Geboorteplan? WAT EEN ONZIN.

Oke, eerlijk is eerlijk, je kan natuurlijk niets verwachten van je bevalling. Je hebt geen flauw benul wat er gaat gebeuren uiteraard. Nou, ondanks dat was mijn bevalling letterlijk alles wat ik ‘niet’ had verwacht, vreselijk.

20 januari, mn zusje en zwager kwamen langs om gezellig een hapje te eten voor mijn verjaardaag, 23 januari, en ik voelde me eigenlijk al de hele dag ‘anders’. We gingen een burgertje eten ergens en ik had online gelezen op een forum of iets dergelijks dat bitterlemon de bevalling zou opwekken. Wat een onzin, toch?! 

Het was een gezellig avondje, ik was eigenlijk heel erg moe en niet echt lekker dus lag vroeg op bed. De volgende dag zou ik nog van alles gaan schoonmaken.. dat was in ieder geval het plan!

06:45

Ik werd wakker met wat kramp in mijn buik maar had eerlijk gezegd het idee dat ik gewoon moest poepen. Dat was ondertussen heel normaal geworden op de raarste momenten aangezien er een mini mens tegen alles aan, aan het drukken was. Ik stapte het bed uit, zo zachtjes als het maar kon om mijn man niet wakker te maken. Er liep wat langs m’n been... oh oh, ik heb in mijn broek geplast! Ik moest zachtjes lachen en zette nog een stap. Oh.. volgens mij is dit geen urine... 

‘SCHAT!!’ Riep ik enthousiast, ‘Ik denk niet dat je naar je werk hoeft vandaag!’. Hij schrok zich uiteraard rot, lag nog half te slapen. ‘Komt de baby?!’ zei hij blij (en nog half in slaap dus).’Ja, ik denk het wel..alles is nat!’ 

We waren allebei natuurlijk klaar wakker hierna en zijn maar gaan douchen. Ik dacht altijd, als ik aan de bevalling dacht, dat ik heel erg zou schrikken en in een soort van paniek zou raken, maar dat was absoluut niet waar. 

Ik had dus een geboorte plan geschreven, want schijnbaar doen mensen dat. Ik had 1 bepaalde verloskundige waarvan ik telkens hoopte dat zij niet aan het werk zou zijn op de dag dat ik ging bevallen. Ik wilde thuis bevallen ook, leek me super relaxt allemaal.

Na een film en 3 losse knakworstjes werd de kramp wel wat vervelender.. De verloskundige was die ochtend wel al langs geweest, maar die is weer vertrokken aangezien er vrij weinig aan de hand was nog. Toen de krampen toenamen besloot ik even een lekkere hete douche te nemen, heerlijk! Not. 

16:00

Tijdens het douchen kwam ik er achter dat de kramp eigenlijk wel echt wat pijnlijker begon te worden en toen ‘ie echt regelmatig terug kwam hebben we maar weer contact opgenomen met de verloskundige, ze kwam er zo snel mogelijk aan.

Toen de verloskundige binnen kwam lag ik op bed, een beetje vaag te zuchten en klagen, jeetje wat was dit vervelend zeg! Ze kwam me even controleren.. daar gingen we, de eerste keer.. ik keek wel een beetje op tegen dat inwendige onderzoek hoor.

5CM! Wauw! Ging lekker snel schijnbaar, en dat klonk mij natuurlijk als muziek in de oren, vooral aangezien ik thuis wilde blijven en absoluut niet naar het ziekenhuis toe wilde.

Grapje. Het ging natuurlijk niet zoals ik wilde.

De weeën werden heftig, dat had ik even niet aan zien komen. Er werd een andere verloskundige gestuurd want die andere haar dienst zat erop. Wie kwam er? Uiteraard. Precies die ene persoon die ik er absoluut niet bij wilde. 

Er kwam iemand van Naviva bij, en ook die lag mij helemaal niet. Wat een ellende dacht ik.. Ondertussen was de hele woonkamer één grote puinhoop en moest ik op de eettafel gaan bevallen aangezien ons bed ‘te zacht’ was. De verwarming op (ja echt) 30 graden want ik had het vreselijk koud. 

We hebben werkelijk elke hoek in de woonkamer gehad. De eettafel, op handen en knieën, op mijn rug, de bank, de baarkruk.. Mevrouw wilde er niet uit.. 

Na ruim tweeënhalf uur persen werd er EINDELIJK na dat ik er ruim een half uur om gevraagd had een ambulance deze kant op gehaald. Ik weet dat je normaal gewoon met je eigen auto moet gaan maar ik vertikte het om in ons busje te stappen.

Die hele rit weet ik ook niets meer van.. Alleen dat het ineens heel erg koud was buiten en ik heel erg aan het shaken was en daar maakte de ambulancebroeder zich zorgen om. 

Ik wilde absoluut geen pijnbestrijding maar ik was er ondertussen om aan het huilen, als een klein kind die geen snoepje meer mag. Er ging een infuus mijn hand in en een plakkertje tussen mijn benen door naar binnen op het hoofdje van de kleine meid.

Het zal wel. Het maakte me allemaal niets meer uit ook. Van blinde paniek en angst is alles in een handomdraai omgeslagen naar ‘HAAL DIE BABY ER UIT, MAAKT NIET UIT HOE.’

Nou dat hebben ze gedaan hoor. En hoe. Het infuus deed zijn werk goed en ik kreeg weer wat energie om te persen.. Vonden ze alleen niet genoeg dus hebben ze haar uiteindelijk met de vacuumpomp en een flinke knip moeten halen.

Ik had een geboorte plan, helemaal uitgeschreven. Maar uiteindelijk is daar eigenlijk helemaal niets mee gedaan, in mijn geval dan. Thuis werd het ziekenhuis, natuurlijk werd een vacuumbevalling, en in plaats van er vanaf komen met een flink beurs gevoel en een kleine hechting kreeg ik een knip, een flinke scheur en ruim 26 hechtingen, 3 lagen diep. 

Maar, als ik er op terug kijk.. Wat maakt het dan eigenlijk allemaal uit? Je kan je druk maken om hoe je bevalling zal gaan lopen, maar uiteindelijk heb je er niets over te zeggen en doet de natuur haar eigen ding.

22 januari om 00:14 is onze prachtige dochter Zoë geboren, en alles is precies zo gegaan zoals het heeft moeten gaan. 

En ik zou het zo weer doen.