Snap
  • Bevallingsverhalen

Eindelijk daar is de bevalling

Vanaf zondagavond al aan de weeën en nu is dan echt het put gekomen dat ons kindje gaat komen. De rust die ik heb is niet te beschrijven.

Zoals eerder al gemeld er stonden heel veel artsen om ons heen. Voor arts-assistenten is dit natuurlijk super om mee te maken. Hoe lullig dat klinkt en is voor ons, maar een kindje van 26 weken is en blijft wel een uitzondering. Maar goed ik dwaal af.......

2 teams voor mij omdat er een wisseling is van nacht naar dagdienst. Hoe lang het ging duren tja dat weet je dan niet maar op een gegeven moment gaat de nachtdienst toch echt stoppen. Voor nu wilden ze toch nog even door. 

Buiten de kamer staat een heel team voor ons kindje klaar. Een kamertje apart voor ons kindje met alle apparatuur die ze nodig hebben. Iedereen is in opperste van paraatheid, of hoe je dat ook noemt. 

Ondanks de enorme drukte om ons heen, is het toch heel stil. Ook op de gang is het stil. Eigenlijk kan je een spelt horen vallen. Het lijkt net alsof de wereld even op pauze heeft gedrukt omdat ons kindje ter wereld gaat komen. Want hoe gaat ons kindje ter wereld komen, levend, dood, slap, sterk, stil of huilend???? Niemand weet het!!! 

Ik weet dat ons kindje in stuit ligt dus het moeilijkste komt als laatste is mij verteld. De schoudertjes en het hoofdje. Maar heel moeilijk zal het niet zijn want ons kindje zal heel klein zijn is ons verteld. 

Mijn benen hangen al in de beugels. Martin staat aan mijn rechterzij en aan de linkerkant staat de stagiaire en de verpleegkundige die ik de hele nacht bij me heb gehad. De gynaecoloog zegt dat ik rustig aan mee mag gaan persen. Dat centimetertje pers ik wel weg namelijk. Prima, wat jij zegt denk ik nog. 

Ik voel een wee en druk mee. Langzaam maar wel steeds heftiger. Ik merk dat mijn lichaam het kindje eruit wilt hebben. Zo tegenstrijdig gevoel is dat, je lichaam wil het eruit hebben en je hoofd wil het niet. Nou je lichaam wint hoor!!!

Even is de wee weg. Er wordt weer druk gepraat om mij heen. Iedereen praat over mij maar niet tegen mij. Rare gewaarwording. De gynaecoloog vraagt aan de verpleegkundige of mijn vliezen al volledig waren gebroken. Ja zegt de verpleegkundige. Prima zegt de gynaecoloog. 

De volgende wee is er weer, ik moet nu hard persen. Niet mee drukken, nee er echt voor gaan. Net alsof je heel nodig moet poepen zegt de gynaecoloog. Ik druk mee, nee zegt de gynaecoloog je moet echt harder persen. 
Kin op de borst, hap lucht en ik pers. Ik voel een druk opbouwen en ineens knappen mijn vliezen volledig. De gynaecoloog is helemaal nat in haar gezicht. Het gordijn achter haar heeft allemaal spetters en iedereen is eigenlijk wel nat geworden. De gynaecoloog is boos, ze is zichtbaar geërgerd naar de verpleegkundige. Prima mensen maarre ik lig hier te bevallen he!!! 

Wee is weer weg dus even rust. Niet voor lang want daar is er weer één. Ik pers weer hard en dan ineens voel ik iets glijden. En weg is de wee. Heel vreemd maar ik voel iets kietelen aan de binnenkant van mijn benen. Ons kindje is er letterlijk voor de helft uit. Tot de middel "hangt" het nu uit mij. Het beweegt in elk geval al maar nu is er haast bij. Maar er zijn geen weeen meer. Alles is weg, ik voel niks meer, op de monitor is niks meer te zien. Het is weg. Mijn lichaam zegt dat de "indringer" weg is en daarom is het klaar. 
De gynaecoloog zegt dat ik door moet persen nu, maar ik kan niet meer. Ik ben op, ik heb geen krachten meer. Ze wordt boos op mij. Ik MOET persen, ik schreeuw NEE, ik kan niet meer. Dan zegt ze, dan doe ik het zelf. Ik zie Martin zijn ogen groot worden en hij trekt wit weg. Dan voel ik een scherpe pijn. En nogmaals, de gynaecoloog glijdt met beide handen langs ons kindje door naar binnen bij mij. Nu voel ik weer druk en ga persen en dan, dan komt ons kindje ter wereld. Het is nu 8.30 precies!!!

