Snap
  • Bevallingsverhalen

een roze wolk die snel donker werd!

Je bent bevallen en je zou denken dat je op die mooie roze wolk zweeft toch? Waarom was mijne dan zo duister?

Hallo daar zijn we weer!

Na mijn bevalling is er natuurlijk ook een mooie meid op de wereld gekomen.

En je zou dan toch lekker kunnen genieten en alleen maar naar je prachtige kruimel kijken die nog totaal geen idee heeft wat het leven inhoud en gewoon zalig ligt!

Nou in mijn verhaal zal je lezen dat ik heel snel van die roze wolk werd geduwd en in een gat viel! Sommigen zullen schrikken en durven misschien niet meer verder te lezen!

Maar verder lezen is het beste wat je kunt doen als je hier bang voor bent of ook in een gat zit of hebt gezeten. Want weg rennen voor deze gevoelens heeft geen zin je moet de confrontatie aan gaan en dan zul je winnen.

Op het moment dat mijn kleine meid op mijn buik werd gelegt en mij meteen wist onder te poeppen ???? stond mij ex vriend naast me te huilen! Ik keek hem aan en vroeg waarom huil jij nou? ( op een niet vriendelijke manier) 

Waarop hij niks kon zeggen en mijn moeder greep meteen in en zei simone hij is net vader geworden en een traantje van geluk hoort daarbij. Nouuuuu daar dacht ik op dat moment heel anders over want wie heeft 9 maanden lang dit klein meisje gedragen en alle kwaaltjes moeten doorstaan? En wie heeft hier nu pijn gehad en alles moeten voelen? Ik toch. En het schoot me ook zo eruit. Nu achteraf is dit wel heel erg kru want ik was op dat moment gewoon niet mezelf en had gevoelens die ik niet kende.

Nou daar lag ze dan bloot op bloot met haar mama. Ze werd weg gehaald om even te wegen en meten. Toch wel een klein meisje van 46 cm en iets meer dan 3 kilo. Ik hoorde haar huilen en zag haar bewegen. Mijn gevoel en hormonen waren zo door elkaar dat ik niet kon beseffen dat zei van mij was en dat dit in mij had vol groeid tot een mensje. Ik voelde niks van een moeder en dochter band en kreeg al angst voor dat ik er aan kon wennen.

Nou alles gedaan mama en dochter verzorgd en wat familie leden waren even komen binnen wippen moesten we nog even blijven want djentli bleek haat temperatuur niet op pijl te houden ze bleef op 35 graden zitten en die moest echt 36.5 zijn. Nou naar 10 minuten zag ik de gordijnen bewegen en voelde een tochtje. LOGISCH kreeg zw haar temperatuur biet op pijl. Ik werd meteen kwaad en roepte een zuster want ik wou naar huis, ik wou gewoon lekker naar bed en verder niks.

Nou naar 4 uurtjes mochten we naar huis  poeh wat was ik blij. Hup maxi op de schoot en naar de auto. En ik keek naar haar terwijl ik naar de auto werd gebracht en bleef maar kijken en er gebeurde niks. Geen gevoel van moederschap, geen emotie van blijdschap. Ik dacht in me zelf dat komt wel goed ik ben gewoon moe. 

Eenmaal thuis gaat de deur open en de hele woonkamer zat vol met bezoek. Ik had zelf aangegeven voor dat ik moest bevallen dat ze gerust mochten komen om haat te bewonderen. Maar ik dacht dat ik op dat moment bekneld werd. Ik wou zo graag rust en slapen gaan. Maar de kraamhulp kwam nog langs en ik moest toch nog even wat eten. Dus het slapen moest ik voor 3 uurtjes nog maar even uitstellen. Ik had honger en mams had spaghetti gemaakt dat nog even opgewarmd moest worden ik vroeg aan mijn vriend of hij dat even wou doen in al die drukte zodat ik kon blijven zitten. Zijn antwoord was kun je dat zelf niet even doen !!  Nou eindelijk naar bed he he wat een dag en gedachtes en gevoelens. Djentli lag lekker te slapen mijn vriend lag ook helemaal kapot naast me en ik! Ik zat en lag half in bed want door de hectingen kon ik me bijna niet bewegen, zitten of enkele bewegingen maken die ook maar scheurde of duwde. 

