7 jaar geleden
Een tegenvallende kraamtijd na een mooie thuisbevalling
Na een goede thuisbevalling, ontwikkel ik in de nacht die er op volgt hoge koorts. Het begin van een kraamweek in het ziekenhuis.
Donderdagnacht 8 april
Na de mooie thuisbevalling uit mijn vorige blog, volgt helaas een nacht waarin ik koorts ontwikkel. Tyler moet veel spugen van (wat ik denk) al dat vruchtwater dat hij als sterrenkijker heeft binnen gekregen. Bij iedere keer dat ik wakker word van zijn kokhals- en spuuggeluiden lijk ik me beroerder te voelen. Ik heb het warm en koud tegelijk en moet enorm rillen en zweten. Dat wordt temperaturen in de ochtend en bij een ruime 39.8 met een oorthermometer dus ook de verloskundige bellen.
Vrijdag 8 april
Loes heeft nog steeds dienst en komt aan het begin van haar visites langs in plaats van later op de ochtend zoals de dag ervoor afgesproken. Helaas constateert ook zij koorts en moet er na wat testjes met de gynaecoloog in het ziekenhuis gebeld worden en zo'n half uurtje later zijn we onderweg naar het SKB in Winterswijk. Loes lijkt hier harder van te balen dan wij zelf, maar het is wat het is.
Een warm welkom in het SKB volgt. Ik mag plaats nemen op een bed en al snel neemt men bloed-, vaginale en urinemonsters. Dr. van Loenen is een beetje verbaasd me te zien, omdat we eerder die week (maandag, het is nu vrijdag) nog bij haar op het spreekuur waren geweest om de opties van eerder inleiden te bespreken. Dit kon op dat moment niet en blijkt nu dus ook niet meer nodig. Ze is nog verbaasder als we vertellen over de thuisbevalling. Maar goed, ik moet aan de antibiotica aangezien de ontstekingswaarden hoog zijn. Gelukkig mag dit in tabletvorm en ik moet in ieder geval 1 nacht blijven. Verder bekijken ze per dag de stand van zaken.
's Avonds vraagt de avonddienst of ik het fijn zou vinden als Tyler met haar mee zou gaan en de nacht bij de verpleging zou doorbrengen, zodat ik wat zou kunnen slapen. Dat aanbod sla ik niet af en ze maken me alleen wakker voor de momenten van voeden. Zo'n nacht slapen doet me goed.
Zaterdag 9 april
In de ochtend eerst maar eens een lekkere douche, de eerste sinds de bevalling, en een lekker ontbijtje. Ik voel me al een stukje beter, maar dat was de dag ervoor in de ochtend ook wel zo. De gynaecoloog komt tijdens zijn rondes melden dat ik mag kiezen wat ik wil. Ik mag naar huis en daar de antibiotica verder slikken, mijn temperatuur goed in de gaten houden en terug komen als deze weer hoger wordt, of ik mag blijven en dan wordt er morgen verder gekeken hoe en wat. Omdat we ook nog een peuter(puber) thuis hebben zitten die er nu al niet veel van snapt en het nog minder zal begrijpen als mama even thuis komt en vervolgens toch weer terug moet naar het ziekenhuis, besluit ik dat het beter is nog even te blijven. Dit blijkt even later een goede beslissing, als de verpleging Tyler toch ook wel geel vindt zien. Ze checken zijn temperatuur en nemen in acht dat ook zijn drinkgedrag niet is zoals het zou moeten zijn. Voor de zekerheid wordt de kinderarts gevraagd even te komen kijken en voor ik het weet ligt hij op neonatologie!
Mijn bed wordt naast het zijne gereden en ik tref een heel verdrietig en onrustig kereltje aan. Hier het moment van de eerste kraamtranen. Wat is het ontzettend moeilijk om je kindje op dat moment niet vast te kunnen houden of troosten omdat hij onder die lamp moet blijven liggen. Behalve die lamp is er een infuus aangelegd en is hij aangesloten op de monitor, waarop zijn hartslag, saturatie en ademhalingsfrequentie wordt bijgehouden. Die monitor heeft als voordeel dat Tyler 's avonds op zijn buik gelegd mag worden. Dit voelt voor hem waarschijnlijk veiliger, want hier wordt hij een stuk rustiger van en hij valt in slaap tot de volgende voeding.
