Een unieke & heftige prestatie

Daar zit ik dan, op mijn knieën met de tuinstoelkussens onder mij, op de grond in mijn slaapkamer. Die vloer is toch wel erg hard, na zo'n halfuur op je knieën zitten. Oh daar gaan we weer. Ik druk op de start knop van de weeëntimer app, adem diep in en probeer ondertussen een goede grip te vinden tegen mijn bed. Ik moet ergens tegen-druk van krijgen. In gevecht met de kussens, probeer ik daar grip mee te vinden en sla mijn armen er omheen, maar de kussens zijn veel te dun en zacht. Dit werkt niet. Ik adem weer rustig uit. En dan nog een keer diep in ademen, ojee wanneer is die wee voorbij, ik voel een intense kramp die door heel mijn lichaam trekt. Ik probeer het op te vangen door goed door te blijven ademen, maar dit ga ik echt niet nog eens 10 uur volhouden! En adem uit.

Ik wil op zijn minst nog even douchen, iedereen zegt dat je dan zo fijn de weeën kan opvangen. En ik moet nog wat mascara op doen, zodat ik er enigszins goed uit zie op de foto na de bevalling. Maar met die weeën, dat lukt mij nooit, hoe doen al die andere vrouwen dat. 

Waar blijft die man van me, ik wil dat hij thuis komt, ik wil hem bij mij hebben, hij hoeft niets te doen maar hij moet er gewoon zijn. Ik ga ondertussen weer even rechtop zitten nog steeds op mijn knieën maar niet meer met mijn kont omhoog, voorover gebogen tegen mijn bed aan. Volgens mij hoor ik de auto, oh gelukkig daar is hij. Ik voel weer een kramp opkomen vanuit mijn buik die als een golf door mijn lichaam trekt, ook nu probeer ik rustig te blijven ademen. Dit is echt heftig, ik had nooit verwacht dat het zo zou voelen! Hoe kunnen al die vrouwen dit hebben doorgemaakt! 

Ik wil niet zo'n onaardige zwangere vrouw zijn dus vertel rustig (tussen de weeën door) aan mijn man, dat ik niet meer weet hoe ik de weeën op moet vangen en ik zodra we in het ziekenhuis zijn toch wel medicatie wil ( ik had eigenlijk gezegd dat ik daar niet aan zou beginnen. ) Mijn man begint te lachen, "is goed, ik zal het onthouden en straks doorgeven aan de verloskundige" zegt mijn man. "Zal ik nu maar eens bellen naar de verloskundige?" Vraagt hij. Ik kijk op de weentimer, "uhm nou volgens het document dat we hadden ontvangen moeten we 1 uur lang om de zoveel minuten weeën hebben wil je mogen bellen. Zullen we dan nog maar even wachten.."

Twee weeën later belt mijn man toch de verloskundige ( na eerst een verkeerd nummer te hebben gebeld door de zenuwen). Al snel daarna hoorde ik de deurbel, wat een opluchting, dat is de verloskundige. Dan kunnen we nu naar het ziekenhuis, ik zou alleen niet zo goed weten hoe ik met deze weeën moet overleven in de auto. De verloskundige vraagt mij om op bed te gaan liggen om te kunnen kijken naar de vorderingen van de ontsluiting. Ik wacht eerst nog even een wee af en ga daarna rustig op bed liggen. 

Wat is het moeilijk en zwaar om op bed de weeën op te vangen. Het lijk mij dan ook vreselijk de heletijd in een ziekenhuis bed te liggen. Ondertussen kijkt de verloskundige hoeveel ontsluiting ik heb. Het is daarna even stil, "je hebt al 8 cm ontsluiting" zegt ze. "Oh gelukkig, ik wist al niet hoe ik dit nog een hele dag of nacht vol zou moeten houden deze weeën" zei ik. Ik begin steeds meer gefocusseerd te raken op mijn weeën en steeds minder mee te krijgen van het geen dat om mij heen gebeurd. 

"Wil je nog naar het ziekenhuis? Of wil je thuis bevallen, want als je naar het ziekenhuis wil moeten we Nu gaan. " Zegt de verloskundige. Ik voel weer een golf heftige kramp opkomen, ik probeer iets te vinden waar ik mij tegen af kan zetten maar nu ik op bed lig is dat er niet. Ik grijp mijn zwangerschapskussen en leg die tussen mijn benen om op die manier de druk bij mijn benen op te kunnen vangen. Rustig blijven en goed ademhalen wordt steeds moeilijker en ik merk dat ik er steeds meer geluid bij maak, ik begin te kreunen. Oh wat voelt dat stom, maar het helpt dus wat kan mij het schelen. "Als ik thuis kan bevallen vind ik dat ook prima, het maakt mij niet uit." Zei ik. "Prima dan gaan we alles gereed maken om thuis te bevallen" reageerd de verloskundige.

Al snel vraagt de verloskundige of ik denk pers weeën te hebben. Weet ik veel dit is voor mij ook de eerste keer. Hoe voelt dat? ik heb gewoon veel pijn veel erger dan kramp en ik weet niet meer wat ik ermee moet. 