Na een aantal uur van slaap hoorde ik vaag een geluid. Ik was zo moe dat ik het niet meteen plaatse tot ik opeens recht op zat en djentli hoorde huilde.????want ja je hebt er op eens een kleintje bij! Ik voelde mijn hectingen branden en ik kon huilen van de pijn maar ik zou toch haar moeten gaan voeden. Naar lang duwen kreeg ik mijn vriend wakker. En vroeg voor een flesje te gaan maken. En hij zei dood gewoon doe het zelf ff.. ik wist niet wat ik hoorde. Ik kon bijna niet lopen of iets ik had het gevoel dat alles open lag. Stronkelend naar de keuken ging ik een flesje maken en voor ik het wist liepen de tranen over mijn wangen. Ik voelde me opeens zo alleen! Stronkelend ging ik terug en zette me in de stoel om haar te voeden en te verschonen. Na een half uur kroop ik mijn bed weer in en na 5 minuten moest ik na de wc. En oehhh ik durfde niet ik was bang dat het zou branden en om zou kiepen. Dus ik wekte weer mijn vriend en vroeg of hij even mee naar de douche kon gaan zodat ik met de hulp van de sproeier kon gaan plassen en dat hij mij even moest afdrogen want bukken was een ramp????. Nou dar kreeg ik weer het antwoord. Ik ben moe ga even zelf. Ik kreeg alweer een klap in mijn gezicht en ging zelf maar weer op pad. Eindelijk kon ik weer slapen en werd wakker met een straaltje licht op de muur. Het was tijd om op te staan en te gaan kijken bij de kleine meid hoe haar eerste nachtje was gegaan. Mijn vriend werd ook wakker en haalde haar bij me en verzorgde de fles. De kraamhulp kwam ook naar binnen en wat waren dat leuke meiden ( 1 stagaire erbij).

Ik had aangegeven dat ze alleen de wc en badkamer hoefde te doen want de rest deed mijn moeder wel. We hebben lekker zitten kletsen over de gebeurtenissen en over kleding en schoenen hihi.  Mijn moeder was er ook meteen bij om naar haar kleinkind te kijken en te knuffelen. In de avond zat ik op de bank en was even alles op een rijtje aan het zetten en vond dat ik maar vreemde en raare gedachtes en gevoelens had. Ik was niet de simone van voor de bevalling. Er klopte iets niet. De band wat ik zou moeten voelen met djentli was er niet. Ik schaamde me om die gevoelens te tonen en er over te praten want je bent mama en je houdt van je kind met alles wat je hebt toch? Er gingen dagen over heen en besloot toen het toch te zeggen aan mijn moeder en vriend. En mijn moeder had het al in de gaten want ze vroeg me ook iedere dag of alles goed was waarop ik antwoorden.. zeker alles is prima☺. Wat niet zo was natuurlijk. Mijn vriend kon zich niet vinden in mijn verhaal en vond het nonsens maar mijn moeder zei meteen schat geloof me je houd van haar alleen ben je even in de war door alles. Ik ging me zelf en haar de schuld geven want voor dat zei geboren was was er niks met me aan de hand en op het moment dat ze op me lag knapte er iets in me hoofd waar door ik vreemde en angstige gedachtes kreeg. Ik besloot het de 5e dag aan de kraamhulp en verloskundige te zegge  en hun konden zich wel vinden in mijn verhaal. Het zou normaal zijn sommige kers verse moeders hadden deze gevoelens door alle ervaringen. Maar dat dit binnen een paar dagen weg zou trekken. Want de moeheid van voor de bevalling en erna zou een grote rol spele. Ik wou hun graag geloven echt waar maar mijn gevoel zei heel wat anders.. Toen ze 5 dagen oud was werd haar vader 24 en haar opa 50 dus er was een groot feest gepland waar ik dol graag bij wou zijn. Maar ik eigenlijk helemaal niet voor in staat was. Maar ik dacht misschien pept dit me op. Ik reed met mijn ouders en vriend en djentli naar de feest locatie toe. Eenmaal daar kwamen zoveel mensen op ons af waar ik helemaal dizzy van werd. Mijn moeder zag het meteen aan me en trok me mee met djentli om even te gaan zitten. Dit duurde niet lang en ik was weer thuis het was me gewoon te veel allemaal. Ik had die avond een Mac gehaald met mijn moeder en mijn vriend bleef door feesten. Ik wou het liefste dat hij mee na huis ging maar goed dan zou ik de slechte moeder en vriendin zijn die hem van zijn eige feestje afhield????. Onzin natuurlijk want hij zou mij moeten steunen en vooral in hoe ik me voelde op al die dagen. 

