Een roze wolk die veranderde in een donderwolk”.

“Een roze wolk die veranderde in een donderwolk”.

Het was tijd voor een tweede kindje voor ons. Dat was tot ons grote geluk na een maand al raak. We waren ZO blij en ZO verrast.

Helaas kreeg ik al snel complicaties tijdens mijn zwangerschap.

Het begon met hematomen in mijn baarmoeder. Dit was 2 keer met 7 weken zwangerschap en met 13 weken zwangerschap. Onwijs spannend en zenuwslopend want “Wat als die hematoom ons kindje mee naar buiten zou nemen en niet gewoon los zou laten?”. Gelukkig bleef het enkel bij wat bloedverlies en verdwenen de hematomen vanzelf. Verder had ik de welbekende kwaaltjes. Ik was vooral heel misselijk en had veel last van mijn bekken.

Door al deze kwaaltjes kreeg ik het advies om rust te nemen, wat ik dus natuurlijk ook deed. Met 20 weken zwangerschap ben ik daarom bijvoorbeeld al gestopt met werken. Alles zou goed komen.

Het was inmiddels een paar weken later en tijd voor de 30 weken echo. Na een meting bleek ons kindje toch wel heel erg klein te zijn. “Oh nee, dit kan er ook nog wel bij” dachten we. We hebben 4 weken lang in onzekerheid gezeten en hoopte tijdens deze weken dat ons meisje haar groei in zou halen. Tijdens de opvolgende echo bleek ons meisje goed gegroeid te zijn. “YES, goed nieuws”. Eindelijk genieten voordat ons meisje geboren zou worden, een angst die we achter ons konden laten.

Mijn wens deze keer was om in bad te bevallen, en dat mijn vliezen vanzelf zouden breken. Dit gebeurde de eerste keer namelijk niet, ik was er erg nieuwsgierig naar.

11-09-2017 // 17:30

Een normale dag. Vince is toevallig aan het logeren bij opa en oma en mijn partner en ik besluiten om half 6 lekker te gaan eten. Ineens voel ik een warme ‘bips’. “Wat is dit nou? Zou het dan toch?”. De verloskundige kwam langs en bevestigde onze vermoedens. Het is vruchtwater. Nu moeten we thuis afwachten tot de weeën zouden starten.

Om 3.00 begon het een beetje te rommelen en zijn we op ons gemakje richting het ziekenhuis gegaan. We kregen een kamer toegewezen met een prachtig mooi bad. Ik had nog steeds maar die ene cm ontsluiting dus ik dacht nog: “Dat gaat nog wel even duren”.

Ik mocht lekker in bad gaan liggen en relaxen. Wat mij betreft een échte aanrader. Heerlijk! Na 2 uur lang in te hebben gelegen was het weer tijd voor een inwendig onderzoek. Helaas.. Maar 1 cm erbij in 2 uur tijd. Het was tijd voor een pijnbestrijder want ik kreeg het idee dat het nog uren ging duren en koos voor het welbekende pompje, deze had ik bij Vince namelijk ook. Voordat ik deze kreeg moest ik wel nog even 40 minuten aan een CTG voor controle. Dit alles was rond 8.00.

Inmiddels is het 9:15 en zitten we pas om 3 cm ontsluiting. De pijn werd niet écht minder maar de scherpe randjes gingen er vanaf. ZO slaperig werd ik erdoor en ik had geen enkel benul meer van de tijd. Een uur nadat ik het pompje had gekregen kreeg ik een gigantische druk daar beneden. Er moest NU een arts komen.

Ja hoor! Ik had volledige ontsluiting. Ein-de-lijk. Van 3 cm naar 10 cm ontsluiting in een uur tijd. HOPPA, daar doen we het voor. Inmiddels was het rond half 11 en na maar 10 minuten persen was ze daar. Onze Tess, een prachtig mooi meisje met een licht tintje en een bos met donkere haartjes. We waren op slag verliefd, de roze wolk was meteen aanwezig.

Tess deed het super goed bij alle testjes. En ik lag te genieten. Totdat er werd geroepen om de placenta. Na een hoop duwen, persen en een halfuur later nog steeds geen placenta. 45 minuten later… Nog steeds niets. Inmiddels waren ze weeën opwekkers aan het klaar maken want die placenta moest er zo snel mogelijk uit. Maar ik kreeg precies toen heftige krampen en de placenta kwam er eindelijk uit. Het zag er gelukkig allemaal goed uit.

Inmiddels lag ik weer heerlijk op mijn roze wolk te genieten van onze Tess. Totdat er een verpleegster binnen liep die mijn roze wolk in een klap deed vergeten want Tess lag te kreunen en daar schrok zij van. Was volgens haar niet goed. Ze nam haar mee, met spoed. Er werd ons niks verteld en Rick was mee met Tess. En ik? Ik lag daar maar alleen. Na een uur werd ik na een andere kamer gebracht waar ik mocht douchen. Ondertussen wist ik nog niks. In de nieuwe kamer deden ze de controles bij mij en ontdekte dat mijn baarmoeder nog niks gezakt was. Ook bleef ik maar vloeien.

Intussen kwam er eindelijk nieuws omtrent Tess, zij werd acuut aan de beademing gelegd met hartfilmpjes en alles wat nodig was om haar stabiel te krijgen. Want ze bleek een infectie in haar longen te hebben.

