Een uitputtingsslag nog voordat de marathon begonnen is

Mijn tweede zwangerschap liep helemaal goed, zonder problemen. Net zoals mijn eerste zwangerschap; zonder complicaties en onze dochter was vanzelf en op een natuurlijke manier geboren op de uitgerekende datum.

Nu had ik alleen sneller last van mijn buik, maarja dat kon ik wel verwachten met een pittige peuter die rond rende. Ik had vanaf week 26 ook al veel moeite met het vinden van goede positie tijdens het slapen.

In de nacht van 8-9 oktober (31 weken) kon ik weer geen fijne positie vinden tot ik plotseling water voelde stromen. Ik riep ‘nee, nee!’ en mijn man werd wakker. Ik zei dat hij een beker moest halen om het water op te vangen en ik belde direct de verloskundige. Zij kwam meteen en zag gelijk dat het vruchtwater was. We moesten naar het ziekenhuis. Omdat het midden in de nacht was, heb ik geen afscheid kunnen nemen van mijn dochter en haar geen uitleg kunnen geven.

In het ziekenhuis werd verteld dat ik overgeplaatst zou worden naar een academisch ziekenhuis, omdat ik minder dan 32 weken zwanger was. Ik kreeg een longrijper ingespoten en werd in de ochtend overgeplaatst naar het Erasmus-Sophia kinderziekenhuis. Helaas was dat ruim een uur rijden van ons huis. Daar kreeg ik nog een longrijper ingespoten.

Het was te hopen dat de kleine man nog even zou blijven zitten om zijn organen meer te laten ontwikkelen. Maar vanaf dat moment kreeg ik contracties. Ze kwamen ongeveer iedere 10 minuten. Tijdens de eerste 2 nachten werden de contracties behoorlijk heftig en ze kwamen sneller achter elkaar (iedere 3 min). Gelukkig heeft dit niet geleidt tot ontsluiting, dus bleef hij nog even zitten! Iedere dag was meegenomen.

Overdag zakten de contracties iets af, maar waren nog wel iedere 10 minuten aanwezig. Dit hield 4 dagen aan tot de intensiteit iets minder werd.

Wat was ik blij dat we het na een week gered hadden tot 32 weken! Ik mocht ook weer terug naar het plaatselijke ziekenhuis in Zaandam. Hier kon mijn dochter mij makkelijker bezoeken.

De contracties waren er nog steeds, maar het bleef erg stabiel. Er waren geen uitschieters meer. Na 1,5 week in het ziekenhuis in Zaandam vertelde de gynaecoloog op 27 oktober dat ik thuis de rest van de zwangerschap uit mocht zitten (lees: liggen en niet te veel bewegen). Wel zou ik iedere dag naar het ziekenhuis moeten komen voor een ECG en testen. Maar dan kon ik eindelijk weer écht bij mijn dochter en man zijn! We spraken af dat ik ingeleid zou worden bij 36 weken, omdat er een risico was op infecties en de baby groeide minder goed zonder het vruchtwater.

Ongeveer 2 uur na dit gesprek met de gynaecoloog, rond 16:00, kwamen de contracties vaker. Later werden ze ook heviger. In de avond kreeg ik moeite om rustig te blijven ademen tijdens de contracties. Zou het precies nú beginnen?! Ik zou morgen naar huis gaan! Maar na 2,5 week contracties en gebroken vliezen kon ik het wel een keer verwachten.

De artsen controleerden mij niet op ontsluiting. Ze wilden zo min mogelijk down under doen om het risico op infecties zo klein mogelijk te houden en iedere aanraking kon een bevalling stimuleren. Dat wilden we voorkomen. Eerder in het Erasmus-Sophia kinderziekenhuis waren die contracties toch ook afgezakt..

Maar rond 23:30 deed het zo’n pijn dat de gynaecoloog kwam kijken en zei dat ik naar de verloskamer gebracht moest worden. Ik vroeg om pijnstilling, dus hij ging kijken wat hij kon doen. Ik belde mijn man om te zeggen dat het begonnen was en hij moest komen.

In de tussentijd lag ik steeds maar in mijn eentje op de kamer, tot mijn man kwam. Toen zaten we daar met z’n tweeën. In de daarop volgende uren vroeg ik nog meerdere keren om pijnstilling, omdat ik die nog steeds niet had gehad. ‘Het is een hele drukke nacht, de gynaecoloog is nu bezig bij een andere bevalling’ werd er dan gezegd. Rond 02:15 kwam de gynaecoloog bij mij kijken en controleerde de ontsluiting; 4-5 centimeter. Hij verwachtte dat het heel snel zou gaan, dus we waren nu te laat voor een ruggenprik. Ik kon alleen nog morfine krijgen. Bij mijn vorige bevalling hielp morfine niet, dus ik stond niet te springen. En weer voelde ik niets van deze pijnstilling.

Even nadat de gynaecoloog de deur uit was, voelde ik al een persdrang. Dat kan toch niet zo snel?! Maar ja hoor, een uur later zat ik al op 10 cm en startte ik met persen. Nu bleven de gynaecoloog en verpleegkundige op de kamer om de bevalling te begeleiden. Na 3 minuten werd onze zoon Finn geboren, bij 1 pers. Hij werd geboren met 33 weken en 5 dagen. Mijn man knipte de navelstreng door en daarna moest hij direct in de couveuse.

Een uur na de bevalling mochten we bij hem kijken. De artsen waren nog bezig om bloed af te nemen vanuit zijn hiel. Dit was voor mij vreselijk om te zien dat ik er letterlijk niet goed van werd. Een leerling verpleegkundige kon zo snel geen bakje vinden, waarop ik de couveusekamer onder heb gespuugd.

Na een dag mochten Finn en ik samen op een kamer blijven. Hij in de couveuse en ik in een bed ernaast. Hij werd iedere 2 uur gevoed en ik kolfde iedere 3 uur. Dat liep langs elkaar heen, dus veel slaap zat er niet bij voor mij. Maar het belangrijkste was dat hij het het zo goed deed! Na 2 weken mochten we zelfs al naar huis! Finn heeft nog wel een sonde en de verzorging is extra intensief dan voor een voldragen kindje, maar het was zo fijn om weer thuis te zijn. Eindelijk kon ik na 5 weken in het ziekenhuis mijn dochter weer op bed leggen. Nu zijn we echt een gezin van 4.