Ik heb die avond een goed en fijn gesprek met mijn moeder gehad en heb alles kunnen zeggen wat ik dacht en voelde. En besloot om haar voor een nachtje mee te geven zodat ik even mijn rust kon pakken. Het moment dat mijn moeder met haar de deur uitliep kreeg ik zo'n vies gevoel alsof ik haar in de steek liet en ik wilde niet meer dat ze mee ging maar het was even beter zo. De volgende ochtend ging ik haar halen en heb haar daar verzorgd en weer snel naar huis voor de kraamhulp. Er gingen zo dagen voorbij tot mijn vriend ook weer aan het werk was en oh mijn god wat was ik bang om alleen te zijn met haar. Ik kreeg vieze gedachtes dat ik bang was voor mezelf en dat ik niet voor kon zorgen.  Nou niets was waar.. als hij eenmaal de deur uitging deed ik het toch maar allemaal en het ging goed. Vraag niet hoe maar het lukte me wel ook al zei mijn gevoel heel wat anders. Er gingen zo tijden voorbij en ik was futloos en totaal me zelf niet. Maar de mensen om mij heen zagen niks aan mij. Ik kon heel goed een ander masker op zetten en de leuke gekke simone spelen. Die zo gelukkig was met haar gezin en geboorte van haar dochtertje. Maar dat was ik helemaal niet en ik wou het zo graag iedere dag hoopte ik dat als ik wakker werd ik me gewoon vrij zou voelen en niet gevangen in mij zelf. We gingen verhuizen naar een ander flatje en oh wat was die mooi helemaal verbouwd en totaal mijn style. Even een oppepper die k wel kon gebruiken. Maar niet voor lang. Ik bleef down en angstig en voelde me zo'n slechte moeder en vroeg me af waar ik dit aan had verdiend ik had woede uitbarstingen ik kon niks meer verdragen zelfs mijn moeder nog niet die mij zo goed hielp met alles. Mij  moeder gaf mij adviezen maar die pakte ik heel anders op voor mij leek het alsof zei het allemaal beter wist en ik de slechte moeder was. Dat bracht dan ook een heftige ruzie met mijn moeder.. waar ik nu nog spijt van heb maar ze begreep me en en vergaf me. Want ik had haar nodig zei was de enige die mij kon helpen geestelijk en lichaam lijk.  Op een dag zou ik met haar gaan shoppen. Ik vond dat altijd wel leuk en had dan even pret ik verzorgde mij en djentli en ging met volle moed een leuke dag tegen moet. Luiertas check, voeding check, sleutels check. Ik liep naar buiten en zag haar onder vanaf 4 hoog staan. En zwaaide dat ik eraan kwam. Tot ik een soort waanbeeld in mijn hoofd kreeg dat ik haar over de railing gooide. Ik zette haar snel neer en ging zitten en begon te huilen en greep na mijn telefoon ik belde meteen een psycholoog die ik al had opgeslagen omdat ik toch maar stappen wou ondernemen want dit kon zo niet verder. Ik belde en ja natuurlijk moet je eerst intake gesprekken hebben