Een Netflix & (bij benadering) chille bevalling

Na anderhalve week wel/niet/wel/niet zwangerschapsvergiftiging was ik er op z'n zachtsgezegd wel een beetje klaar mee (een hoogzwangere vrouw is er nooit 'een beetje klaar mee', die is groot, nog net niet groen, maar vertoont verder wel heel veel gelijkenissen met de Hulk). Om de dag naar het ziekenhuis voor een controle en echo vindt het lichaam op een bepaald moment niet zo leuk meer, zeker niet met hoge bloeddruk en een vochtgehalte waar menig kameel jaloers op zou zijn (laat dat nou net de reden van de verplichte bezoekjes geweest zijn). Op het vrijdagbezoek werd dan ook de knoop doorgehakt: dinsdag zouden 'we' gaan inleiden. Nog vier dagen; dat moest best te doen zijn.

In de aanloop naar deze laatste loodjes hadden we ons, wat ons betreft, goed voorbereid op de bevalling en eerste periode met ons kleine hummeltje. We waren braaf naar de voorlichtingsdag over bevallen in het ziekenhuis geweest, hadden zowaar een cursusje "Basis voor je baby" (big time aanrader trouwens, maar daarover een andere keer meer) gevolgd en alle nieuwsbrieven gelezen die maar voorbijkwamen in de mail/post. De natuur kende op dit gebied geen geheimen meer voor ons. 

Totdat op zondag om 7 uur ('s ochtends inderdaad; nog geen kind in huis te bekennen en het is al gedaan met uitslapen in het weekend) mijn ogen opensprongen. Nattigheid. Meer nattigheid. Shitshitshitterdeshitshitshit is het enige dat ik uit kon brengen toen ik uit bed sprong (haha, no way, ik haalde wat slangenmens-achtige bewegingen uit om uit bed te komen zonder voor al te veel wateroverlast te zorgen) en al waggelend op zoek ging naar een handdoek (één handdoek; iets waar ik gelijk spijt van had) om mee te nemen op mijn waggeltocht naar de badkamer. 

"Slechts één op de tien bevallingen begint met het breken van de vliezen". "Maak je geen zorgen, het is echt niet zo als in de film dat alles er in ene uitgutst". Vooral dat laatste stukje 'kennis' maakte dat ik ging twijfelen aan zo een beetje alles wat ons verteld was. Met al dat water leken mijn hersenen ook leeg te lopen.

Toen ik eenmaal de boel weer een soort van onder controle had, gewend was aan het idee dat we nu wel eens heel snel met z'n drieën zouden kunnen zijn en mij op een paar strandlakens weer op bed had geïnstalleerd, was het tijd voor advies van dokter Google. Mijn geheugen had alvast afscheid van mij genomen, dus wat was nu ook al weer de bedoeling. "Je kunt het beste nog even rustig aan doen, het kan best nog wel even duren; ga een stuk fietsen of maak een wandeling". Ok. ook Google was gek geworden. Aankleden dan maar. Manlief was inmiddels ook weer aanspreekbaar en al druk in de weer om het bed op klossen te krijgen (er stond me iets bij dat je dit op tijd moest doen; dit was op tijd toch?). 

Met dat het bed klaar was, begon de pijn toch wel wat regelmatig te zijn en de fase 'ik zou nog kunnen overwegen om nu een stukje te gaan lopen' voorbij te gaan. Tijd om het ziekenhuis te bellen. "Weet u zeker dat het vruchtwater was wat u verloor?". Nu ben ik best wel een twijfelaar, maar als het iets anders geweest was, zou dat evengoed een hele goede reden zijn om naar het ziekenhuis te gaan. Met ergens nog het idee dat we wel eens terug naar huis gestuurd zouden kunnen worden, stapten we met vluchtkoffertje en al in de auto. "Ik moet nog wel even tanken lieverd". Het bewijs dat welke informatiemiddag, cursus, nieuwsbrief dan ook op 'le moment supreme' geen enkele toegevoegde waarde heeft, anders dan dat je op zo'n moment nog net íets meer gefrustreerd bent (Hulk-modus: aan). Maar goed, de pijn viel nog wel mee ("als dit weeën zijn, dan gaat dat bevallen best lukken"), dus let's go. Tot drempel nr. 1. Au. Maar dan ook écht Au. Ok, focus. Focus op het klokje van de autoradio, da's handig, iets met timen. Au. Rust. Dit is te doen, ik heb gewoon even r...Dat waren nog geen drie minuten! Terwijl ik voor mijzelf bepaal dat dit absoluut oneerlijk is, drempels zeker weten bedacht zijn door mannen, rotondes trouwens ook, rijden we eindelijk de parkeerplaats van het ziekenhuis op. 

