Een keer geen horror bevallingsverhaal.

Ik merkte aan mezelf dat zodra mijn eierstokken een beetje begonnen te rammelen, ik heel graag bevallingsverhalen las. En waarom.? Eigenlijk heb ik daar geen antwoord op. Het was gewoon een drang. Als ik maar een klein stukje van zo’n verhaal zag of las moest ik het verder lezen! Het maakte me ook echt niet uit hoe verschrikkelijk de bevallingsverhalen ook waren. Maar toen was ik zwanger.

De drang om dit soort verhalen te lezen bleef. En gelukkig ben ik, (vind ik zelf) een zeer nuchter persoon. Dus het was ook niet na het lezen van al die verhalen, dat ik heel bang werd voor mijn bevalling. Maar zoals ik eerder vertelde, was ik zwanger met nog 3 vriendinnen. En merkte dat zij echt wel wat meer zenuwachtiger waren voor hun bevalling. Wat uitaard een zeer normaal gevoel is als je voor het eerst zwanger bent!

Maar na het lezen van al die verhalen dacht ik, moet ik mijn verhaal dan eigenlijk wel delen? Want het is gewoon een beetje saai. Inmiddels weet ik zeker dat ik dat wel wil. En juist met de redenen dat ik ook aan mommy’s to be wil laten weten dat je ook gewoon een ‘normale’ eerste bevalling kan hebben. Zonder complicaties en met gewoon de normale dingen die bij bevalling gebeuren. En nee het was ook geen sprookje. Want bevallen is gewoon topsport. En ook ik eindigde met hechtingen.

Ik begin bij het begin. Dinsdag 02-07 4 dagen voor de uitgerekende datum. Ik zit op de bank en ik voel het een het ander rommelen in me buik. Het zelfde gevoel als wat ik de andere week ook al had ervaring. Na een tijdje begon ik het te time. Ligt het nou aan mij of wordt het krachtiger ? Ja hoor! 1 uur lang om de 5 minuten. Toch maar de verloskundige bellen. Ze zat nog even in een meeting en dan kwam ze naar me toe. Het was niet verweg voor der, want de verloskundige praktijk zat in mijn straat! Ideaal als je hoogzwanger bent en iedere week een afspraak hebt. Een uur later stonden we alle 3 in de woonkamer. Mijn man, de verloskundige en ik. Ik was inmiddels de weeën aan het weg dansen ( zeer gek aan het wiebelen met mijn heupen). Ik was niet zenuwachtig maar besefte me dat dit het moment kon zijn dat het ging gebeuren. Ik zei nog zo; morgen zijn we ouders lieverd. Het was inmiddels half 11 ‘s avonds. De verloskundige checkte mijn ontsluiting. 2 cm! Yes het is dus echt begonnen. Ook voelde ze dat de weeën goed krachtig waren en dat ik al volledig week en verstreken was. Van dit nieuws werd ik erg enthousiast. Ze voelde of ze me nog een beetje kon strippen om het nog iets op gang te helpen. Maar er viel niks meer te strippen. Het was afwachten. We spraken af dat ik haar weer zou bellen als het krachtiger werd en ik echt moest gaan puffen.

Mijn man en ik besloten heel even op bed te gaan liggen. Wie weet wat de nacht ons zou brengen. Dan kon ook hij maar beter uitgerust zijn. Hij had immers die dag gewoon nog gewerkt. 3 uur later schrok ik wakker. ‘Wacht! Wat is er nou gebeurd! Ik was toch aan het bevallen!’ Ik was in slaap gevallen en op 1 of andere manier was mijn lichaam er toch niet klaar voor. De weeën waren gestopt. Geen baby vandaag. Teleurgesteld hoopt ik dat het terug kwam. De verloskundige kwam nog een keer checken maar merkte ook op dat de weeën waar gestopt en ik er slechts wat er voorweeën aan overhield.

2 dagen ging er voorbij. Totale rust in mijn buik. Geen voorwee, geen harde buiken. Helemaal niks. Ik voelde Kai goed bewegen en het was dus echt afwachten. Ik bleef deze dagen thuis. Ik was bang dat mijn vliezen opeens zouden breken omdat ik al zo week en verstreken was en 2 cm had. Maar op dag 3 was ik het zat. Me collega had me meegevraagd te gaan shoppen in een super schattig baby winkeltje in Hendrick-Ido-Ambacht. En dan zouden we daarna lekker gaan lunchen in het centrum van Dordt. Ik had die nacht bijna niet geslapen omdat er toch weer harde buiken op waren komen zetten. En probeerde heel de nacht in me hoofd te halen dat het verloopig toch nog niet ging gebeuren. Dus even wat afleiding was erg fijn. Achteraf weet ik nu dat ik zelfs in de auto van me collega voorweeën aan het weg puffen was.

Na de lunch kwam mijn moeder me ophalen. Ik had een afspraak bij de verloskundige gemaakt omdat ik het gevoel had dat het op de een of andere manier gewoon niet door wilde zetten. Dus ze wilde toch nog een keer kijken of ze me toch niet kon strippen of iets nog iets anders voor me kon. Vooral omdat ik al een nacht bijna niet geslapen had.

