Eindelijk mijn meisje Luciana in de armen !

Zaterdag 23 Augustus zwaaide ik mijn schoonouders nog uit. Ze gingen een weekje op vakantie naar Kroatië met mijn schoonzus, de vriend van mijn schoonzus en hun zoontje van 2 (Toen was hij nog 1). Ja ik en mijn vriend konden natuurlijk niet mee want ik was 36 weken zwanger en wij wouden dat risico niet nemen, ookal was het maar een weekje! Voordat mijn schoonouders vertrokken fluisterde ze tegen mijn bolle buik dat ze nog even moest blijven zitten tot dat opa en oma weer terug van vakantie waren en toen vertrokken ze naar het mooie Kroatië!

De week ging snel voorbij, want ja ik woon met mijn vriend nog bij mijn schoonouders en je bent dan ineens een week alleen! Het was alweer vrijdag 29 Augustus (37 weken en 4 dagen) en ik moest naar de verloskundige. Ik en mijn vriend dachten eventjes een kwartiertje en dan weer klaaar maar nee dat bleek niet zo! We kregen te horen dat mijn kleine meid niet goed groeide in mijn buik en we werden doorgestuurd naar de gynaecoloog. Diezelfde dag konden we nog terecht en mijn vriend moest dus direct vrij vragen van het werk want die moest daarna gewoon weer werken! Toen we bij de gynaecoloog kwamen kregen we te horen dat ze teveel druk op haar navelstreng had waardoor ze moeite had met voedsel binnen te krijgen. Dat was schrikken! Toen ik vroeg hoe nu verder keek die aardige mevrouw mij lachend aan en zei met 38 weken word je ingeleid en vanaf nu moet je elke dag naar het ziekenhuis komen voor een CTG-scan. Ik schrok natuurlijk maar het drong niet tot me door dat het al over 3 dagen ging gebeuren! Ik belde direct na de gynaecoloog mijn schoonmoeder op om te vertellen dat ik maandag ingeleid werd. Ze zouden eigenlijk zondagavond/nacht terug komen. Ja hoor daar stonden ze zondag ochtend ! 

Het was dan eindelijk DE dag! Maandag 1 September! Ik had er zoveel zin in maar zag er tegelijk zo tegen op! Zoveel vragen door je hoofd en zoveel spanning van alles tegelijk! Toen ik niet wist dat ik ingeleid werd zei ik altijd dat het me fijn leek om mij op de bevalling voor te kunnen bereiden maar dat viel zwaar tegen hihi. Om half 9 in de ochtend moest ik in het ziekenhuis zijn. Er werd toen een ballonnetje aangebracht om alles op te rekken.Ik hoopte dat alles zo snel zou gaan want ag die 3 dagen waren ook zo voorbij en had ook in de middag mijn slijmprop verloren, dus waarom deze 1 dag niet! Die 1 September leek de langste dag van mijn leven. Er gebeurde niks en het ballonnetje bleef erin zitten. In de nacht belde ik de zuster en zei dat het ballonnetje niet lekker zat en het leek of die bleef hangen maar ik kreeg te horen dat ik maar een slaappil moest nemen en dat hij er wel uit zal valen met 3 cm ontsluiting.

Dinsdag 2 September was ik de eerste die geholpen werd, om 6 uur sochtends! Het begon met een lekkere douche en daarna begon het allemaal! Ik kreeg mijn ontsluiting onderzoek en bleek dat ik al 4 cm had terwijl de ballon er nog in zat! Ik vroeg of ze voortaan beter wouden luisteren en dat ik dingen niet zomaar aangeef! Om half 9 lag ik aan de weeënopwekkers die elk uur een standje hoger ging! Het ging super want om 12 uur had ik al 7 cm ontsluiting! Ze zou er met het avondeten zijn en dan zou ik in de avond al thuis zijn met mijn prinsesje als alles goed zou verlopen! Elk uur werd mijn ontsluiting gemeten maar het bleef maar op 7 cm. Ik had geen weeën hoe hoog ze de weeënopwekkers ook zette. Om half 4 vroegen ze mij of ik een ruggenprik wou zodat hun konden 'experimenteren' met mijn weeën. Ik schrok en vond dat ook de beste oplossing want wie weet wat er gebeurd met het 'experimenteren' dat klonk mij namelijk wel eng in de oren!

