niet meer aan, de pijn werd erger en ik kon niet meer mijn bed uit zonder te huilen. Toen was dan ook het moment om te zeggen, ik stop voor nu, ik luister naar mijn lichaam (hoe moeilijk dan ook)

En toen begon het gedonder.

24 augustus zijn mijn vriend en ik getrouwd, het waren warme weken en ik was dan ook helemaal vol van het vocht. Mijn voeten waren niet om aan te gluren, ik moest sandalen zien te krijgen voor onze trouwdag, ik denk dat ik wel 20 paar heb laten komen thuis, niks paste. Gelukkig heb ik nog een paar kunnen vinden die paste, hoe moet je me niet vragen. 

We gingen een weekendje weg na ons trouwen, even lekker bijkomen. Die dag voelde ik me niet lekker, mijn suiker was te hoog en we zaten nog wel lekker te eten in het Van der Valk hotel.. We zijn dan ook vroeg naar de kamer gegaan om te gaan slapen. 

Na het weekendje besloot ik 27 augustus toch maar eens even naar de dokter te gaan, het warme weer was afgezakt maar mijn dikke voeten, hoofd en lichaam niet helaas. Ik dacht, geef me maar wat plas tabletten zodat het vocht eruit kan dan ben ik daar ook weer vanaf. De huisarts vroeg allemaal dingen: 'Heb je ook band gevoel om je buik?' 'Zie je soms sterretjes?' 'Hoofdpijn of duizelig'? Uhm, nee, ja hoofdpijn soms maar dat hoorde bij mij. 'Ik ga even je bloeddruk meten zei ze' 

'Ik ga even de gynaecoloog bellen, je hebt een bloeddruk van 170/100' oei dacht ik, dit is niet goed. 

Ik mocht dan ook mijn spullen pakken en naar het ziekenhuis voor verdere onderzoek. We kwamen in de verloskamers en ik zei nog: 'Nou hier moeten we nog lang niet zijn!' Na een paar onderzoeken kwam de arts: 'Je hebt teveel eiwitten in je urine, dit kan wijzen op een zwangerschapsvergiftiging, we nemen je voor nu op'. Ik was dat moment 26 weken zwanger, de babykamer was nog niet eens af, kleertjes waren nog niet gewassen. Ik was onwijs bang, dit kan niet waar zijn toch?! Dit kindje mag nog niet geboren worden, ik ben nog maar 26 weken zwanger! Ik moest 24 uur mijn urine opslaan, dit om te kijken hoeveel eiwitten er in mijn urine zaten. Artsen kwamen bij ons om te praten: 'Als er teveel eiwitten in zitten word je overgebracht naar het UMCG, het kan zijn dat de baby dan al gaat komen'. 

 Na 4 dagen ctg's, bloeddruk medicijnen en heel veel rust ging het al wat beter, ik kon mijn voeten weer normaal zien en voelde me ook beter! 'Wat rust wel niet kan doen, dacht ik nog' 

Na 4 dagen in het Scheper ziekenhuis mocht ik dan ook naar huis met bloeddruk tabletten en rust! Heel veel rust. Wat was ik blij, eindelijk weer naar mijn eigen huisje, naar de kat, naar mijn eigen bed en douche!

UMCG.

Na anderhalve week moest ik weer op controle. 'Zozo, 4 kg gegroeid in 1,5 week' Oeps dacht ik, dit moet vocht zijn.. Weer werd mijn bloed afgenomen en mijn urine nagekeken. Na het ziekenhuis bezoek ging ik langs bij mijn oma, even op de koffie.

Mijn telefoon rinkelt en ik kijk naar het scherm: 'privé nummer' Het enige wat ik toen dacht was: 'Dit is niet goed' Er werd me verteld dat het dus ook niet goed was, alle waarden waren omhoog gegaan, ik moest mijn spullen pakken en een telefoontje afwachten, mocht ik met eigen vervoer naar het UMCG of moest ik met de ambulance. Gelukkig mocht mijn man met mij mee in de auto naar het UMCG, mijn hemel dacht ik 'Wat een mega ziekenhuis' Ik werd opgenomen op de verpleegafdeling van de obstetrie, infuus erin en aan de CTG. Ik kon alleen maar huilen, ik was ontzettend bang voor wat er zou gebeuren. 

'Tot 32 weken zwangerschap blijf je hier, daarna mag je naar Emmen toe' en ik was nog maar 28 weken zwanger.

Na een week hadden we een afspraak met de kinderarts. We kregen uitleg over het bevallen bij het termijn van 30 weken. Het zou er goed uit zien, kleine kans dat er iets zou gebeuren. Natuurlijk waren er risico's maar ze zijn een academisch ziekenhuis met zoveel kennis. We hadden er vertrouwen in en waren gerustgesteld. Na een paar dagen begon de hartslag te dippen van Dries, ik was ontzettend bang, wat een vreselijk naar geluid was dat zeg. De verpleegster zei: 'Dit gebeurt wel vaker, dan zitten ze even aan de navelstreng of komen er tegen aan met hun hoofdje' Ik was gerustgesteld, totdat ik na een paar dagen elke dag wat langer aan de CTG moest, van anderhalf uur, naar 3 uur, naar 5 uur. Ik werd er gek van, ik kon niet eens normaal douchen of ontbijten omdat de hartslag niet variabel genoeg was. 

Na anderhalve week in het UMCG lag ik een beetje te dommelen, mijn man was naar huis om even nieuwe kleding te pakken, even douchen, de kat aandacht te geven en noem maar op. Hij was nog geen half uur weg toen ik mij niet lekker begon te voelen, ik kreeg een ontzettende druk op mijn hoofd en leefde in een sprookjeswereld voor mijn gevoel. Ik drukte op de knop en mijn bloeddruk werd gemeten, 180/110. 'Dit is niet goed, we gaan je verplaatsen' en daar ging ik, van een zaalplekje naar een 1 persoonskamer. Een verpleegster zei nog: Als je op een 1 persoons kamer komt te liggen dan is er iets echt mis. 'Shit' dacht ik nu gaat het gebeuren. Ik kreeg medicatie door mijn infuus en na een paar uur werd mijn bloeddruk weer wat beter, ik ging me weer wat beter voelen. Vrijdag 18 september, feest! want ik lag al 2 weken zonder baby in het UMCG! Dit gingen we vieren, we bestelden op thuis bezorgd iets lekkers. 'Volgende week vrijdag, dan bestellen we ook iets lekker want dan hebben we weer een week te pakken' We waren letterlijk elk uur, elke dag en elke week aan het vieren. 

Zaterdag 19 september, ik lag inmiddels al weer een uur of 5 aan de CTG waar ik helemaal knetter van werd. 'Vanavond leggen we je er nog een keer aan, is het dan niet goed gaan we kijken of we de baby gaan halen' Mijn man en ik grapte nog: 'Vanavond niet Driesje, we willen graag wie is de mol nog even zien' 

19:15 uur werd ik aan de CTG gelegd, ik zag het, ik hoorde het, vanavond werd onze Dries geboren. Na 10 minuten kwam de verpleegster binnen: 'De OK is gebeld, we gaan de baby halen' We keken elkaar aan: 'Dat word geen Wie is de mol? vanavond' 

Eerlijk is eerlijk, we waren opgelucht, blij en ontzettend nieuwsgierig want wat zou het zijn?!