Een lang verhaal, door naar de OK

Wel na een uur persweeën waarbij er dus niets bleek te gebeuren, kwam dan toch de gynaecoloog.

Ook hij is kennelijk vergeten mijn bevalplan te lezen, bestond dat ding of was het direct in de kliko verdwenen? Hij loerde eens naar binnen, vroeg wat verdere info, en melde de zusters: 'We kunnen wel een tang of een pomp gebruiken maar dan krijgen we een misvormde baby ter wereld. Nog langer afwachten heeft geen zin, we gaan haar uit haar leiden verlossen.

Nee ik overdrijf niet, dit is gewoon echt letterlijk gezegd, hij vergat kennelijk dat er ook nog een kop aan die buik vast hoorde en dat die kop gewoon alles hoort ook al is het dan bijna van de wereld van de afgelopen uren en alle medicatie.

Het infuus ging uit, kleding ook (wat er dan nog van over was) en er werd iets van een blauw ding aangesjord. Ze brachten me van de kamer af met bed en al, op naar de lift. Die er dan gelukkig wel snel was, maar natuurlijk wel vol. wee! Mensen die me medelijdend aankijken en vlug de lift uit gaan. Mensen die me na staren, en over me praten. wee! Waar is mijn man, is die wel mee gegaan of in de haast vergeten? Wacht nee daar staat hij. Lampen van de gang, een gele ruimte. Vent kwijt! Een lichte ruimte. Veel lampen. Stap maar over op de tafel hoor. Ben jij gek? Ben al uren niet meer opgestaan, dat lukt meniet meer. Weet je doe het zelf maar. Ik heb genoeg gedaan.

Opeens een heleboel handjes die me overtillen. Ga maar zitten hoor. Zitten? Wat hoe wattus? Kan ik dat dan? Owja kennelijk toch wel. Beide beentjes ieder aan een kant. Heel stil zitten nu. Ik houd mijn adem in, nu komt de ruggeprik dat wist ik wel. En als ik niet stil zou zitten en ze prikken verkeerd... Ga maar weer liggen hoor.

Liggen? Hoe ga je liggen? Dat kan ik helemaal niet meer, echt niet. Ga maar liggen, je moet nu echt gaan liggen want zo meteen werkt de verdoving!

Leuk bedacht, ik wil best maar weet echt niet meer hoe, mijn hoofd loopt vol en ik ben opeens ontzettend bang, alles gaat zo snel, waar zijn we ook alweer mee bezig? Een warm gevoel in mijn voeten.. help nee toch niet weer..

Wee!!!         Je moet nu echt gaan liggen!

Ik totaal in paniek, ik kan niet meer liggen ik weet echt niet hoe ik dat moet doen. Handen die me neer drukken. En iemand die me geruststeld, 'je hebt de laatste wee nu gehad'.

En dat was waar, alsof ik opeens in een nieuwe wereld ben, een wereld zonder pijn en weeën. Iets waarvan ik al lang vergeten was dat dat ook nog bestond. wil je mee kijken? Ja hoor, maar niemand had bedacht dat ik ook nog een bril droeg, maar kon toch wel wat zien op het schermpje. En voelde al veel gesjor en geschommel aan mijn buik. Verder niets, rust eindelijk weer wat rust. Echt een andere wereld.

Ga hier maar zitten. Een hand pakt de mijne, er zit een soort blauwe smurf naast me. Wacht nee, daar is mijn vent. Die was er dus ook nog. We lachen geloof ik nog even om hoe ze hem ingepakt hebben, maar veel herinner ik me niet meer. We kijken samen naar de tv met daarop paarse handen, en mijn buik. Iemand die wat foto's maakt voor ons. (die achteraf ontzettend bewogen bleken) Ik hoor de gynaecoloog zeggen dat de navelstreng 2 keer om het nekje zit. Kijk me niet zo boos aan.Ze wilde dus echt nog niet bij mama weg, al dat gedoe veel te fijn daar in dat warme plekje bij mams.

Een paar seconden verschijnt ze boven het operatie doek. Ik hoor iemand de tijd noemen. (kijk zelf op de foto maar hoe laat dat was) En ik zie haar in de onderzoeksbak, mijn man erbij die voor de vorm nog wat navelstreng doorknipt. Wat heeft hij toch grote handen zeg ik nog. En opeens is het daar, het besef.

