Snap
  • Bevallingsverhalen

Een meisje! Maar ik voel me geen moeder.

Een huil!! Gelukkig, het komt goed, schiet er door mijn hoofd. Vanaf het bed probeer ik mee te kijken naar de testen die ze doen.

Een huil! 'Gelukkig het komt goed,' schiet er door mijn hoofd. Terwijl ik nog druk bezet ben om de nageboorte eruit te laten komen, probeer ik mee te kijken naar de testen die de verpleegkundige en gynaecoloog doen.

Al de scores zijn prima. Ook al vind ik het wel lang duren.

Eindelijk krijg ik de baby op mijn borst...het is een meisje!!!  Nienke dus. Ik wil dat ze gelijk aan de borst gaat, want ik heb gelezen dat dit de kans op slagen vergroot. Geen idee hoe...maar samen met de verpleegkundige leggen we haar aan. Ze begint gelijk te drinken. Oh, dit voelt raar. Tegelijkertijd begint de stagiair alles beneden te hechten...ze doet maar.

Ik kijk naar de baby aan mijn borst en ik voel me nog steeds geen moeder. Geen golf van liefde... Het is een mooi baby'tje, maar niet mooier dan de andere babies die ik heb gezien. Wel voel ik me verantwoordelijk voor haar. Ik moet zorgen dat dit een gezond kindje wordt. Ze lijkt trouwens ook helemaal niet op mij... Ik ben wat teleurgesteld. Dit had ik niet verwacht. Ik dacht dat ik haar meteen zou herkennen als mijn kindje. Ook voel ik me schuldig naar dat kleine mensje. Nou ja, misschien komt het door de heftige bevalling en moet ik mezelf even de tijd geven. 

Nu wil ik eerst douchen! Nienke wordt aangekleed en ik word naar de douche geholpen. Hier voel ik weer hoe moe ik ben. Ik kan niet eens staan en moet gaan zitten, maar wat is dat warme water heerlijk!

Als ik terugkom ligt Nienke heerlijk bij papa op de arm. Het is een mooi gezicht. Maar nog altijd voelt het niet als mijn dochter...mijn dochter, wat klinkt dat gek.

Dave legt Nienke in het ziekenhuisbedje...ze ligt er kop-staart in. Bijna klem. Ze is best groot, denk ik. Dave gaat alle familie bellen. Ik lig in bed en krijg wat te eten. Ondertussen kijk ik naar het kleine mensje naast me.

Hoe moet ik hier nu ooit de mama van worden? 

7 jaar geleden

Dat is precies de reden waarom ik het wilde opschrijven...ik voelde me zo alleen en fout...terwijl we dus meer mensen zijn die hier iets in herkennen

7 jaar geleden

Ik had ook het gevoel dat er 'een baby' lag. Niet perse 'mijn baby'. Ik kende haar niet, en wist niet goed wat ze nou wilde maar ik wilde wel goed voor haar zorgen. Het werd gelukkig geen probleem voor me en ze is nu vijf maanden en voelt zeker wel van mij, maar dat eerste gevoel kan ik me goed voorstellen.... de mensen om me heen wat minder

7 jaar geleden

Klinkt echt heftig. Bij mij was het dan niet zo'n spannende tijd, maar ik herken wel dat over moeten zorgen voor je kindje en de felicitaties die een soort van ongepast voelen. Bedankt voor je reactie.

7 jaar geleden

Ik had het ook niet meteen maar bij mij was het dan ook een spoed keizersnee met 30 weken. Toen ik haar in de couveuse zag liggen dacht ik wel wauw daar moet ik nu voor zorgen! Maar mensen die me feliciteerde had ik zoiets van waarmee?! Voelde me niet echt moeder ik mocht haar afentoe vasthouden en haar via de zondevoeding eten geven… maar echt een moeder gevoel?! Nee dat kwam bij pas toen ze een half jaar tot een jaar was