''FALEN ALS MOEDER''

Mijn eerste zwangerschap, Ik was 24 toen ik zwanger raakte door de pil heen, Best onverwachts dus Maar daardoor niet minder welkom, Wat we even een plekje moesten geven, veranderde dag gevoel al snel in een gevoel van geluk!! 

Wat eigenlijk als top zwangerschap verliep zonder nare kwaaltjes, waarin wij uit keken naar ons liefste mannetje. De bevalling die begon op 04-12-2014 na het strippen in de middag op 03-05-2014 ik was inmiddels 41.1 weken zwanger .. en ik zelf was er toen ook wel klaar mee.. ik sliep toen minder en had veel last van mijn rug het was mooi tijd dacht ik, Na de eerste strip poging begonnen dus ook de weeën die nacht, wat mild begon en bleef aan houden tot de ochtend half 10 toen ik echt ineens pijn kreeg... die pijn waren dus weeën … daarvoor was het meer rommelen.. tja weet ik veel ik was nog maar 25 .. geen idee hoe weeën aanvoelen. De bevalling van Vince heeft al met al 8 uur geduurd. Het was een fijne bevalling en heb onwijs veel steun gehad aan mijn man, Lieve kleine Vince is geboren om 5 voor 5 en moest helaas wel gezien worden door de kinderarts vanwege een gaatje bij zijn hart ( wat allemaal later goed is gekomen gelukkig).

De kraamtijd was in het begin natuurlijk spannend , wat kunnen we verwachten wat gaat er gebeuren, hoe moeten we het gaan doen met een klein hummeltje van net 3100gram?  Natuurlijk waren daar onze lieve ouders familie en de kraam zorg die ons daarin goed begeleid hebben.

Maar een mooie kraamtijd die begon de eerste 4 dagen wat ineens snel veranderde in een ware nachtmerrie voor mij en ons gezin. Ik kreeg net als vele vrouwen last van stuwing .. maar dit ging gepaard met heftige klachten ik kreeg koorts en kreeg het benauwd en kreeg geen lucht .. Ik raakte helemaal in paniek toen dat gebeurde en waarschuwde de kraamzorg, Zij probeerde mij gerust te stellen en zij dat ik moest rusten en slapen. Helaas in de avond en nacht ging het mis ik dacht echt dit is niet goed ik moet nu naar een arts en kon toen alleen aan mijn eigen lijf denken , Dit doet mij enorm pijn als ik dit nu zo opschrijf, wat was ik voor een moeder net bevallen van een kindje van 5 dagen oud en ik dacht op dat moment alleen aan mijn lijf, Bij de arts kreeg ik te horen dat dit er bij hoort en dat ik mijn stuwing wel in de gaten moest houden vanwege de koorts, we zijn die avond hals over kop weg gegaan en oma die paste al voor het eerst op omdat ik zo in paniek was. Zo gingen de dagen voor bij ik was steeds zo benauwd en voelde me niet goed leeg , verdrietig en lag dagen op bed,  mijn liefste man heeft Vince zo veel aandacht kunnen geven waar ik hem zo dankbaar voor ben maar waardoor ik mij zie als een falende moeder, waar was ik die tijd ? ik lag in bed ik was ziek, ik had pijn , ik kon niets. Ik heb een paar keer een arts gezien en die zijden steeds vaker er is niets, het is tussen je oren, ik denk dat het goed is om met iemand te praten. Pardon nee ik ben toch niet gek er is niets mis ik heb alleen lichamelijke klachten.

Ik bleef sukkelen Rick inmiddels al weer even aan het werk en ik zat thuis  in mijn kloffie , mijn haar in een knot zonder makeup, wallen tot mijn ballen en zo bleek een ''SPOOK WAS ER NIETS BIJ'' met alle shutters dicht elke dag weer, in het donker met Vince die ik altijd dicht bij me nam en als ik hem dan aan keek barste ik in huilen uit. Vince met wie we ook wekelijks naar het zieken huis moesten want hij kwam niet goed aan, een hartgaatje wat ze in de gaten moesten houden, me zelf waar ik mee in de knoei zat. Dit was allemaal te veel, Ik kreeg weer ineens heel erg veel last van hartkloppingen en een benauwd gevoel waarop de huisarts toch bloed wilde na kijken om te zien of ik een long embolie had. Die middag werd ik al gebeld door de huisarts privé, ik weet het nog als de dag van gister je legt alles neer waar je mee bezig bent je moet nu iemand je snel naar het ziekenhuis laten brengen. Ik dacht echt dat ik door de grond ging, Alleen thuis met een baby van 10 weken oud hals over kop weer opa en oma bellen om op te passen en naar het ziekenhuis te brengen, Daar de hele molen door omdat ik een te hoge trombose waarde had en een grote verdenking op longembolie. Gelukkig is dit niet het geval. Wel maakte ze zich grote zorgen over mijn mentale gezondheid waarbij er al snel werd gesproken over een postnatale depressie, Ik kon dit niet meteen aannemen maar ze wilde mij en Vince toch een weekje opnemen op de kraamafdeling om hier toch wat ondersteuning in te krijgen en ook omdat ze toch mijn bloedwaarde nog wilden na controleren.

Uiteindelijk ben ik dankbaar dat dit gebeurd is .. en als ik er op terug kijk snap ik het ook wel, op dat moment zie je het zelf ook niet. Dierbaren die steeds vaker langs kwamen op de koffie of dat ze ineens wilden gaan wandelen buiten omdat ze ongerust waren, ik zelf die elke dag het liefst in mijn pyjama rond liep in het donker en met Vince het liefst de hele dag in bed lag, waarbij de klitten al een week in mijn haar zaten, het huilen van Vince kon ik niet aan, En alleen voor de ziekenhuis bezoeken met Vince weg ging voor zijn gezondheid.. Ik huilde om alles wat los en vast zat en voelde me vaak raar en niet happy waar was die roze wolk gevoel die miste ik  dat was ook best beangstigend, Maar achteraf bij elkaar op geteld wel te begrijpen dat dit dus de benaming kreeg postnatale depressie

Maar die week heeft me heel veel goeds gedaan en ik krabbelde mentaal weer omhoog, ik voelde weer die liefde wat ik moest voelen naar mijn baby,  Ik vond het weer fijn om me aan te kleden , en lekker op pad te gaan met Vince en ons gezin. En dit is zeker ook dankzij goed hulp van psychologen en lieve familie vrienden en liefste man.

Tot op de dag van vandaag is er een soort litteken een gevoel van falen, waar was die moeder die je nodig had. Gelukkig was daar jou geweldige vader die ik op de dag van vandaag nog niet vaak genoeg kan zeggen hoe trots en dankbaar ik heb ben. Maar voor mij voelt het als een soort pijn dat ik daar niet kon zijn zoals ik dat voor ogen had die moeder die er 24/7 was voor mijn kleine. Het voelt voor mij als falen

het is niet makkelijk, maar probeer het te herkennen des te eerder je er hulp voor kan krijgen schaam je er niet voor en help elkaar. helaas blijft dit gevoel voor mij op dit vlak nog wel bestaan al weet ik dat ik nu een super moeder ben voor mijn 2 kindjes en dat ik ze never en nooit in de steek zal laten.

eerlijke blog

liefs patricia