Geboorte van mijn dochter

Alweer ruim 8 jaar geleden beviel ik van mijn zoon. En wat vond ik het vreselijk, die bevalling (te lezen in mijn andere blog). Nu moest ik weer gaan bevallen en ik was zo vreselijk bang. Daarom bood het ziekenhuis mij EMDR therapie aan. Om hopelijk te zorgen dat ik iets meer ontspannen aan deze bevalling kon beginnen. Het heeft geholpen, maar nog steeds maakte ik me een beetje zorgen.

Ik kon niet meer, ik was op, geestelijk (veel gezeur met de vader van de baby) en lichamelijk (bekken- en heupklachten, waardoor ik nauwelijks nog kon lopen en al weken hooguit 3 uur per nacht sliep). Ik kreeg het verlossende gesprek met 38 weken zwangerschap. Als ik wilde, konden ze met 39 weken inleiden.

Dus, daar ging ik dan. Ik mocht om 12:00 uur bellen en zou horen hoe laat ik me moest melden bij de verloskamers voor het plaatsen van een ballonnetje. Tante gebeld, die zou meegaan en bij de bevalling zijn.

Ruim een half uur te vroeg meldde ik me en werd heel warm onthaald. Van tevoren was gezegd dat ik een kamer zou delen (na het plaatsen van de ballon zou ik een nachtje blijven slapen) met een andere dame die ook een ballonnetje kreeg, maar bij aankomst bleek dat ik toch mijn eigen privékamer zou hebben. En wat een luxe kamer! Daar kan menig hotel nog een puntje aan zuigen ;-)

Het plaatsen van de ballon was niet zo fijn, haha. Ik bleek nog steeds geen ontsluiting te hebben. Ze had het over de "tuut van de baarmoedermond" en dat ze nét met haar vingertopje door "het tweede ringetje" kon. Het zei me allemaal niet zoveel, waar het mij om ging: kan die ballon of niet? Ja, die kon. Top!

Wat een pijn! Ze kreeg 'm er maar niet ver genoeg in. Met eendenbek, zonder eendenbek, vuisten onder m'n billen, iets meer naar voren, iets meer kantelen. Van alles gedaan om maar te kijken of het wilde lukken. Uiteindelijk, na heel veel pijn en moeite (letterlijk!) zat de ballon. Zo moeilijk was het nog nooit geweest, zei ze.

Door al het gepruts en gefrummel kreeg ik direct al heel erg menstruatie achtige krampen (en die zijn elke maand al heel heftig en pijnlijk bij mij, dus voor mij niet zo anders nu). Ik kreeg paracetamol en weer verder afwachten. Mijn tante ging naar huis en ik zou haar bellen als er nog wat zou gebeuren en anders zou ze gewoon de volgende ochtend weer in het ziekenhuis komen.

De volgende ochtend zouden ze pas kijken of de ballon wat gedaan had.

Hele nacht krampen gehad, uiteindelijk nog wat gekregen om een beetje te kunnen slapen, daarna geen krampen meer gevoeld.

De volgende ochtend kwamen ze kijken. Ik lag gewoon in mijn bed op mijn kamer. Daar kwam weer de eendenbek en ze ging voelen. Het ballonetje ging eruit en ze ging voelen. Nee, helaas, het leek niet veel gedaan te hebben. Ze ging even overleggen, maar waarschijnlijk zou ik een nieuwe ballon krijgen en nog een nachtje blijven. En als ik een nieuwe ballon kreeg, was het even de vraag of zij dat nog zou doen, of de arts van de volgende shift. Wat was ik teleurgesteld.

Na een poos wachten kwam ze me toch zelf nog halen. We gingen naar een andere kamer, weer met zo'n speciale stoel met beugels. En daar lag ik weer, en zij keek en voelde weer.

"Ik heb goed nieuws, je ligt er nu veel beter voor en het heeft toch wat gedaan, we gaan zo je vliezen breken!" Wat een opluchting! Het ging echt gebeuren!