gehad en testen en noem maar op. Maar door mijn verhaal en angst kon ik snel terecht. Voor ik het wist stond mijn moeder boven en schrok zich rot. Daar ging het dagje lekker shoppen. Dit waren niet mijn laaste waanbeelden er volgden nog veel meer en die versterkte alweer bepaalde gevoelens waar door ik dacht dat ik door aan het draaien was. Mijn behandelaar kwam tot de conclusie dat ik een postnatale depressie had. En tja daar hoefde ik niet lang en breed over naar te denken. Er gingen zo tijden voorbij. En het gat werd maar zwarter en wou het huis niet meer uit en geen bezoek meer. Ik wou rust rust rust... Toen zei 8 maanden was besloten ik en mijn vriend te gaan trouwen zodat alles goed geregeld was en we hielden de zelfde dag ook haar doopfeest. Nou van het organiseren ben ik haantje de eerste. Dus dat leide me een beetje af. Ik ging met mijn moeder van alles knutselen en plannen. De dag kwam om iets moois te gaan zoeken om aan te doen. Een jurk dat wou ik niet omdat we niet voor de kerk gingen trouwen. Ook al droomde ik van een sprookjes bruiloft met alles er op en eraan. Dit was wel goed zo voor mij nu en ook met hoe ik me de laaste 8 maanden voelde. Ik had een mooie cremige kokerrok met en een mooie kanten top erop. Mijn zus us een top kapster en zei deed mijn haren en make-up. En wow wat was dat mooi zeg. Ondanks dat ik heel onzeker over me zelf was geworden na de bevalling niet alleen geestelijk maar ook lichaamlijk. Van een mooi plat buikje had ik nu toch wel los hangend vel en striemen. Mijn borsten waren van cup e naar cup c gegaan dus vol waren ze niet meer voor mij. Ik was van 49 kilo naar 45 kilo gegaa .En dan me zelf in de spiegel zien en ook nog geestelijk niet op en top was. Maar ik vond me prachtig. Mijn gevoel vroeg zich wel af of ik dit wel moest doen trouwen met de vader van mijn kind maar waar ik eigenlijk geen steun en liefde van kreeg? Maar ik dacht dit maakt het misschien beter gewoon een nieuwe start. Ik liep naar onder en voor djentli had ik een prachtige jurk laten maken en ze zag er heerlijk uit. Ik kon die dag met trots zeggen dat ze ik me goed voelde en hoopte op een betere toekomst. Mijn schoon ouders arriveerde ook aan bij mijn ouders.. ik stond trots in de keuken en boem daar kwam de eerste klap ze liepen langs me af en keken nog niet eens hoe ik uit zag en er kwam geen woord uit hun mond. Ik liep meteen naar boven en ik moest de tranen bedwingen. Nu ben k wel vergeten te zeggen dat mijn band met hun niet geweldig was maar hey ik ga trouwen met jullie zoon en ik probeerde altijd gewoon  normaal te doen en vriendelijk te zijn. Mijn moeder wist meteen weer van wanten. En troosten me en prate me weer moed in.

