En dan wil ze er uit, of toch niet?

Mijn uitgerekende datum was net verstreken, maar dochterlief dacht er nog niet aan om te komen. Om de tijd te doden sprak ik met mijn tante af dat ze een paar dagen later zou komen als er dan nog niets gebeurd was. 

De dag dat ze zou komen voelde ik me niet lekker en belde dr af, maar er gebeurde nog niks. `s middags kwam mn schoonzusje langs en terwijl we gezellig aan het kletsen waren moest ik ineens heel nodig plassen, maar voor ik bij de wc was ( 15 stappen) was alles al nat. Het bleef lopen en in een helder moment bedacht ik, zijn vast m`n vliezen. De verloskundige kwam kijken en bevestigde dit. Verder gebeurde er nog niets, tot we in bed lagen...

We sliepen net een uurtje toen ik wakker werd van weeën, en zoals ze zeggen, je weet gelijk dat het weeën zijn. 6 uur later kwamen ze zo regelmatig dat we besloten de verloskundige te bellen. Manlief had gelukkig nog wat kunnen slapen, maar bij mij was er niet veel van terechtgekomen. 

De verloskundige kwam en ik had 1cm ontsluiting, ze zou een paar uur later nog een keer komen kijken. Toen ze weer kwam ging het nog aardig en was ik al 1cm verder. De weeën werden steeds pijnlijker en ik steeds vermoeider.

Nog voor de verloskundige weer zou komen heeft manlief gebeld dat het niet meer ging. Wij naar het ziekenhuis voor een ruggenprik en weeënopwekkers. Om 9uur s avonds werd er gesproken over een mogelijke keizersnede, maar om half 10 had ik ineens volledige ontsluiting, en kon ik gaan persen. 

Een uur en een knip verder werd ons kleine meisje op mijn borst gelegd. Papa knipte de navelstreng door en dat was het dan, toch?