Ik ben MAMA

ergens onderweg was ik het besef verloren, waar ik ook al weer mee bezig was, wat er ook alweer gebeurde. Er kwam een kindje bij op deze wereld. Ons kindje. Stom, echt zo een raar gevoel maar ik was het even helemaal kwijt.

Ze wordt in mijn armen gelegd. Echt eventjes maar. Gevraagd wordt hoe ze heet. Verteld wordt dat die rare ei midden op het hoofdje komt door mijn bekken en persen. (pas veel later wordt me opnieuw uitgelegd dat ze verkeerd lag, met haar hoofdje op haar borst waardoor ze niet geboren kon worden. ook zien we pas door een van de operatiefoto's dat ze in aangezichtsligging lag, dit heeft niemand ons ooit verteld)

Man en dochter zijn opeens weer weg, ik kijk nog mee naar de operatie. Praat nog met het personeel, heb ze zelfs nog bedankt geloof ik. Weer die gele ruimte. Het blijkt de verkoever te zijn.

Ik krijg een infuus met pijnstilling, en zelfs nog een extra dosis geloof ik, mij allemaal best voel het toch niet meer nu. En natuurlijk nog de eerste van de vele spuiten fraxiparine. Ook best, voel ook dit nog niet.

Manlief komt me ophalen, zonder dochter. Ze blijkt al gepoept, een hele opluchting, (direct familielid had hier na geboorte problemen mee) maar ook verdriet. Dat is iets dat maar 1 keer voorkomt in haar leven en dat ik dus al gemist heb.

Boven gekomen hebben ze gewacht met haar aankleden, totdat ik er ook was. Met de zuster mee gekeken. Vent weer kwijt, ging die niet roken ofzo? De zusters komen controles doen en ik krijg een telefoon in handen geduwt. Familie zat al vol spanning te wachten. Na een hele dag stilte wisten ze dat het er aan kwam inmiddels. Mijn moeder begint te huilen als ik verteld dat het een keizersnede is geworden. Over een ruim uur afgesproken voor het eerste bezoek.

De zusters besluiten me te verschonen en wat op te frissen. Je ligt in een hele plas met bloed! En moet je haar gezicht zien, ze heeft echt geleden. Precies wat ik wilde horen, maar ergens kan het me niets meer schelen. Ze doen maar, ik wil alleen maar mijn kind echt vast houden.

Ik lig net mijn kindje te voeden. Als ik buiten op de gang bekende stemmen hoor, mijn moeder vliegt al naar binnen en wordt bijna direct weer naar buiten gewerkt door de zuster. Ik roep dat ze wel even mag kijken, dat het me niet zo veel uitmaakt. En even staat heel de kamer vol, tranen bij iedereen. De zuster werkt alles weer naar buiten en mijn man gaat met ze praten.

Als de kleine in slaap is laat ze iedereen weer binnen. Ik, trotser dan een pauw. Mijn meisje, mijn prachtige meisje. Wat ben ik trots op haar. We vertellen van de bevalling, dat ik ze het hele weekend (en de maandag) al voor de gek heb gehouden, dat het al zo lang bezig was.

Ik zeg dat het niets meer uit maakt, dat ik het er allemaal voor over had en dat het zeker de moeite waard was.

Op de operatietafel had mijn man het me al gevraagd, en ook nu wordt het gevraagd. Zou je het nog een keer doen? Ja absoluut! Maar de volgende keer wel graag op een iets andere manier..

Na een tijdje verschijnt mijn schoonfamilie, mijn familie gaat weer naar huis.

Die avond laat gaat ook mijn man naar huis, de beesten moeten nog gevoerd en ook voor hem was het een kort nachtje en een rare dag. En daar lig ik dan, ik kan me bijna niet bewegen (benen nog verdoofd) kan maar net mijn kind zien in de doorzichtige wieg, en kan als ik veel moeite doe net met mijn hand bij haar gezichtje.

En ik ben trots, mijn kleine meisje, ze heeft nu een raar hoofdje maar dat trekt nog weg. En al heeft het heel wat moeite gekost voor ze er was, ze is gelukkig helemaal gezond en heeft er niets aan opgelopen.....

(Dat was niet helemaal waar helaas)