En toen stond onze wereld stil..

* Het vervolg van mijn vorige blog*

Ondertussen werden wij al door gestuurd naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht, door hun werden wij nu overgenomen en zou ik wekelijks voor echo’s moeten komen. De eerste echo in het Wkz, werd als snel duidelijk dat ons kindje inderdaad een ernstige hartafwijking zou hebben, genaamd ’Tetralogie van fallot’. De uitslag van de punctie was ook al binnen en die kregen we ook direct te horen, gelijk met het nieuws van de hartafwijking. Uit die punctie kwam dus, wat de artsen ons net verteld hadden..

De wereld stond stil, ik voelde langzaam de grond onder mijn voeten wegzakken, en ik was stil, in shock. En ik kon alleen maar huilen. Mijn man en ik keken elkaar aan, en waren angstig, bang, verdrietig. Ik kon niet praten. Wat betekent dit voor ons kindje, hoe gaan we nu verder, is hij wel levens vatbaar. Naast dat hij een ernstige hartafwijking heeft, loopt hij qua groei ook achter. Mijn placenta werkt niet goed, en heeft hij een grote groeiachterstand, en zal hij veel te vroeg geboren worden ( als hij het zou overleven ) want dat was ook nog de grote vraag. Zo klein hij is, en in combinatie met de hartafwijking, zou hij, voor 24 weken zwangerschap niet overleven, als hij geboren zou worden.

Pas na 25 weken konden de artsen wat voor hem doen, en daaronder niet. Ze gaven ons de keus , of de zwangerschap afbreken of doorgaan, kijken hoever we komen, en of hij dan überhaupt de bevalling zou overleven. Want de kans was groot dat hij in de buik zou te komen overlijden. We kozen ervoor om toch de zwangerschap door te zetten, en moesten wekelijks komen voor groei echo’s. Elke week die we verder waren , was er toch eentje bij. Maar met 28 weken tijdens een echo, zagen ze dat hij het moeilijk had en waarschijnlijk het weekend niet zou halen als we nu niks zouden doen. Ik werd gelijk opgenomen(3 september 2019) , en kreeg ook longrijping spuitjes voor de kleine. En veel controles, en 2 x daags ctg’s. Gelukkig mocht mijn man bij mij op de kamer blijven slapen, want 1 ding was zeker, de kleine zou deze week komen.

De volgende dag was de ctg heel goed, en vroegen de artsen of ik nog behoefte had aan nog een echo, maar dan ‘s avonds. Ik zei ja is prima, doe maar , vind ik wel fijn voordat we gaan slapen. Blij dat we dat gedaan hebben, want tijdens die echo ging het al snel slecht. Ze zagen dat de kleine het erg moeilijk had en dat we gelijk moesten ingrijpen.

Hij moest gehaald worden, dus werd er direct een OK geregeld voor de spoedkeizersnede.

Alles ging zo snel op dat moment, ik kreeg een katheter, ze legden infusen aan, en mijn man hield mijn bloedsuikers & insuline pompje in de gaten(Ja ik heb ook nog eens diabetes type 1).

Op OK kreeg ik snel een ruggenprik, en werd ik op bed gelegd. Ik was kotsmisselijk van de spanning, had het onwijs koud en was duizelig. Ik voelde me zo beroerd, en alles ging zo snel daar. Voordat ik het wist, werd onze zoon geboren. Om 23.55 op 5 september 2019 was hij daar, met een gewicht van 750 gram. Zo klein, maar zo mooi. Onze prachtige en sterke zoon Daley Ernst. Ik kreeg hem een paar seconden te zien over het doek heen ,en toen werd hij alweer meegenomen door de artsen, en mijn man is meegegaan. Dit hadden we afgesproken, dat hij met onze zoon mee zou gaan, en mij dus even alleen zou laten, want ja ik werd toch nog dicht gehecht.

Daley werd direct aan de beademing gelegd en er werden infuusjes geprikt, in dat kleine lichaampje. Hij had een goede start zeiden de artsen , dus dat was goed nieuws. Alle medicaties werden gestart die hij nodig had, en het belangrijkste voor zijn hartje. Ik werd gehecht en daarna naar de uitslaap kamer gereden waar ik een morfine pompje kreeg voor de pijn( thank god want, de pijn begon al te komen) en toen ik daar lag, kwamen mijn ouders binnen lopen. Wat vond ik dat fijn dat zij bij mij mochten zijn, toen mijn man niet bij mij was. Na de uitslaap kamer mocht ik bij mijn zoontje kijken, met bed en al erheen gereden, naar de NICU afdeling. Mijn ouders mochten mee, en konden hun kleinzoon voor het eerst gaan zien. Daar lag hij , in een glazenhuisje noem ik het maar, aan zoveel slangetjes, zoveel piepjes die we hoorden. De tranen bleven maar komen, en emoties gingen alle kanten op. Het werd me allemaal te veel, was uitgeput en beroerd.

• In mijn volgende blog vertel ik verder.. over onze NICU weken,(13 lange zware weken)