Een aardige verpleegster wil toch even controleren wat die wateroverlast nou was en hoe ver 'we nu precies zijn'. Ver genoeg voor een verloskamer; ik krijg er vertrouwen in, nog een paar uurtjes en dan is het zo ver. 

Maar na een paar uurtjes was het nog precies net zo ver. Zo snel als alles begon, zo stil stond het nu. Behalve dan dat de weeën braaf om de twee minuten bleven komen. Het slaaptekort hakte er nog steeds in en met het vooruitzicht van nog een aantal uur deze uitputting kwam het gesprek over pijnstilling als geroepen. Niet veel later raakte ook manlief in een Hulk status toen de inmiddels wat nerveuze verpleegster voor de derde keer het infuus mis prikte. Haar collega had het geluk dat het in ene keer lukte en ik had inmiddels wat vertrouwen in de ruggenprik. Totdat ik op het bed zat en de naald te voorschijn kwam. Wat ze niet verteld hadden tijdens de infomiddag, is dat je volledig stil moet zitten voor die veelbelovende prik. Nu is dat op zich logisch, maar als je om de twee minuten meer dan een minuut zit te puffen alsof je leven er vanaf hangt (nouja, 'alsof'...) dan is de tijdspanne om de naald erin te raggen (dit gaat echt niet subtiel) een kleine 30 seconden, die ingaan op het moment dat je op je meest verstaanbaarst 'nu' kreunt. Die prik ging dus twee keer mis. Net toen ik probeerde "laat maar zitten" te mompelen, werd de spuit er nog een keer genadeloos ingezet; deze keer met succes.

De daarop volgende uren waren een verademing. Het idee van mijn man om een laptop mee te nemen, dat hem in eerste instantie een hormoonuitspatting van mijn kant opleverde, bleek helemaal niet zo slecht te zijn. Al serie-kijkend op Netflix ging ik in 5 uur van 5 naar 10 cm zonder noemenswaardige pijn. Elk uur kwam de verloskundige even controleren en vragen wat er in de serie gebeurd was. "Wanneer weet ik dan of het zo ver is?" bleek een zinloze gedachte. Na 45 minuten puur natuurgeweld keek ik de verloskundige smekend aan met de vraag of we zoonlief écht niet terug konden duwen en op een andere manier tevoorschijn toveren. Ze antwoordde: "nog maar 3 keer en hij is er". 3 keer. 3 weeën. Rekenen kon ik nog; dat betekende 9 keer duwen. 9 keer. Maar goed er was geen weg terug. Tandjes op elkaar en maar eens beginnen met de eerste keer. "Gefeliciteerd! Jullie zoon!". Ik keek de verloskundige (in mijn beleving) beheerst woest aan en knarste "leugenaar!, niks 3 keer!". De algemene wijsheid "als je denkt dat je het écht niet kan, dan is het zo ver" bleek dan weer wél waar te zijn.

Binnen een paar seconden maakte alle woede plaats voor de (cliché alert) grootste liefde die ik ooit gevoeld heb. Hij was perfect. Paarsig, slijmerig, plakkerig, maar perfect. 

Of ik achteraf spijt heb van de ruggenprik? Nee, 5 uur bingewatchen was niet perse vervelend. Het plaatsen wel en ik wist toen ook niet goed of ik er bij een volgende bevalling weer voor zou kiezen; ik vond en vind het erg afhankelijk van de situatie. Hoe kijken jullie terug op de keuze wel/geen pijnstilling en heb je er achteraf spijt van gehad?