Deze nacht besluiten we dat Tyler niet meer aan de borst gelegd gaat worden. Hij hapt maar wat in het wilde weg, zuigt af en toe 2x en het hele gebeuren kost hem zoveel energie dat hij vervolgens de bijvoeding niet binnen krijgt omdat hij in slaap valt. Bovendien ben ik bang dat hij mijn tepels kapot gaat "bijten", waardoor het een pijnlijke aangelegenheid zal worden. Het kolfapparaat mag dienst doen en waar nodig (dit is in het begin nog heel veel) voeden we bij met een cupje of de fles.
Zondag 10 april
Ondertussen knap ik redelijk op, maar voelt het niet goed qua hechtingen. Het doet zeer en uiteindelijk blijken er in eerste instantie 3 hechtingen te hebben losgelaten. Niet veel later zal de rest volgen. Lang leve de antibiotica. Tenminste, men denkt dat mijn lichaam het hechtmateriaal afstoot onder invloed van deze antibiotica. Gelukkig nog geen ontstekingen, maar ja... wel pijnlijk met plassen! Op dat moment zou ik graag deze knip voor de totaal ruptuur van de eerste bevalling verruilen, als dat zou gaan.
De gynaecoloog meldt dat mijn koorts veroorzaakt werd door Streptokokken A, of ook wel de vroegere kraamvrouwenkoorts. Het schijnt best een gevaarlijk iets te zijn, dus hij is blij dat we aan de bel hebben getrokken. Voor Tyler zijn op dit moment nog geen uitslagen van zijn bloedkweken bekend en dus moet het infuus met antibiotica nog blijven. Er wordt opnieuw bloed afgenomen bij ons mannetje en ook de hielprik voeren ze in het ziekenhuis uit. Beiden moeten helaas opnieuw, omdat ze niet genoeg bloed hadden kunnen tappen. Het bilirubine prikken ze dezelfde dag nog opnieuw, omdat hier vanaf hangt of hij onder de lamp weg mag, de hielprik doen ze de volgende dag opnieuw. De lamp heeft zijn werk gedaan en hij mag er onder weg. Gelukkig! Ook de monitor is niet meer nodig. Dat scheelt een paar draadjes.
Maandag 11 tot en met woensdag 13 april
Eigenlijk modderen we nog een paar dagen zo aan, zonder uitslagen van het bloedkweekje en met het infuus. We worden nog verplaatst van een kamer alleen naar een gedeelde kamer en de voeding voeren we langzaam op. Het kolven levert ook steeds meer melk op, dat geeft de burger moed.
Als we op woensdag nog steeds niets gehoord hebben over de uitslagen van Tyler, spreek ik de kinderarts maar eens aan als deze bij de overburen op visite komt. Hij gaat even uitzoeken hoe het zit, want Tyler is eigenlijk zijn patient niet, maar hij snapt wel dat we graag wat willen weten. Later komt hij terug met de mededeling dat er uit het onderzoek van de kweek nog niets uit is gekomen, dus mag die avond het infuus er bij Tyler ook af. En als hij de stijgende lijn qua drinken doorzet mag hij de volgende ochtend naar huis.
Donderdag 14 april
We mogen naar huis! Eindelijk! En aangezien we goed verzekerd zijn, zal er ook nog een kraamverzorgster aanwezig zijn als we thuis komen. Mijn ouders zullen met Hailey bij ons thuis zijn als Micha ons heeft opgehaald. Eigenlijk kan Hailey niet wachten en vanaf 11 uur zit ze al uit het raam te kijken waar we blijven. Echter schiet het niet op bij de apotheek en dus zijn we uiteindelijk veel later terug dan de bedoeling is. Maar we zijn er en dat is het belangrijkste. Het gezinnetje is compleet. We treffen een versierde tuin aan en er wachten bloemen en kaarten op ons.
De kraamhulp die voor de deur staat is dezelfde als bij Hailey. Wat leuk dat ons verzoek is ingewilligd! Leuk dat dat kon! Ze gaat voor ons aan het rekenen qua extra indicering en bespreekt met ons dat het dan wel een ander wordt die het na deze en de volgende dag van haar over gaat nemen. Ze wilde heel graag gehoor geven aan het verzoek bij ons terug te komen, maar als ze nu deze 4,5e dag nog bij ons zou moeten draaien dan had ze wel heel veel werkdagen achter elkaar. Wij zijn al blij met deze 1,5e dag die ze er is. De echte kraamtijd breekt voor mijn gevoel nu pas aan.
