Eerst mijn werk bellen dat ik vandaag niet kom!

Woensdagavond 30 oktober 2013……ik was 34,5 week zwanger en ik voelde me prima! Nog 1,5 week voor de start van mijn zwangerschapsverlof. Heerlijk! Ondertussen was ik in training voor de onvermijdelijke bevallingsmarathon die over een aantal weken zou volgen. En voor een marathon moet je trainen. En dat deed ik! Gezond eten, op tijd naar bed, zwangerschapsyoga en twee keer per week naar de sportschool.

Zo ook op 30 oktober 2013. Net terug uit de sportschool, stond er voedzame pastasalade voor mij klaar. Mijn man stond op het punt van vertrek voor een potje zaalvoetbal. Even rustig eten, bijkomen en dan lekker douchen. Eerst even die laatste afwas wegwerken.
Maar he?! Wat is dat? Ik had toch net geplast toen ik thuis kwam? Plotseling herinnerde ik mij een artikel over zwangerschap (had er na 34,5 week echt honderden gelezen) waarin uit de doeken werd gedaan dat sommige vrouwen incontinent worden tijdens de zwangerschap. Verdere details zal ik jullie besparen. Nou gefeliciteerd! Sommigen winnen de jackpot, anderen hebben ongeveer dezelfde kans op incontinentie tijdens de zwangerschap. En ik behoorde waarschijnlijk net tot die laatste gelukkigen. Heel onhandig, want ik moest de volgende dag gewoon naar mijn werk!
Kwart over acht, de supermarkt was nog open. Er zat niets anders op dan van die enorme inlegmatrassen te halen. ‘Voor al uw kleine en grotere ongemakken’. Onderweg naar de deur werd de waterschade steeds groter.

In een helder moment kwam de gedachte dat het misschien vruchtwater was. Eerst op internet kijken hoe je dat ook alweer kon checken. Getver?! Moet ik het echt gaan opvangen, zodat de verloskundige er aan kan ruiken? Toch maar even de verloskundige bellen op het nachtnummer. O jee, ik moest direct gaan liggen met een kussen onder mijn billen. Zij zou meteen in de auto springen. Sorry, maar ik moest eerst echt nog even douchen!

Ondertussen ook mijn man nog maar even ingelicht (die was net klaar met zijn potje zaalvoetbal). "Schat, met mij. Er is ‘verder niets aan de hand', maar er bestaat een kans dat ik vruchtwater verlies. De verloskundige komt 'gewoon' even langs om dit te checken". Na mijn douche uiteindelijk maar braaf gaan liggen.

Tien minuten later was manlief inmiddels thuis en stond de verloskundige voor de deur. Met enige gêne gaf ik haar het opvangbakje….ja hoor vruchtwater! Linea recta naar het ziekenhuis. Het was inmiddels 22.30 uur en ik wilde naar bed. Morgen moest ik immers gewoon werken. Onder luid gemopper heb ik wat spullen in een tas geduwd. Wie heeft in hemelsnaam die checklist opgesteld, waar op staat dat je ziekenhuis-tas, op zijn vroegst met 36 weken klaar moet staan?!

In het ziekenhuis werd ik na wat testjes en onderzoek om 2 uur ’s nachts opgenomen. De kleine man deed het allemaal prima. Maar omdat de natuur heeft bedacht dat een zwangerschap 40 weken duurt, was toch echt het streven om mij plat te laten liggen tot minimaal 37 weken. SORRY, 37 weken?!!!! Dat was nog ruim 2,5 week! Zo lang op een gedeelde zaal met allemaal zuchtende en steunende vrouwen? Pfffff, alles voor de kleine!

Eerst maar even wat proberen te slapen. Dat lukte echt voor geen meter. Om 6.30 uur stond de vrouw tegenover mij op, ze wachtte op een geplande keizersnede en zou rond 7.30 uur geholpen worden. Eerst wilde ze buiten nog even een sigaretje roken. WTF??? Vol ongeloof staarde ik haar aan en probeerde ik het idee dat ik hier nog 2,5 week moest liggen uit mijn hoofd te zetten. Ik belde mijn man, want hij twijfelde of hij naar zijn werk zou gaan. Voorlopig lig ik hier nog 2,5 week dacht ik, maar hij besloot die dag toch bij mij te blijven.

Even naar het toilet, rommelde er iets in mijn buik? Zit vast tussen mijn oren! Moest snel weer gaan liggen. Toch voelde het als een soort van buikkramp. Een kwartier later arriveerde mijn man in het ziekenhuis en was inmiddels duidelijk dat er wat weeën-activiteit was. Gelukkig had de gynaecoloog al aangegeven dat de kleine gewoon mocht komen als hij zich zou melden. Dat was een geruststelling. De verloskamer werd klaargemaakt en om 7.00 uur mocht ik die vreselijke verpleegafdeling eindelijk verlaten en schoven ze mijn bed de verloskamer in.

Ik keek om me heen. Dus dit is de ruimte waar ik de komende 24 uur zal verblijven?! Prima kamertje met een mooi uitzicht over de stad. De dienstdoende gynaecoloog kwam gedag zeggen en direct een eerste check doen. Met grote ogen gaf zij aan dat ik al ruim 8 centimeter ontsluiting had.
Huh? Maar dat moet toch samen gaan met helse pijnen, geschreeuw, gevloek en getier? Voor 12.00 uur is de kleine er wel gaf ze aan. Ik keek op de klok, het was 7.15 uur. Wauw, die 24 uur blijkt niet te kloppen. Inmiddels kreeg ik meer weeën. Om 9.15 uur is onze kleine man geboren.

Nu eerst  mijn werk maar even bellen dat ik vandaag niet kom!