Een scheet en een zucht, bevalling nummer I ;)

Ik zit wat tussen de filmpjes te neuzen van mijn oude laptop. Lange tijd kon ik ze niet afspelen omdat er op één of andere duistere wijze geen juist programma meer op dat stoffige ding stond die dat soort bestanden af kon spelen. Na wat downloaden lukte het me toch. En automatisch kwamen de foto's van de bevallingen voorbij...

Als eerste zie ik foto's van de bevalling van Jaap. Een bevalling die in 5,5 uurtjes gepiept was. Ik mocht niet klagen. Om me heen hoorde ik genoeg verhalen van mensen die wel 24 uur bezig waren geweest met hun bevalling. Gelukkig had ik dat niet. Ik kan me nog alles zo voor de geest halen.

Het was 5 juli 2008. Een dag na mijn uitgerekende datum. Die avond hadden we een verjaardag van kennissen van ons. Ik voelde me fit genoeg om heen te gaan en een beetje afleiding vond ik wel zo prettig. Zoals gewoonlijk werd het uiteraard hartstikke laat. Manlief die de hele zwangerschap geen drup alcohol had gehad, had nou net die avond iets te diep in het flesje gekeken. Hij was vervelend en ik irriteerde me daar enorm aan. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Om zes uur viel ik dan eindelijk in slaap.

Om acht uur werd ik wakker door, na mijn weten, een hele heftige darmkramp. Ik stoof de trap af naar de wc, maar er kwam toch echt niets. Ik kroop weer terug mijn bed in en viel weer in slaap. Een uur later werd ik weer wakker van, na mijn weten, een hele heftige darmkramp. Weer stoof ik naar de wc en weer niks. Weer liep ik naar boven totdat ik ineens halverwege de trap weer een heftige buikkramp kreeg. Tja... toen was het me wel duidelijk. Dat waren echt geen darmkrampen hoor. Dat waren gewoon keiharde weeën. Lichtelijk in paniek en uiteraard in tranen kroop ik terug mijn bed in en stuurde mijn moeder een bericht over mijn "krampen". Mijn man werd wakker van mijn gesnik. "Wat is er?" vroeg hij slaperig. "Ik heb steeds buikkrampen," vertelde ik hem snikkend en in tranen. "Maar lieve schat, dat betekend dat de bevalling is begonnen." Ik keek hem met betraande ogen aan. Dat was nou net wat ik NIET wilde horen. Potverdikkie! Ik had nog zoveel te doen! 

De verloskundige kwam toen de weeën regelmatiger werden. Het was onderhand 12 uur geweest. Ik had net met tegenzin een bord gebakken aardappels weg zitten kanen wat me achteraf sterk afgeraden werd. Helaas, het was al te laat. Het eten was al op. Op bed werd ik onderzocht. Eerst werd er gekeken hoeveel ontsluiting ik zou hebben. Dat leek niet op te schieten, want ik had nog maar 3 centimeter. "Je weeën zijn ook nog niet sterk genoeg, dus dit kan nog wel de hele middag duren," waren de woorden van de verloskundige. "Ik zal alvast je vliezen breken. Misschien gaat het dan iets sneller." Toen ze de vliezen liet breken werd al gauw duidelijk dat kleine Jaapie had gepoept in het vruchtwater. Het was hartstikke groen. Ik moest meteen naar het ziekenhuis. Nou ja, meteen... We zijn nog langs het tankstation gegaan om een flesje water voor mij te halen en sigaretten en shag voor de man. Ik rookte toen zelf overigens ook nog. Jaaa... heel slecht. Achteraf ook heel veel spijt van.

In het ziekenhuis gelijk aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik was overgedragen aan de gynaecoloog doordat de kleine man in het vruchtwater had gepoept. Ondertussen was de halve familie uitgerukt, inclusief achterbuurvrouw, om bij de bevalling aanwezig te zijn. Ja echt, ik heb altijd een heel legioen aan mensen klaarstaan om toe te kijken hoe de oerkrachten langzaam in mij naar boven komen om vervolgens te kunnen genieten van mijn bulderende oergeluiden die de hele kraamafdeling over gaan. Nou ja... legioen is ook weer overdreven. Alleen mijn moeder, zusje en achterbuurvrouw waren mee. En uiteraard de wederhelft.

De weeën werden sterker, maar de ontsluiting wilde niet vlotten. "Hij moet er toch echt nu uit hoor," hoorde ik de gynaecoloog zeggen. "We gaan je weeënopwekken geven." Het was inmiddels al drie uur geweest. Ik kreeg weeënopwekkers en toen ik dacht de weeën niet meer aan te kunnen kreeg ik ook nog een beetje pijnstilling. Oh gut, wat voelde ik me zielig. Ik moest zo huilen en dacht echt dat ik niet meer kon verdragen. Op het moment dat ik aangekoppeld werd aan nog meer apparatuur en slangetjes was het tijd voor twee mensen om de ruimte te verlaten. En zo gingen mijn moeder en zusje de gang op. Ik heb behoorlijk liggen brullen. Van het één op het andere moment kreeg ik volop persweeën die ik nauwelijks tegen kon houden. Toch had ik nog geen volledige ontsluiting. "Je mag echt nog niet persen hoor," hoorde ik de gynaecoloog zeggen. Wanneer ik mijn hoofd naar haar toe draaide, zag ik haar met haar benen over elkaar en een hand onder haar kin ergens tussen mijn benen zitten. WAT NIET PERSEN!! Ik leek wel bezeten! Weer begon ik te klinken als een oermens en toen er nog een check kwam, bleek dat ik mee mocht persen met de weeën. Eindelijk had ik volledige ontsluiting. Het enige dat ik kon denken was, hij moet er uit, hij moet er uit!! Al scheur ik uit van voor naar achter, hij moet er uit!! Ik begon zo fanatiek te persen dat mijn hoofd besloot om knock out te gaan. Zwart, hartstikke zwart. En zo ineens hoorde ik in de verte, "Mevrouw van Dalen, d'r bij blijven, d'r bij blijven, d'r bij blijven!" Dat klonk steeds harder en harder, en zo ineens was ik er weer. Geen tijd om het daar verder over te hebben. Er moest een jongetje geboren worden. Er werd me nog wel even op het hart gedrukt om absoluut niet meer met mijn hoofd te gaan persen. Nog één keer persen en daar was onze kleine jongen geboren, 15.35 uur en 3520 gram schoon aan de haak. Een oerhollandse jongen.

Ik kan me nog zo weer dat warme lijfje op mijn buik voelen. Wat was ik op slag verliefd! Zo verliefd. Dit had ik nog nooit eerder gevoeld. Ik was intens gelukkig, zat ook alleen maar stralend om mij heen te kijken en dacht bij mezelf, "Dit heb ik gemaakt! Dit is van mij!" Een vriendin van mij die dezelfde avond nog langs kwam (en een legioen aan mensen meer;)) vertelde me achteraf, "Ik heb nog nooit iemand zo verliefd gezien!" Ja, dat was ik. Ik kon verdrinken in de ogen van mijn kleine man. Wat hield ik van dit jongetje. Ik kon mijn ogen dan ook niet van hem af houden.

We moesten met ons tweeën één nacht in het ziekenhuis blijven. Ik ging borstvoeding geven en dit ging allemaal goed, tot drie maand na de bevalling. Toen kwam ik tot de ontdekking dat ik opnieuw zwanger was...