STIL, STILTE, HEEL VEEL STILTE. En het blijft stil. Dan wordt er gerend. Ons kindje wordt mee genomen naar het kamertje. Dat vreselijke kamertje. Martin mag niet mee, ze willen dat hij bij mij blijft. Want het is stil in dat kamertje. 
Dan komt mijn zus binnen, ze is te laat maar heeft ons kindje wel gezien in de gang. 

Ik huil, huil heel zachtjes want mijn hart is gebroken. Gebroken omdat het stil is in het kamertje. Dan vraagt Martin aan de gynaecoloog wat het was. Zij heeft het ook niet gezien. Zij gaat naar het kamertje, zij gaat kijken wat het is. Dan komt ze terug. Het is een MEISJE, wij noemen haar Hayley Henny. En dan wachten we. 
Ineens gaat de deur van het kamertje open en komt er een glazen bak op wielen tevoorschijn. Hayley ligt in de couveuse en ik mag haar even zien. Ze heeft het zwaar maar doet alles zelf. Ze gaan nu naar de NICU met haar en Martin moet mee. Hij krijgt door dat ze gaan rennen. Ik krijg een kus en weg is hij. Weg is Hayley, ik ben alleen. Letterlijk alleen met al mijn verdriet. 

Mijn zus staat naast mij en dan moet ik alles nog afmaken. De nageboorte komt. Die ziet er erg "vies" uit. Je ziet dat Hayley het niet fijn heeft gehad. Maar goed daar kunnen we nu niks meer aan doen. 

Ik mag even lekker douchen en als ik klaar ben is het 10 uur. Martin komt de kamer binnen. Hij is kapot zie ik. Ik vraag of Hayley nog leeft. En ja dat doet ze. Mijn ouders komen ook binnen en dan hebben we een zeer emotioneel moment met z'n allen. 

Maar nu, nu wil ik naar Hayley toe. Dat mag gelukkig van de verpleging en ik zit in een rolstoel. 
De gangen door waar we nu nog moeten zoeken, maar later blindelings doorheen lopen. We bellen aan en mogen naar binnen. Waar we heel onwennig onze handen wassen, ontsmetten en nerveus naar binnen lopen waar we straks een vaste routine hebben, een vaste route naar onze dochter. 

Dan zie ik haar, ons kleine meisje die helemaal niet zo heel klein is. Wat is ze geweldig. Een klein aapje, maar wel mijn aapje. Ik merk dat mijn gevoelens veranderen. Niks doet er meer toe, want nu, nu ben ik de mama van Hayley. Mijn kleine aapje die mij nodig heeft. Mijn kleine meisje waar ik voor moet zorgen. Want ik ben HAAR MAMA !!!

Het verdere verloop van Hayley haar reis op de NICU zal ik deel voor deel vertellen in verschillende blogs. 

8 jaar geleden

Heel herkenbaar heel erg slikken mijn zoontje is met 30 weken geboren prematuur en dysmatuur via een spoedkeizersnede mij placenta had los gelaten en hij had geen hartslag meer gelukkig lag ik al in Zwolle op de highcare. Hij heeft gelukkig wel gered met heel veel ups en downs. Nog altijd al is het al weer 6 jaar geleden als ik deze dingen lees moet ik me tranen inhouden ik denk niet dat dat gevoel ooit nog weg gaat dit zijn dingen die in je geheugen gegrieft staan en elk jaar rond de verjaardag komt dat onbeschrijflijke gevoel weer terug.

8 jaar geleden

Dank je wel voor je reactie. Ja herken het zeker. Soms heb je die momenten bij het lezen van iemand z'n verhaal, dat je moet slikken omdat je het zelf ook mee hebt gemaakt. Moeilijke momenten zijn dat maar wel de realiteit. En dan merk je vaak pas dat je er zelf nog helemaal niet over heen bent. Al denk ik dat je nooit over dat punt heen komt.