Om de bevalling goed te kunnen doen moet ik aan de andere kant van het bed gaan liggen. Oh nee hè, hoe kom ik daar in hemelsnaam. Beetje bij beetje met de hulp van mijn man kom ik aan de andere kant van het bed. Ik heb geen idee wat er verder om mij heen gebeurd. Nogmaals krijg ik de vraag of ik het gevoel heb te moeten poepen. "Ik denk het wel" dus we gaan starten met persen. Nou daar gaat die dan... "Wat moet ik doen?" Vraag ik. De verloskundige blijft heel rustig en verteld me wat ik moet doen, hoe ik het beste met mijn handen mijn benen vast kan houden en bij het persen mijn hoofd richting mijn borst moet houden. De druppels zweet lopen van mijn hoofd en mijn man haalt ze weg met een washandje. Ik krijg een ander was handje van hem tegen mijn mond aan, om op te sabbelen, ik dacht sabbelen, dat lukt me niet hoor dus ik beet zo hard op dat washandje tijdens het persen dat mijn tanden er in stonden en ik pijn kreeg aan mijn kaken. Achteraf denk ik daarmee de pijn hebben willen opvangen van de weeën. Het heeft me overigens wel geholpen.

Even later zegt de verloskundige dat we even een tandje bij moeten zetten want de hartslag van de baby daalt. Oké is goed, maar hoe dan? ik ben hier niet aan het theeleuten ofzo. Ik zet al alles op alles om mijn baby'tje uit te persen. Ik kijk haar aan en ze merkt dat ik niet goed weet wat ik moet doen. Zodra er een wee komt zo hard mogelijk persen, alle kracht met je wee mee naar beneden. Ik focus mij volledig op het persen. Even later is de hartslag van mijn meisje weer stabiel. En mag ik rustig aan doen en even bijkomen. Maar bijkomen lukt helaas niet want de persweeën komen erg snel achter elkaar. Na verschillende weeën hoor ik iemand zeggen dat de haartjes zichtbaar zijn. Toen dacht ik yesssss ik ben bijna klaar, laat het zo snel mogelijk over zijn! Mij wordt verteld dat ik nog 3 keer moet persen om de baby er volledig uit te krijgen. Drie keer, nog drie keer, oké hup en persen, ik gebruik al mijn kracht, laat het washandje voor wat het is en focus mij volledig op mijn buik en wee. Vloep opeens is het klaar, in 1 keer persen was ze er. Iedereen was met stomheid geslagen. Dat was wel heel snel! Zelfs de baby wist even niet wat haar overkwam.

Ik hoor evenlater een huiltje, oef gelukkig ze leeft! Maar dan zijn we er nog niet. 

Ik begin te rillen, ik heb het koud, maar ik zweet, mijn benen voelen als pudding, ik wil ze neerleggen maar dat durf ik niet. Ik heb het idee dat alles dan straks onder het bloed zit. Wachten dan maar tot alles wordt opgeruimd. Voor mijn gevoel duurde dat uren. 

Ook nu ging alles aan mij voorbij, ik wist even niet zo goed wat mij overkomen was. Ik was uitgeput maar zo wakker. Ik moest echt even alles laten bezinken en bijkomen. En zo af en toe schoot er door mijn hoofd wat ik wilde. "Oh vergeet geen foto's te maken van de baby en bel mijn broer " zei ik tegen mijn man. Hij dacht gelukkig aan mij en legde ondertussen een dekentje over mij heen.

Na allerlei controles bij ons kleinemeisje, die gelukkig allemaal goed waren. Wordt er eindelijk weer aandacht aan mij besteed. Ik kan mijn benen nog steeds niet laten rusten, want er moeten nog wat kleine hechtinkjes uitgevoerd worden. Lig ik dan op bed met mijn benenwijd, mijn voeten op de knieën van de verloskundige en zij met haar hoofd er tussen, de kraamhulp schijnt wat licht bij zodat de verloskundige alles goed kan zien, erg charmant ook dit. Ik ben ondertussen een beetje bijgekomen en ga een gesprek aan met de verloskundige over haar kinderen terwijl zij alles netjes aan het maken is daar beneden.

De eerste wee begon om 07:00 uur en mijn dochter is om 10:15 uur geboren. Omdat mijn bevalling zo snel is gegaan, denkt iedereen dat het een makkie was. Ik heb het (achteraf gezien) niet moeilijk gehad, maar het is niet fair om te zeggen dat dit makkelijker is, je kan namelijk niet wennen aan de pijn van de weeën, je hebt geen momenten waarin je rustig kan bijkomen en je kan niet wennen aan het idee dat het dus zover is. Daarbij heeft mijn dochtertje er de eerste maanden ook veel last van gehad, doordat de bevalling te snel is gegaan, heeft zij ook niet kunnen wennen aan de overgang van veilig in de buik naar alle ruimte in de kou op mama haar buik. 

Wij zijn erg gelukkig met hoe wij geholpen zijn door de verloskundige en kraamhulp tijdens de bevalling! Ik moet eerlijk zeggen dat het mij een pittige baan lijkt( verloskundige), mijn complimenten voor hen! 

En nu weer verder genieten van ons gezinnetje.