Geboorte van een moeder

In mijn vorige blog, heb ik mijzelf en mijn gezin al voorgesteld. Daarin schreef ik ook, dat ik als moeder een hoop rollen heb, die ik niet had voordat ik kinderen kreeg. De belangrijkste daarvan is natuurlijk de rol van "mama". In deze blog, wil ik jullie vertellen hoe ik die rol gekregen heb.  

Mijn man en ik zijn al sinds 2003 samen. Ik was pas 16, dus van samenwonen, trouwen of kinderen was nog geen sprake. Na een aantal jaren gingen we eindelijk samenwonen. Helaas zaten we in een onprettige buurt en gingen we, zodra we het konden betalen, op zoek naar een koophuis. Begin 2016 vonden we ons droomhuis. Één van de redenen waarom we weg wilden, was onze kinderwens. Dus het was groot feest, toen ik op een dag een positieve test in handen had. Dat feest was compleet, toen diezelfde dag ook ons bod op het huis werd geaccepteerd.

De volgende maanden stonden in het teken van verbouwen, inrichten, bezoekjes aan de verloskundige, babyspullen kopen en improviseren. We zorgden er voor dat rond mijn uitgerekende datum, 22-10-2016, alles klaar was (of op zijn minst leefbaar!) En toen... Gebeurde er niets. Een week later, nog niets. Intussen werd er al gesproken over inleiden, maar ik wilde wachten. Spontaan bevallen leek me beter en ik wilde graag in ons nieuwe huis bevallen. Helaas bleek dat niet mogelijk, want met 41+6 zat ons meisje nog prima in mijn buik. 

Die avond gingen we dan ook naar het ziekenhuis voor de inleiding. We kregen echter een verrassing, toen ons verteld werd dat ik al 3cm ontsluiting had! Een ballon plaatsen had geen zin meer, dus ik mocht blijven slapen, of nog even thuis slapen. We kozen voor dat laatste, want in mijn eigen bed slapen leek mij fijner. Jammer genoeg sliep ik dankzij de spanning en de weeën (die had ik daarvoor nog niet gevoeld...) heel slecht. De volgende ochtend vertrokken we al weer vroeg naar het ziekenhuis.

Daar werd ik aan de CTG gelegd en na een tijdje werden mijn vliezen gebroken en werden de weeënopwekkers gestart. Viel dat even tegen! De weeën bleven maar komen en als ik even pauze had, begon ik over te geven. Vlak vóór de middag kreeg ik een ruggenprik, want het was niet vol te houden. Door de pijn en het overgeven was ik uitgeput en ik had amper 5cm ontsluiting!

Met de ruggenprik voelde ik me iets tot rust komen, maar dat was van korte duur. 's Middags zagen we op de CTG plotseling de hartslag van ons kindje kelderen. Binnen korte tijd stonden er een hoop mensen rond mijn bed, werden de weeënopwekkers gestopt en kreeg ik een injectie die mijn baarmoeder zou ontspannen. Gelukkig hielp dat en ging de hartslag weer omhoog. Later gebeurde het weer, maar de weeënopwekkers even stoppen was gelukkig genoeg voor ons kleine meisje. 

Helaas daalde later op de dag mijn bloeddruk, waardoor ik wéér misselijk werd. Uiteindelijk werd mijn ontsluiting weer gecontroleerd: 7 à 8 cm, maar de kleine meid was nog helemaal niet ingedaald en ik raakte uitgeput. Daarom werd er al rekening gehouden met een keizersnede.

Rond 21:30 die avond werd ik naar de OK gereden. Daar kreeg ik een nieuwe ruggenprik en kwamen de artsen en verpleegkundigen zich voorstellen (niet dat ik ook maar één naam kon onthouden!). Mijn man was naar een andere ruimte gebracht om om te kleden en even voelde ik paniek: waar was hij!? Gelukkig kwam hij op tijd binnen. Van de hele operatie kreeg ik weinig mee. Ik voelde me zwak, lag te rillen en dacht dat ik geen lucht meer kreeg. Toen was daar het moment: het doek ging even open en er werd een kleine baby omhoog gehouden. Niet veel later werd ze bij me gelegd. "Hoe heet ze?" werd er gevraagd, maar ik wist het niet meer. "Pak haar weg, ik laat haar vallen!" was het enige dat ik mijn zeggen. Dat was natuurlijk onmogelijk, maar zo voelde het voor mij wel. 

Uiteindelijk heb ik na deze bevalling een postpartum depressie gekregen (een andere keer meer daar over) en het heeft een tijd geduurd voordat ik daar over heen was. Gelukkig houd ik ontzettend veel van mijn meisje (al is het inmiddels een echte peuterpuber die soms het bloed onder mijn nagels vandaan haalt!)