Geboorte verhaal van Ivan

13 februari ’12: Ik werd opgenomen in het ziekenhuis met vermoedelijk gebroken vliezen. Eenmaal daar werden er gelijk tabletjes op mijn baarmoeder mond gezet, maar helaas reageerde ik daar niet heel veel op. De artsen waren positief en er werd gesproken van een “Valentijns baby”, als ik iets niet wou was het dat wel, maar dat terzijde, de 14e kroop voorbij en ik voelde me goed, ik liep rondjes door het toen nog oude Isala ziekenhuis en hobbelde rustig de trappen op en af, alsof het niets was. De 15e begon ik meer te reageren op de tabletjes maar t zette nog geen zolen aan de dijk, maar!; ik had rug weeën, mijn moeder drukte haar vuisten in mijn rug, en masseerde zo mijn rug weeën weg, ondertussen kwam er bijna elke avond een vriendin langs, met wat lekkers en beetje kletsen zodat de avonden niet zo oneindig lang duurden. Zo hobbelde ik dus rustig door, want het was een scheurtje in de vlies en de “behandeling” was gestart… de keuze was gemaakt; help de natuur dan maar een beetje.

Ondertussen was het de 18e ik hobbelde ook nog gewoon door, nog 1 dag dan was ik precies 37 weken en dan mocht de baby (ja ik wist niet wat het zou worden) zonder probleem komen. Maar ik was moe, echt moe, na bijna een week in het ziekenhuis te hadden gebivakkeerd was ik het zat en de tranen kwamen.

Na een gesprek te hebben gehad met verpleegkundige gingen we door met de tabletjes op mijn baarmoeder mond, kreeg ik pijnstillers en een warme kruik zodat ik een nacht flink door kon slapen en weer een beetje op krachten kon komen. Mijn moeder vertelde me dat ze zondagochtend niet bij het “strippen” zou zijn maar me zou bellen, zo gezegd zo gedaan. En ik ging slapen.

Op krachten komen, dat had ik nodig!.

Zondagochtend de 19e februari.

De verloskundige kwam binnen voor controle en eventueel een nieuw tabletje op mijn baarmoeder mond, maar haar gezicht zei genoeg.

Haar woorden: “tijd om een baby te halen”. Daar lag ik dan helemaal alleen, lichtelijk in paniek geraakt, daar kwam de verpleegkundige al aan; rolstoel en begon mijn spullen in te pakken. STOP STOP STOP! Ik ben alleen ik ga niet alleen bevallen STOP! Tranen met tuiten en toch een glimlach op m’n snuit, belde ik mijn moeder op met; “mam, ben je wakker? Je kan niet naar de kerk want je moet komen mam!!”. In de tijd dat mijn ouders onderweg waren van thuis naar t ziekenhuis is 15/20min, ik werd, althans mijn spullen gingen in de rolstoel en ik liep er achter. Mijn vliezen werden geprikt en gelijk tijdig kwam daar mijn ouders naar binnen. En vanaf toen, had ik al die krachten van de nacht ervoor hard nodig. De weeën kwamen al snel, en ook in ramp tempo.. Na een korte “pauze” bleek de hartslag van de baby het moeilijk te hebben.

het beeld; van de zuster haar opeens zo serieuze gezicht en haar hand die in haar jaszak een noodknop duwde. Het hartje van de baby was weg… het was nu echt noodzakelijk dat de baby kwam..

En toen het moment; nog 1x San, nog 1x en dan is hij er…. Met alle laatste krachten die ik had.

Daar was de baby met precies 37 weken, een klein glibberig baby-tje.

Hij was er, daar was hij eindelijk.

Daar ben je dan eindelijk, geheel onverwachts maar zo welkom.

Ivan geboren op 19februari.

Dat was het geboorteverhaal van Ivan, een heel avontuur maar gezond en wel en een heel mooi ventje, van nu 9 jaar oud!

Owja; en zijn hartslag dat was allemaal goed; het apparaat dat de weeën registreerd; was kapot.

Liefs MamaSann