Na de ruggenprik voelde ik helemaal niks meer vanaf mijn midden tot mijn tenen! Wat een gek gevoel!

Nu kon het beginnen dacht ik en ik keek elke minuut op de monitor om te zien hoe hoog mijn weeën waren. Tot mijn verbazing kwamen ze nog steeds niet hoog genoeg! Ik voelde mij echt machteloos, alsof mijn lichaam mij nu in de steek liet. Tijdens mijn halve weeën zag ik het hartslagje van mijn kleine meid omlaag gaan, ik schrok mij dood en drukte op het belletje. Ze waren er direct en ze probeerde bloed van haar af te nemen maar ze had niet genoeg bloed om te kunnen onderzoeken dus werd ik extra in de gaten gehouden! Wat heb ik gehuild want wat als?! Om half 9 in de avond kwamen ze mijn ontsluiting weer opmeten, het hartslagje van mijn meisje was weer normaal en ik had nog steeds 7 cm! Ik kon wel door de grond zakken, ookal zou ik daar nu toch niks van voelen door de ruggenprik haha. Ik kreeg te horen dat als het over een uur nog niet hoger was ik een keizersnede kreeg want ze moest er toch echt uit gaan komen! Om half 10 zat ik dus eindelijk op de 8cm! Ik was zo blij! Om half 12 in de avond kwamen ze weer onderzoeken en ik had al een drukkend gevoel op mijn rug (dat was het enige wat ik wel voelde in mijn rug) Ja eindelijk 9,5 cm ! Het kon bijna beginnen! Alle visite had ik gevraagd op de gang te blijven wachten want het kon niet lang meer duren voor ik persweeën kreeg en mocht persen!

Om half 1 in de nacht (3 September) werd het drukkende gevoel erger en had ik het gevoel dat ze eruit moest. Ik moest en zou gaan persen! Mijn vriend drukte snel het belletje in en daar kwam de stagiaire verloskundige. Ik vertelde haar over mijn drukkende gevoel. Ik kreeg te horen dat ze mij wel in de gaten zouden houden en dat ik geen drukkend gevoel kon hebben vanwege de ruggenprik en dat ik het terug moest drukken. Ik zou volgens haar helemaal niets meer kunnen voelen, dat klopte ook maar dat drukkende gevoel was er toch echt ! Na 5 minuten belde ik weer en kreeg hetzelfde te horen. Ik zei tegen mijn vriend dat hij zo zijn kind wel mocht gaan opvangen en dat ik het niet meer hield! om kwart voor 1 kwam ze weer na 3x bellen. Ze vertelde me dat ik wel zachtjes mee mocht persen zodat het voor mijn gevoel goed zat. Ik zei haar weer dat het niet lang meer duurde en dat ze meer moest doen dan alleen mij vertellen dat ik zachtjes mee mocht persen. 

Na lang zeuren scheen ze de lamp op mij en was het hoofdje dus al zichtbaar!

Met spoed heeft ze de verloskundige opgebeld die er ook direct was! Ja het ging gebeuren! Ik mocht persen om 10 voor 1! Telkens met een drukkend gevoel mocht ik persen wat ik dus totaal niet voelde en gewoon na het persen zat te praten met de verloskundige. Toen ze er bijna uit kwam begon de verloskundige te schreeuwen dat ik nu direct moest persen en niet mocht stoppen als ik niet moe was! Ik schoot heel hard in de lach want ja ik ben rustig en dan gaat de verloskundige hysterisch schreeuwen dat ik moet persen!

Om 1:08 kwam eindelijk mijn dochter Luciana ter wereld! Ik kreeg haar in mijn armen en was opslag verliefd. Ze keek mij aan tussen haar huiltjes door en die blik in haar ogen, haar mooie gezichtje en haar zachte huidje lieten mij huilen van geluk! Wat een speciaal moment! Gewoon onbeschrijfelijk!

Nu is ze dan morgen alweer 5 weken oud! Wat gaat de tijd toch snel! Ik geniet elke dag van haar ontwikkelingen! elke dag weer wat nieuws! Ik ben zo gelukkig met mijn prinsesje en mijn vriend! Dat huisje voor ons alleen komt vanzelf, eerst lekker genieten van elkaar !

Ik hou zoveel van mijn kleine meid, gewoon onbeschrijfelijk !