En toen moest ik bevallen deel 5

Het kwam echt pas na een paar seconden binnen..Mijn kind meenemen? Hoezo mijn kind meenemen! Waarheen? Waarom? Is er iets mis? En alsof mijn hele wezen wist dat ik mama was geworden en zou vechten voor mijn kind, hield ik hem stevig vast en keek vastberaden op naar de kinderarts.

"Mijn kind blijft hier" zei ik, en meteen keek ik mn zoontje weer diep in zn grote ogen.

"Mevrouw, helaas heeft u koorts gekregen tijdens de bevalling en daarom antibiotica toegediend gekregen"."Hierdoor moeten wij uw zoontje ter observatie opnemen en dit bij hem ook toedienen".

Hij was vriendelijk en keek met een medelijdende blik op mij neer, maar in mijn ogen was hij een monster.

Ik, die zo hard had gevochten om mijn kind op de wereld te zetten, zou gewoon worden weggehaald. Alsof mijn hele roze wolk direct verdween en de hechting compleet weg was op het moment dat hij hem op wilde pakken.Ik voelde blinde paniek opkomen, en riep dat ik dit niet wilde..Maar van alle kanten werd gezegd dat dit echt moest..

Huilend keek ik mijn vriend aan voor hulp, en ook hij keek twijfelend van de arts naar zn zoon. Hij zei als het dan echt moest direct mee te willen.Gelukkig was dit geen probleem.

Iets rustiger liet ik mijn zoon die we Tyler-Jay hadden genoemd iets meer los en dat was het moment dat de arts hem van mij overnam.

Ondertussen werden er nog kweekjes bij mij afgenomen..Geen idee waarom, maar het boeide mij ook niet. Ik wilde zo snel mogelijk mijn bed uit en naar god weet welke afdeling om mn kind weer bij me te hebben.

Maar eerst moest ik douchen en kon ik mn ouders bellen. Aangezien dit mijn eerste kindje was, en het ondertussen 1uur in de nacht was, lagen mijn ouders vol spanning naast de telefoon.

Mijn moeder die opnam hoorde nog paniek in mn stem en zei direct te komen.Toen viel er even een last van mijn schouders en kon ik even wat relaxter bijkomen van alles wat ons overkomen was.

Na het douchen kwam er een schoon bed de kamer ingereden en toen pas voelde ik mn lichaam. Alsof ik overreden was door een bus die zwaar beladen was. Alles vanaf mn navel tot mn tenen deed pijn. Ik kon moeilijk zitten en lopen ging al helemaal niet. Ik dacht dat Tyler er overdwars uitgekomen was, en ik aan de onderkant nog maar 1 groot gat had zitten.

Achteraf bleek ik gelukkig alleen een klein beetje ingescheurd te zijn, maar al mn spieren en banden hadden zolang op spanning gestaan dat dat voorlopig wel gevoelig zou blijven.

Rond 2 uur in de nacht werd ik op de kraamafdeling binnen gereden, en stonden daar mn ouders met een geschrokken blik te wachten. Met zn alle mochten we naar de afdeling aan de overkant van de mijne. Ik compleet met bed. Vond ik toen echt een luxe.

Tyler lag aan allerlei bedrading in een conveuse. Een grote monitor stond boven zn bedje en ik zag zn hartslag. Gelukkig hij leeft dacht ik..

Alle bedrading en de wondjes op zn hoofd van het krabbetje zag ik helemaal niet. Ik zag alleen zn gezichtje en zn grijze lichaam.

Hij was 55 cm groot en rond de 8 pond zwaar.Ik vond hem prachtig. Helaas had de zuster hem al een flesje gegeven en mocht ik dit niet zelf doen. Achteraf heb ik daar mijn beklag nog over gedaan, ik had al zo weinig hechting, en dan gingen ze dat ook nog voor mij doen.

Op een gegeven moment zaten we allemaal huilend om de conveuse heen. Ik en mn vriend, en natuurlijk mijn ouders. Na het eerste onderzoek was alles oke en bleek Tyler het best goed te doen.

Gerustgesteld kon ik eindelijk na meer dan 60 uur even slapen.. op mijn eigen kamer. 

De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan, ik had nog nooit in een ziekenhuis geslapen, en schrok me dan ook dood toen er om half 7 iemand binnen kwam om te vragen wat ik wilde eten..

Net toen ik aan mn ontbijt wilde beginnen,kwam de zuster die voor Tyler zorgde de kamer binnen.

"Sabine er is een incident geweest met Tyler, willen jullie meekomen"?