Niet lang daarna werd ik opgehaald en naar een verloskamer gebracht. Weer in de beugels en ineens een hele guts warm water tussen m'n benen en het bleef lopen! Een infuus met weeënopwekkers (infuus prikken was ook nog een hele uitdaging) en afwachten maar weer. De weeën deden zeer, maar waren nog te doen. Tegen mijn tante zei ik op een gegeven moment dat de weeën toch wel wat pijnlijker werden, maar nog te doen waren en dat ik dus twijfelde over een ruggenprik. Bij de laatste controle had ik 4cm ontsluiting en ik was bang dat als ik de weeën niet meer zou kunnen opvangen het al te laat zou zijn voor de ruggenprik, maar ik wilde ook weer niet te lang met die ruggenprik zitten. Gezien mijn vorige bevalling (waar ik 5 uur lang op een ruggenprik heb moeten wachten) zei ze dat ik er maar beter alvast om kon vragen. Zo gezegd zo gedaan. De verpleegster ging kijken of er plek was op de operatiekamers.

Even later kwam ze terug met de mededeling dat het heel erg druk was en ik niet nu voor een ruggenprik kon. Ze wisten in het ziekenhuis van mijn voorgeschiedenis en ze zei dat het haar heel erg speet, maar dat ze ook niet kon vertellen hoe lang het zou duren. Maar de operatiekamers hadden beloofd het meteen te laten weten als er plek was. De weeënopwekkers werden gelijk flink omlaag gezet, zodat het voor mij allemaal wat draaglijker zou zijn.

Iets minder dan een uur heb ik uiteindelijk moeten wachten. Tegen de tijd dat ze me kwam halen was ik ontzettend blij dat ik "al" om die prik gevraagd had, want inmiddels had ik heel erg veel moeite om mijn weeën op te vangen.

Vlak voordat de prik gezet zou worden kreeg ik een soort paniek aanval. Ik schreeuwde en huilde dat ik heel bang was. Ineens zag ik doemscenario's voor me, waarbij ze mis zouden prikken en ik voor de rest van mijn leven half verlamd zou zijn. Ze waren zo lief allemaal, stelden me gerust, alles zou goed komen. En daar kwam de prik. Toen deze eenmaal begon te werken, kreeg ik nog een raketijsje en terug naar de verloskamer waar ik ook gelijk een katheter kreeg.

Ik kreeg een beetje tijd om bij te komen (en mijn ijsje verder op te eten haha)

Ineens ging het apparaat van de ruggenprik piepen. De anesthesist werd erbij geroepen en alles werd nagelopen. Bleek de pomp niet goed te werken, dus nieuwe pomp gekregen.

Na een poosje viel bij elke wee de hartslag van mijn meisje weg. Ze keken het nog even aan en ik moest op mijn zij liggen, maar het hielp niet. Mijn "pauze" was voorbij en de weeënopwekkers werden weer hoger gezet. Toen kreeg ik een drukkend gevoel onderin, maar heel anders dan bij mijn eerste bevalling en dat gaf ik ook aan. Ja, was toch echt een teken dat ze eraan kwam. Maar ik herkende het niet. Bij mijn eerste was het echt het gevoel te moeten poepen, dit voelde alsof er iets naar beneden zakte, maar zelf voelde ik geen aandrang. Bij de 4e wee kwam dit gevoel wel: ik moet meedrukken! Mocht nog niet; wegpuffen dus. De katheter werd eruit gehaald en bij de volgende wee mocht ik proberen voorzichtig mee te persen.

12 minuten later was ze er! "Wat is ze klein!" riepen zowel de verloskundige als ik. -Mijn zoon woog bijna 4kg bij de geboorte, zij woog nog geen 3kg (terwijl ik zelf ruim 24kg was aangekomen deze zwangerschap en de vorige maar 9kg).- Ik moest even kort huilen, daar was ze dan eindelijk, mijn mooie meisje. Ik mocht zelf de navelstreng doorknippen, zo bijzonder!

Apgar scores waren prachtig, maar ze moesten nog even nakijken of ze niet iets té klein was. Nee, ze was helemaal in orde en ik mocht kiezen: Wilde ik straks naar huis of nog een nachtje blijven? Ik koos voor nog een nachtje blijven.

Wat een verschil met mijn eerste bevalling! Dit was zo mooi en ik was veel meer ontspannen. Dat komt zeker ook omdat ik gewoon al lekker een dag van tevoren op ben genomen en ben ingeleid. Het ontzettend lieve personeel heeft ook zoveel verschil gemaakt! Iedereen was zo lief en begripvol <3

Vanaf dat mijn vliezen gebroken zijn, heeft het ongeveer 5,5 uur geduurd voor ze er was.