Mijn vriend arriveerde met de mooie auto en we zouden wat foto's maken aan de deur. Ik maakte de deur open en een wow wat zie je er mooi uit of een moment van liefde kwam er niet uit. Een maal getrouwd en de doop gevierd. Ging het leven weer verder zoals ik niet hoopte. We kochten een huis samen zodat ik ook dichter bij mijn moeder zou wonen en me misschien thuis zou voelen. Dit was inderdaad de beste keuze ooit. Dit was en is nog steeds mijn thuis. Maar mijn postnatale depressie was nog niet weg. . Op een avond kwam de film de gelukkige huisvrouw op tv. En ik kreeg meteen een belletje van mijn moeder die zei kijk die film niet aub. Ze was bang dat ik daar door nog meer ging zinken. 

Maar ik kon het niet laten en ging kijken. Het was schrikbarend voor me maar ook zoooo een opluchting!!!!! Want ik ging dingen vergelijken en ik zou nooiiittttt mijn kind in een doos stoppen zodat ik het niet hoor huile. Ik zou de gedachte kunnen hebben maar het uitvoeren? Neee totaal niet.

Ik ging slapen en werd wakker en ik was verdrietig en kwaad op mezelf. Want wat doe ik me zelf aan en mijn gezin. Ik besloot om me een trap onder mijn kont te geven niet alles negatief te zien. Ik pakte djentli en keek naar haar en bood mijn excuses aan en knuffelde en kuste haar Zoveel Als Ik Kon. En ze bleef maar naar mij lachen alsof ze zei hoi mama ik ben je dochter djentli! Ik bleef huilen. Het moest er allemaal uit. Ik ben toen een heel eind gekomen ik heb me  opgepept. Ik bleef erover praten met mijn moeder en met mijn behandelaar was ik al een tijdje mee gestopt omdat me dat ook te veel werd. Zodra ik slechte gevoelens kreeg of een down gevoel dan zei ik tegen me zelf. Je mag dit gevoel hebben dit heeft iedereen wel eens. Zelfs de mensen die hard nee schreeuwen nu!!

Ik ging zoeken waar dit allemaal is begonnen en waar mijn gevoel van dan kwam. Dit begon toen djentli werd geboren en waarom? Toen ik zwanger was had ik alles uitgestipt en onderzocht ik had alles op geschreven hoe het zou verlopen en in mijn hoofd zag ik het hele plaatje voor me. Dit is dus totaal niet zo gegaan en dat kon ook niet zo gaan. Niks gaat in het leven zoals je zou willen. Dat weten we Allemaal wel.. dat was dus les 1 voor me mij. Daarbij kwam ook nog eens mijn bevalling dit was zo snel allemaal dat ik totaal geen tijd had om mij geestelijk en lichaamlijk voor tebereiden. Alles flitste langs me af en verloor eigenlijk een beetje mezelf ik ben een persoon die op alles voorbereid moet zijn en precies moet weten hoe en wat. Dit is een soort dwang wat ik heb. En dat pakte dus nu totaal verkeerd uit. Daarbij werd mijn gevoel ook gestimuleerd door mijn ex man die mij aan mijn lot over liet.  Deze voor mij traumatische ervaring beleef ik nu en dan nog wel eens maar geloof me alles word beter zodra je het licht gaat zien in je zelf en je verstand goed kunt gebruiken. Maar dat vertel ik in mijn nieuwe blog. En vergeet niet niemand kan jou helpen! Dat moet je zelf doen.. Ze kunnen je een duwtje geven maar meer ook niet. Dus wees sterk en herpak je zelf. Xxxx

8 jaar geleden

Heftig hoor! Dat is mijn angst toch ook wel een beetje dat het dan terug keert. Maar wij weten al dat als het zover mag zijn dat ik met 40 weken word ingeleid en ook natuurlijk een goede deskundige in de arm te slaan. Maar ga bij je zelf naar waarom je je zo voelde en voelt. Maar echt diep stel je zelf vragen en schrijf ze op. Het is moeilijk maar het leven moet ook niet te gemakkelijk zijn want anders leren we niet. Mocht je willen praten dan ben ik een luisterend oor. Veel succes je kunt het.

8 jaar geleden

Ik las je blog en herken heel veel erin. De gevoelens de gedachten helaas maar waar. Ik heb t ook meegemaakt na de bevalling van mijn 1e kindje. In mijn tweede zwangerschap heb ik voorzorgsmaatregelen genomen en een ppd deskundige in de arm genomen. Zij heeft mij zo goed geholpen. Helaas kwam mijn ppd er voor de tweede keer doorheen door fouten van mijn gynaecoloog. Stukje bij beetje klim ik omhoog. Knap van je dat je zo open hebt geschreven over je gedachten en gevoelens.