Een scheet en een zucht, bevalling nummer II ;)

Drie maand na de bevalling van Jaap. DRIE MAAND!! Toen bleek ik weer zwanger te zijn geraakt. Zo snel hadden we niet verwacht. Ik gaf borstvoeding en mensen om ons heen bleven ons vertellen dat zwanger worden tijdens het geven van borstvoeding echt niet mogelijk was. Dus wel. En niet erg hoor. We kozen er bewust voor om geen voorbehoedsmiddelen te gebruiken. Onze kinderen vlot op elkaar was onze wens. En die kwam uit. 8 Juli 2009 zou ik uitgerekend zijn, twee dagen nadat Jaap 1 jaar zou worden. 

Ik scroll verder door de foto's op de laptop. Ook de foto's van deze bevalling passeren de revu. Ik zie een foto van mijn zusje en mij. Ik in een behoorlijk bevlekt shirt, helemaal vies door het vast houden van Jan. Mijn zusje met het zweet twee duimen dik op haar plaat. We houden allebei onze duim omhoog alsof we zeggen, "klus geklaard!" Ik denk dat dat vooral zo leek, want potverdikkie. Deze bevalling ging razendsnel!

Het was 24 Juli 2009. In het begin van de zwangerschap was vastgesteld dat ik korter zwanger was dan wij dachten. 10 Dagen wel te verstaan. Dus in plaats van de 8ste uitgerekend te zijn, bleek ik nu 18 juli uitgerekend te zijn. Ik dacht ook werkelijk dat ik die dag zou bevallen, want die ochtend zat ik, naar mijn weten, volop in de weeën. Niet wetend dat dat indalingsweeën waren. Uiteindelijk waren we alweer een week verder. Had het popje zich dan nog niet aangediend dan wilde de verloskundige me strippen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging met een beetje buik- en rugpijn heen, ik kwam er vandaan met een stuk ergere buik- en rugpijn. Niet dat het strippen me zeer deed hoor. Maar het hielp duidelijk wel. 

Thuis ben ik naar bed gegaan, want s'avonds zou mijn toenmalige beste vriendin op bezoek komen. Toen zij er inmiddels was begon de buik- en rugpijn toch echt wel erger te worden. Mijn beste vriendin deed zo ontzettend haar best om de pijn bij me weg te nemen door op mijn rug te wrijven. Ik weet niet waar ze wreef, maar in ieder geval niet op de juiste plek. Maar goed, ik wilde haar niet tegen de borst stoten en liet haar zo haar gang gaan. 

Om kwart voor tien heb ik maar eens tijd voor mezelf genomen. Met een klokje bij de hand ben ik op bed mijn weeën op gaan nemen. Potverdikkie! Al om de vijf minuten een minuut lang! Dat gaat snel! En dan toch nog wachten tot half elf voordat ik eens de verloskundige belde. Die was dan ook not amused toen ik vertelde dat ik al drie kwartier regelmatige weeën had. Ik moest meteen naar het ziekenhuis komen. Net als de vorige keer werd er weer een heel blik mensen open getrokken natuurlijk. Dit keer was het de overbuurvrouw die mee ging, en uiteraard belde ik mijn moeder en zusje weer. 

Toen we om tien voor elf bij het ziekenhuis aankwamen ben ik zelfstandig en eigenwijs zelf naar de zevende verdieping gelopen. Af en toe een wee opvangend natuurlijk. Het was dan ook vanzelfsprekend dat ik succeswensen kreeg van de mensen die we onderweg tegen kwamen. "Succes! Je kunt het!" Jep... alsof ik de marathon ging lopen.

De weeën vielen mee. Ik dacht ook echt weer dat "als dit alles is" het weer een appeltje-eitje zou zijn. De pijn was dragelijk en ik liep nog rond. Ja, in mijn hoofd was dit een droombevalling met weinig pijn. Totdat ik over de gang liep en ineens allemaal oergeluiden uit een andere verloskamer hoorde komen... "AAAAAH!! Ik kan DIT NIET MEER!! OOEEEEEEE!!" Ik stond meteen weer met beide voeten op aarde. Of beter gezegd, ik werd op de zevende verdieping neer gegooid! Back to reality, kei en keihard! Hoe kon ik nou denken dat de pijn wel mee zou vallen? Echt niet! Bevallen is keihard werken! Dat werd me weer pijnlijk duidelijk toen ik deze mevrouw aan het einde van haar bevalling hoorde krijsen en schreeuwen. Pffffff... Dit wordt een lange nacht....

Dat werd het dus niet. In ieder geval de bevalling niet. Dat ging in rap tempo. De verloskundige was gauw bij ons om het hoekje komen kijken en vertelde dat ze met de andere dame zo klaar zou zijn en dan bij mij zou komen. Even een snelle check, vliezen breken en zo ging ze weer door naar de andere kamer. Ze gaf me de opdracht om dertig minuten op mijn rechter zij te gaan liggen. Dit zou waarschijnlijk de bevalling sneller laten verlopen. Ik vroeg nog gauw of ik straks wel in bad mocht. "Eerst maar eens zien of je dat over een half uurtje nog wel wilt," zei ze met een sarcastische blik in haar ogen. En zo verdween ze weer naar de andere kamer.

Na een half uur waren de weeën inderdaad al zo erg dat ik nog heb staan te twijfelen of ik nog wel in bad wilde. Ik heb het laatste kwartier vloekend doorgebracht. Ben ik normaal toch echt wel netjes op dat gebied en is vloeken voor mij uit den boze, nou, van al dat christelijke was niets meer te merken. En wederom heb ik me gedragen als een bezetene. Ik ben in bad gegaan, daar kwamen de persweeën heel rustig zich aandienen. Ik wilde meteen uit bad, want ik was bang dat ik het bed anders niet meer zou redden. Daar zetten de persweeën goed door en mocht ik VOORZICHTIG! mee persen. Zo hard als ik bij onze oudste dacht "Al scheur ik van voor naar achter uit, hij moet er uit!" zo hard dacht ik nu, "@#*×%;@ gloeiende! Wat staat dat strak! Ik wil niet meer persen. AUW! De schouders moeten ook nog! DIT BRAND!"

Maar uiteindelijk was meneer er net zo snel als zijn broer. Misschien één of twee persen meer. Ik geloof dat er in het bevallingsverslag iets van "uitdrijving; 9 minuten" stond. Dus dat valt nog mee. En daar was Jan dan, na drie uur en tien minuten werd hij om vijf voor één in de nacht geboren. 3220 gram en 48 centimeters lang. 

Weer een jongetje, het was voor mij een soort van herbeleving. Ik voelde weer alles zoals ik het voelde bij Jaap. Ik heb onze lieve Heer bedankt voor deze prachtige man. Ik heb, nadat iedereen de ruimte had verlaten, nog twee uur alleen met dit kleine mannetje aan mijn borst in de verloskamer gezeten. Ze waren me vergeten. Maar dat geeft niet. Ik vond het fijn zo, de rust, de stilte, het relaxmomentje zo kort na de bevalling. Ik voelde me zo vol energie! Ik wist het zeker. In de toekomst zouden we ons gezin nog verder uit breiden, maar voor nu was het eerst even klaar.