Eindelijk maandag - De inleiding

Ze hadden het me beloofd. Als mijn bevalling nog niet uit zichzelf zou beginnen dat weekend, zouden ze op maandag 16 november gaan inleiden. Ik heb het aan ieder personeelslid nagevraagd, want na vijf dagen in het ziekenhuis te liggen wachten, luisterend naar tegenstrijdige berichten en wetend dat je kleintje het niet goed meer heeft in je buik, ga je aan alles en iedereen twijfelen. Natuurlijk was het weekend voorbij gekropen. Ik had niet meer gevoeld dan af en toe harde buiken maar was er verder weinig actie. Deze kleine man vond zelf blijkbaar dat het nog wel prima was in die buik.

Maar toen was het eindelijk maandag. Het weekend was voorbij. Er was weer meer personeel beschikbaar, wat gunstig was voor mijn bevalling. Dat zou er sowieso eentje worden waar meer handen dan normaal aan te pas moesten komen. Het plan was om mijn baarmoedermond rijp te maken door middel van een ballonnetje. Ik was er s ochtends al klaar voor, maar helaas moest ik nog even geduld hebben. Omdat mijn kindje nog alle ruimte had in mijn buik, en daar ook goed gebruik van maakte door nog steeds elke dag anders te gaan liggen, moest er ook iemand bij zijn die hem recht zou gaan leggen. Een draaipoging was al eerder deze week gelukt (al was meneer in een half uurtje alweer terug gedraaid in dwarsligging), dus er was goede hoop. Om half 2 werd ik opgehaald voor de draaipoging en de ballon. Maar alsof hij het wist (en voor één keer wél mee wilde werken) was mijn kleine man zelf al weer met z'n hoofdje beneden gaan liggen. Alleen een ballon dus. Om 2 uur zat die erin en mocht ik terug naar mijn kamer om af te wachten.

Ik was nog maar net terug of er kwam iemand die ik nog niet kende mijn kamer in. Een vrouw in personeelskleding die een sluitlaken bij mij kwam aanleggen. Een watte? Ze was vast op de verkeerde kamer. Ik zal haar ongetwijfeld vol verbazing hebben aangekeken, want ze zag meteen dat ik geen idee had waar ze het over had. Ze legde uit dat een sluitlaken een ouderwetse methode is waarbij de buik strak wordt ingepakt om te voorkomen dat de baby nog draait. Dat klonk inderdaad als iets waarvoor ze toch bij mij moest zijn.

Ik had er nog nooit van gehoord, maar begreep meteen dat dit inderdaad ouderwets was. Mijn buik werd ingepakt in een laken en met strak opgerolde handdoeken aan de zijkanten, die mijn baby tegen hielden. Dat was de bedoeling althans. Zekerheid bood het niet, maar baat het niet dan schaadt het niet en ik wilde alles wel doen voor een snelle en veilige bevalling.

Na enige tijd begon ik met regelmaat harde buiken te voelen. Ik werd enthousiast. Er gebeurde eindelijk iets in mijn lijf. Kom maar op, dacht ik. Ik ben er klaar voor.

De harde buiken gingen al snel over in weeën waarbij ik me echt moest concentreren op mijn ademhaling. s Avonds kwam Dennis langs en ik merkte een verschil bij hem. Een soort spanning. Hij wist natuurlijk al dagen dat de bevalling niet meer lang op zich zou laten wachten, maar door mij met weeën te zien kwam het voor hem ook ineens heel dichtbij. Ik denk dat hij zich op dat moment realiseerde dat hij waarschijnlijk de volgende dag om dezelfde tijd papa zou zijn. Ik merkte dat de weeën steeds sneller achter elkaar kwamen en toen Dennis naar huis was, besloot ik ze te timen. Weeën die gemiddeld 50 seconden duurden met gemiddeld zo'n 2 minuten ertussen. Wauw, er was dus écht iets in werking gezet door die ballon. Ik kon niet wachten tot hij eruit zou vallen en het échte werk kon beginnen. Ik wilde mijn kleine mannetje zo graag vasthouden.

Laat in de avond merkte ik al dat er weer meer tijd tussen de weeën ging zitten. Ik was lichtelijk teleurgesteld, want ik wilde actie. Aan de andere kant kon ik op deze manier misschien nog wat nachtrust pakken, dus ik probeerde te gaan slapen. Best moeilijk als je eigenlijk aan het stuiteren bent van de adrenaline, maar het lukte me. Ik dommelde wat weg en heb een paar uurtjes redelijk goed geslapen. Om half 3 in de nacht stond ik op om te plassen. Ik trok voorzichtig aan het slangetje van de ballon en plotseling had ik hem in mijn hand. Verbazing omdat het nog best snel gegaan was. Na iets meer dan twaalf uur was mijn ballon eruit. Enthousiasme omdat het nu écht zou beginnen. Ik trok aan het rode koord in de badkamer. "Zuster, mijn ballon is eruit".