Maar helaas. Ze kon echt niks voor me doen. Ze zei; ‘neem vanavond lekker 2 paracetamolletjes, en probeer daarna lekker te ontspannen. Als je weer niet slaapt vannacht wil ik dat je morgen in het ziekenhuis komt slapen.’ Nou daar zat ik al helemaal niet op te wachten. Bij de deur riep ze nog na; ‘ ik zie je vannacht.’ Mijn moeder en ik moesten hier heel hard om lachen.

Half 10 op vrijdag 05-07. De 2 paracetamolletjes deden zijn werk. Eindelijk weer rust in mijn buik. Mijn man was nog wat zand aan het aanvegen onze tuin. En ik had hem nog geholpen met het leggen van een stuk kunstgras in de tuin. We gingen naar bed. ‘nog 1 aflevering van Vikings kijken?’ Vraagt hij aan mij. Dat kon wel. Ik was eindelijk ontspannen. Maar niet veel later begonnen de weeën. Ik voelde gelijk dat dit de echte ‘business’ was. Na 50 minuten wilde ik zo al weg gaan puffen. De aflevering was afgelopen en ik had ze stiekem in me hoofd tijdens de serie getimed. Ik kijk me man aan, en vertelde hem dat ik de verloskundige zou gaan bellen. Het was zover.

In een razend tempo stonden we boven bij het Rhena. De verloskundige had gezegd dat ik gelijk mocht komen. Het was dezelfde als die van in de middag. Ze had dus echt gelijk! Ze checkte mijn ontsluiting. 4 cm! Yes, we maken vordering. Het was inmiddels 00:00, de uitgerekende datum. ‘Vandaag worden we wel echt ouders’.

Om 02:15 werd er besloten om mijn vliezen te breken. De weeën werden heftiger, maar het was nog steeds maar krap 5 cm ontsluiting. Ik voelde me goed, in zoverre je goed kan voelen tijdens een bevalling. En kon de weeën goed opvangen. Ik ging op bed liggen om mijn rechter zij. Ik kon me goed aan het bed vasthouden waardoor ik ze goed kon opvangen. Om 3:15 kwamen ze me nog eens controleren. Helaas net 6 cm. Pff, 1 cm per uur.. Dit gaat echt nog lang duren. En ik besefte me opeens dat ik de nacht ervoor ook al bijna niet geslapen heb. Mijn energie level ging naar beneden. De verloskundige merkte het op en geeft aan dat ze het nog 3 kwartier wilt aankijken, maar dat er anders een plan moet komen. Ik moet tenslotte nog wat kracht overhouden voor het persen.

Maar 3 kwartier later zat ik nog steeds maar op 6 á 7 cm. De weeën waren heftig. Daar lag het niet aan. Ik kon ze nog net opvangen en weg puffen. Daar lag het ook niet aan. Ik was gewoon op. We besluiten om voor een ruggenprik te gaan, zodat ik wat kon rusten. Opbhet moment dat de arts binnenkomt krijg ik drang. De verloskundige vertelde me dat dat 2 dingen kon betekenen. Of de kleine lag in een stuit. Of het ging opeens heel snel. Even ging er van alles door me heen. Zou deze bevalling dan toch nog heftig eindigen? Wat ga ik doen als hij in een stuit ligt? Ze probeerde te voelen, maar ze kon er niks van maken. Dus alle echo apparatuur werd tevoorschijn gehaald. Nee Kai lag er echt goed voor! Gelukkig maar.

Dus ze voelde nog een keer. Het was inmiddels 04:30. 9 cm! ‘Je hoeft nog maar een klein randje,’ vertelde de verloskundige mij en ze liep weg. En mijn volgende wee kwam alweer opzettend. Om me heen merkte ik dat ze opeens als een gek alles ging klaar zetten voor de geboorte. Mijn man moest met spoed het geboorte pakje afgeven en voor de rest was het 1 grote blurb om me heen. Floep, ik voelde het randje wegglippen. Ik riep uit dat het weg was en dat ik heel graag wilde gaan persen. Inmiddels waren mijn weeën veranderd in persweeën. En ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar persweeën voelde echt prettiger aan ofzo.

Nou daar gingen we, 4:44. Ik begon met actief persen. Ik gaf alles. Maar ik moest stoppen van de verloskundige. Ze wilde zeker weten of ik echt wel een pers wee had. ‘Ja ik moet echt persen!’ riep ik. En ik ging weer verder. ‘Kom hier met je handen’, zei de verloskundige. Het ging allemaal zo snel. En voordat ik het wist mocht ik zelf het laatste stukje van de bevalling doen. En daar bedoel ik mee; ik mocht Kai er zelf uit halen! Een heel speciaal moment voor mij. En geloof het of niet. Het was 4:46, daar was Kai!

Ja, ik heb echt maar 2 minuten geperst. Me moeder gaf me de beste tip mee. ‘Niet schreeuwen tijdens het persen, dan verlies je kracht’. Helaas was ik hier en daar wel wat gescheurd. Maar dat kwam vooral doordat Kai zijn hand bij zijn hoofd had. Ik moest dus een hand en een hoofd naar buiten persen! Ook de placenta kwam er keurig uit. En wat een speciaal gevoel op het moment dat je baby op je buik ligt en er geen weeën meer zijn. Totale kalmte. Wel met trillende benen. Die hadden het nog best zwaar gehad.