Een klap na - Mijn bevalling deel II

Ik vond mijn bevalling vreselijk. En alles wat eraan vooraf gegaan was, bijna een week lang in het ziekenhuis met een te hoge bloeddruk en een te klein kindje. Maar op het moment dat ik mocht gaan persen werd alles anders. Ik heb gehuild bij de woorden "We gaan persen. Je zit op tien centimeter". Hier had ik het voor gedaan.

Na vier minuten persen werd Kai geboren. Mijn veel te kleine jongen van slechts 2278 gram. Een dysmatuurtje, maar wel eentje die het meteen vanaf het begin goed deed. Kai lag lekker op mijn borst toen vijf minuten na hem ook de placenta geboren werd. Hoe vreselijk ik het ook allemaal had gevonden, ik wist meteen dat het het helemaal waard was geweest. Maar op dat moment begon ik me niet lekker te voelen. "Zo raar is dat niet," zei Dennis, "je hebt de hele dag niets gegeten". Dat was waar. Ik had nog een ontbijtje gehad om 8.00 uur s ochtends, maar toen mijn lunch gebracht werd zat ik middenin een weeënstorm. Ik had het niet aangeraakt en voor de vensterbank stond een dienblad met daarop inmiddels hard geworden boterhammen, een kop koud geworden thee en een glas sinaasappelsap. Ik had sinds mijn ontbijt niets anders gehad dan een paar slokjes water via een rietje, maar gelukkig was het bijna tijd voor het avondeten. Kai werd gecontroleerd en geprikt op glucose, vanwege z'n te lage geboortegewicht en ik werkte m'n avondeten in rap tempo naar binnen. Daarna kwam Kai huid op huid bij me liggen en wat mij betrof kon het genieten toen echt beginnen.

Dennis en ik belden de eerste familieleden en vrienden om hen op de hoogte te stellen van de geboorte van Kai. Maar toen voelde ik me ineens alweer niet lekker. Ik voelde me misselijk en ik kreeg hoofdpijn. Kai lag op mijn borst, maar ik kon het ineens niet meer verdragen. Hij moest daar weg. Ondertussen voelde ik me een vreselijke moeder. Hoe kon ik nu m'n pasgeboren kindje níet bij me willen hebben? Na de geboorte van mijn eerste en tweede zoon voelde ik me energiek na de bevalling en vond ik het heerlijk om ze bij me te hebben, ze te knuffelen en ze proberen aan te leggen. Nu wilde ik dat mijn kindje van mijn borst af ging. Ik voelde me helemaal niet energiek. Ik voelde me vreselijk. Ik kreeg ook nog een vreemd soort buikpijn, bovenin m'n buik. Het was het soort buikpijn waar mijn verloskundige vaak naar had gevraagd in verband met het risico op zwangerschapsvergiftiging. Dat in combinatie met de hoofdpijn en ik wist dat het niet goed was. Ik drukte op de knop en de mannelijke verloskundige kwam weer binnen. "Ik voel me écht niet lekker", zei ik. Hij keek me aan en zag wat ik bedoelde. Hij legde Kai in het wiegje naast mijn bed en meette mijn bloeddruk. Ik kreeg niet te horen hoe hoog het was, maar het volgende moment was de verloskundige aan de telefoon om specifiek naar die en die arts te vragen en die moesten NU naar kamer 25 komen, want mevrouw was erg ziek.

Binnen no time stond mijn kamer vol met artsen en verpleegkundigen die allemaal druk bezig waren met iets. Bloed afnemen. Een katheter plaatsen en urine meenemen voor onderzoek. Infusen aansluiten. Overleg plegen. Ik voelde me vreselijk en ik schrok van al die mensen die het zo druk hadden met mij. Wat was er in godsnaam aan de hand? Wat gebeurde er? M'n avondeten kwam weer omhoog. Ik kon nog net om een teiltje vragen voor ik het er uit gooide. En door de druk bij het overgeven, voelde ik ook hoe ik daar beneden een plens bloed verloor...

De arts die de leiding had gekregen probeerde me uit te leggen wat er aan de hand was, maar ik begreep er geen zak van. Dat lag niet aan haar, maar ik kon me totaal niet focussen op haar verhaal. Wat ik wel begreep was dat ik vlak ná m'n bevalling alsnog de zwangerschapsvergiftiging had gekregen waar de afgelopen weken al voor gevreesd werd. Ik heb nooit geweten dat zoiets kon, na je bevalling. Ik kreeg medicatie om m'n bloeddruk te verlagen en een zwaar medicijn met magnesium. Ik begreep niet waarvoor, maar ik begreep wel dat ik er suf van werd, want dat voelde ik al. Ik keek naar Kai in z'n wiegje, en naar al die artsen die voor mij in die verloskamer stonden. Ik keek naar Dennis, die aan de ene kant verslagen toekeek maar aan de andere kant zijn verantwoordelijkheid nam en voor Kai zorgde. Ik kon het namelijk niet. Daarna viel ik in slaap.

De eerste avond en nacht van Kais leven heb ik niet bewust meegemaakt. Ik herinnerde me alleen nog vlagen, toen ik om half 5 s nachts wakker werd. Een verpleegster was bezig met mijn controles en ze zei dat ik weer moest gaan slapen. Ze hadden me met medicatie onder controle gekregen maar mijn lijf was druk bezig om beter te worden. Ik hoefde me geen zorgen te maken om Kai. Die deed het prima en zij zorgde dat hij niets tekort zou komen. Ik zag Dennis liggen op de slaapbank in de hoek. Gelukkig was hij er ook voor Kai. Ik had een droge keel en vroeg om een glas ranja. Ik dronk een beetje, maar dat ging meteen fout. Ik gaf het meteen weer over en weer voelde ik hoe ik ook bloed verloor. Ik voelde me ellendig en moe, heel moe. En toen viel ik weer in slaap.

De volgende ochtend voelde ik me al wat beter. Ik had weer dorst, en deze keer bleef m'n drinken gelukkig binnen. Voorzichtig durfde ik het ook aan om een bakje yoghurt te eten. En een beschuit met muisjes, dat hoorde erbij. Kai kwam weer even bij me liggen en ik mocht hem proberen aan te leggen. De afgelopen nacht had hij kunstvoeding gekregen, omdat hij geen reserves had vanuit mijn buik, maar nu mocht ik het zelf gaan proberen en zou hij alleen eventueel worden bijgevoed. Het voelde fijn om Kai bij me te hebben. Ik was toch geen slechte moeder, ik was gewoon erg ziek geweest. Ik was nog steeds erg zwak, maar vanaf hier zou het alleen maar beter gaan.