Zaterdag 16 april
Ook de kraamhulp die het van de eerste overneemt valt goed in de smaak. Hailey reageert goed op haar en dat is toch wel heel belangrijk. De wond die overbleef na het loslaten van de hechtingen gaat helaas toch ontsteken. Wederom zou ik nu willen dat ik de knip voor de totaal ruptuur kon verruilen. Dit wordt spoelen, badedasbadjes, schoonhouden en op mijn tanden bijten op het toilet. :-S Gelukkig zegt iedere deskundige die er naar kijkt dat het goed gaat komen, dus daar gaan we dan maar vanuit.
Zondag 17 april
Verloskundige Loes (die van de bevalling, zie mijn vorige blog) komt zondag voor de controle van moeder en kind. Wederom hebben we het nog even over het gewicht van onze grote man. We kunnen er nog niet over uit en lachen er nog wat om. We bespreken de bevalling en de week in het ziekenhuis. Loes checkt de wond en vraagt of ik nog een extra controle wil ivm de ontsteking en de vooruitgeschoven kraamweek. Heel graag, dus zal Femke de woensdag ook nog even langs komen. Super.
Dinsdag 19 april
De huisarts komt een huisbezoekje afleggen, zoals hij dat bij alle nieuwe wereldburgers in zijn praktijk doet. Hij geeft aan dat ik er niet al te best uit zie. Goedbedoeld gebruikt hij overigens iets lompere bewoording. Hij steekt zijn standaard praatje over anticonceptie af en stelt wat vragen die de uitgestelde resterende kraamtranen in volle hevigheid oproepen. Ach ja... dan zijn ze er ook maar weer uit. Als er iets is wat hij kan doen voor een van ons dan moeten we vooral bellen en als ik wil dat hij de wond nog even een keer controleert doet hij dat uiteraard, maar aangezien Femke de volgende dag zal komen zie ik daar het nut niet zo van in. Hij werpt nog een blik in Tyler's bedje en maakt ons nog wat complimenten met ons mooie mannetje, voor hij weer verder gaat.
Woensdag 20 april
Deze ochtend staat inderdaad Femke aan de deur. Zij ziet gelukkig al een nieuw laagje huid ontstaan en ook zij geeft aan dat het goed gaat komen, maar wat tijd nodig zal hebben. Ook met Femke hebben we het nog over het gewicht, waar ook zij zich over verbaasde. Femke had tenslotte de stuitligging geconstateerd en wist natuurlijk ook van de draai naar een hoofdligging de week voor de geboorte. Ze drukt me nog op het hart niet te snel te veel te willen. Ik heb tenslotte een lastige zwangerschap en een zware eerste week achter de rug, aldus Femke. Een wandelingetje naar de Albert Heijn is nog geen optie, zegt ze. Flauw! ;)
Erica, de wijkverpleegkundige, neemt vandaag de zorg voor Tyler van de verloskundigen over. Hij wordt gewogen en zit op 10 gram na op zijn geboortegewicht. Dat gaat dus ook de goede kant op, ookal is het al 2 weken na zijn geboorte. En wat ook de goede kant op gaat zijn mijn bekkenklachten. Ik durfde er niet al te hard op te hopen, maar na de bevalling heb ik de krukken misschien nog 2 dagen moeten gebruiken, dat is het dan ook wel voor nu. De trap op en af gaat vrij soepel en dat geldt ook voor het uit bed komen en alle andere dagelijkse dingen die ik heel lang niet heb gekund. Hoe heerlijk is dat?!
Ik weet het wel: ik ben er op dit moment nog lang niet. Hoofdpijn en last van de knip, maar ook vermoeidheid zijn dingen waar ik echt nog wel even rekening mee zal moeten houden. Het kost wel wat tijd om volledig bij te trekken. Maar als dat komt goed en als ik dan in de box, zijn wieg of bedje kijk, dan is alles het natuurlijk meer dan waard. Niets zo belangrijk als de 2 gezonde kindjes die we op de wereld hebben gezet. Onze grote trots.