Zo klein zo kwetsbaar… net op deze wereld.

Dus Tess lag in de couveuse aan alle toeters en bellen met infusen met daarin antibiotica. Ik kon niet naar haar toe en zij niet naar mij. Na dat zij weg moest heb ik haar dus helemaal niet meer gezien.

13:00

Ik lag nog steeds met naweeën op bed en helaas bleek weer mijn baarmoeder niet gezakt. En weer een mat vol met bloed. Plassen, dat moest ik zo gauw mogelijk gaan doen want dat kon het zakken van mijn baarmoeder belemmeren. Dat lukte. Maar ik bleef bloeden en was inmiddels al 2 liter bloed verloren. Ik werd bleker en bleker. Ook mijn baarmoeder was nog steeds niet gezakt.

Rond 17:30 ging ik weer plassen en er kwam een hoop rotzooi los. We waren onwijs opgelucht want dachten dat dat de boosdoener was. Maar helaas. Ik bleef bloeden en voelde mezelf afglijden. Met ons beiden gaat het niet goed. Waar is die roze wolk? Dit kan toch zo niet langer? Rond 19:00 moest ik weer plassen en weer verloor ik een hoop rotzooi en stolsels. Ik werd slapper en slapper en toen ging bij mij het lampje uit. Daarvan kan ik me overigens niet veel meer herinneren. Ik beleefde alles heel vaag en er stonden ineens 8 artsen om mij heen met infusen, prikken en de hele reutemeteut.

Ik werd aan de beademing gelegd, het bed werd gekanteld zodat het bloed naar mijn hoofd kon stromen en toen mijn bloeddruk eindelijk weer enigszins normaal was werd ik met spoed naar de OK gebracht.

Ik werd rond 20:30 gecuretteerd. Inmiddels al vanaf 12 uur mijn dochter niet meer gezien en 3 liter bloed verloren. “Wat gebeurd er toch allemaal?” dacht ik.

Eenmaal bijgekomen van de narcose mocht ik terug naar mijn kamer waar inmiddels mijn ouders zaten met angst in hun ogen en vol dankbaarheid dat ik er nog ben. Maar ook boos waarom er niet eerder is ingegrepen.

Een stuk placenta van 12 cm wat was blijven hangen in mijn baarmoeder bleek de boosdoener te zijn.

Ik was boos, teleurgesteld en verdrietig. Dit was NIET hoe ik het me had voorgesteld. Vince was nog niet eens geweest, dat kon niet. De situatie was te heftig.

Om half 11 s’avonds mocht Tess eindelijk naar mijn kamer en mocht ze voor 5 minuten aan alle slangen wel even uit de couveuse om te knuffelen. Ik kon niet anders dan huilen. Was ik nou blij? Was ik nou boos?

Niet veel later gingen er ineens allemaal piepjes af. Tess begon heel raar te ademen en werd weer teruggebracht naar de kinderafdeling waar ze 24 uur per dag werd geobserveerd.

Daar lagen we dan.. Met zijn tweeën. Mijn partner en ik, verdwaald in emoties.

13-09-2017

Na een nacht redelijk te hebben geslapen ondanks alle emoties zat ik nog steeds vast aan alle draden en infusen want ik had de hele nacht nog medicijnen gekregen die je baarmoeder doet krimpen.

Maar goed nieuws hij was goed op zijn plek. En ik vloeide bijna al niet meer. Enkel nog een onwijs lage HB en daardoor heel slap en zwak.

Dus kreeg ik een bloedtransfusie met 2 zakken bloed.. Ik vond het wel een gek idee.. En eng. Want “Wat als mijn lichaam er niet goed op reageert?.”

Gelukkig was Tess ook een stuk stabieler en mocht ik in mijn rolstoel naar haar toe. Knuffelen! Ik kon wel uren naar haar kijken.

Ze zou voor 6 dagen antibiotica krijgen en moest dus tot die tijd in het ziekenhuis blijven. Ik moest ook nog blijven om aan te sterken. Op dag 3 mocht Tess bij mij op de kamer slapen. Wat was dat fijn! Wel met haar infuusjes voor haar kuur maar zonder al die nare slangen en hart plakkers.

Het moment dat Vince haar dus ook kon zien en knuffelen. Dat was een mooi moment en die koester ik nog elke dag.

Ik had nog nul besef van wat er allemaal gebeurd was. En kon dit ook nu dus niet meteen verwerken.

Wij werden na 6 dagen ontslagen uit het ziekenhuis.

Ik kreeg het hele verhaal en verslag mee om dit op het juiste moment voor me zelf terug te lezen. Wat er allemaal precies gebeurt was zodat ik het een plekje kon gaan geven.

Dit heeft even geduurd omdat wij eerst hebben genoten van onze echte roze wolk en niet die donkere wolk die even kwam aanwaaien.

Na 3 maanden kon ik er wat meer over praten…

En na een jaar heb ik het verslag van wel 10 a4tjes vol terug gelezen met een lach en een traan.

Nu een jaar verder is Tess gezond en doet zij het super goed.

Ik ben trots op mijn gezin. En geniet met elke dag van mijn 2 mooie kindjes.

Liefs patricia