Een hele zwerm engeltjes op mijn schouder ;)

Als moeder van vijf kinderen ben ik uiteraard al vijf keer bevallen. Elke bevalling is bijzonder, voor elke mama, maar ik vraag mij toch wel eens af of hier een zwerm engeltjes rondvliegt ;).

De zwangerschap van de oudste was lichamelijk een hele makkelijke zwangerschap. Ik heb werkelijk nergens last van gehad. Ook de bevalling was voor een eerste kindje een makkelijke bevalling. Hij had welliswaar in het vruchtwater gepoept, maar verder ging alles goed.

Maar met de meiden was het toch anders, de zwangerschappen, de bevallingen...

Bij de zwangerschap van de tweede was ik vijf maanden misselijk, had bekkeninstabiliteit, zo erg dat ik niet meer kon lopen, alleen achteruit kruipen. Maar het ergste was de vermoeidheid. Wat was ik verschrikkelijk moe, de hele dag kon ik wel liggen slapen. Keer op keer werd mij verteld dat het normaal was tijdens een zwangerschap. Maar waarom voelde dat dan niet zo? Met 30 weken kreeg ik plotseling weeën. Mijn oudste was ziek en lag op mijn buik te slapen. Maar nadat ik hem ergens anders had neergelegd bleef het doorgaan. De verloskundige kwam en gelukkig nog geen ontsluiting. Wel kreeg ik bedrust. Met 35 weken begonnen de weeën opnieuw en ook de baby was heel erg rustig, meerdere ecg's en onderzoeken wezen niks bijzonders aan. Pas met 41 weken werd mijn dochter geboren, een supersnelle bevalling. Ze was wel heel klein! 2800gr en maar 47cm. Ze deed het wel goed. Toen werd de placenta geboren en de verloskundige schrok heel erg. Ze ging meteen kijken of de placenta wel compleet was. Die was compleet. Het was maar een hele kleine placenta, geschat op maar 150 gram. (750gr - 1kg is normaal). Maar waarom de placenta zo klein was, was niet duidelijk.

Tot drie weken later: ik werd ziek, heel erg ziek. Ik bleek de ziekte van pfeiffer te hebben. Meteen een verklaring! Pfeiffer tast namelijk de aanmaak van cellen aan. Waarschijnlijk is daarom de placenta gestopt met groeien. Overigens deed de placenta het wel goed, maar mijn dochter was ondervoed: Ze at ontzettend veel, had overal donshaar enz. Er werd mij verteld dat ze echt een engeltje gehad moet hebben, de meeste zwangerschappen overleven pfeiffer namelijk niet.

De derde werd 7 jaar later geboren. De zwangerschap was een stuk makkelijker dan die van mijn oudste dochter. Op een zomeravond diende de bevalling zich aan, drie uur later was ze er, dochter 2! Tijdens het persen dacht ik nog wel: 'He er klopt iets niet', maar het bleek dat ze 'gewoon' met haar handje naast haar hoofdje werd geboren, eigenlijk zoals ze in de buik ook altijd lag. Alles was prima gegaan en we lagen lekker op bed. Na drie kwartier voel ik me ineens niet zo lekker worden, wat duizelig. De verloskundige kijkt even onder de lakens en ze zegt, 'Je verliest ook wel veel bloed' en ze ging een ambulance bellen. Ondertussen voel ik mij verder wegzakken en vraag iemand om de baby van mij over te nemen, want ik ben bang dat ik haar laat vallen. De verloskundige brengt een infuus in, maar ik maak het eigenlijk niet echt meer mee. Eigenlijk voel ik het leven een beetje uit me stromen, maar onderga het allemaal.

De ambulance is er en ik moet zelf naar de gang, omdat de brancard de kamer niet in kan. Als ik opsta klettert het bloed op de grond en de muur, ik kan niet eens meer op mn benen staan. Het liefst wil ik slapen maar dat mag niet, de ambulancebroeders houden me wakker. Met gillende sirenes vertrekt de ambulance richting ziekenhuis. Halverwege gaat er nog iets mis met het infuus, geloof ik, en de ambulance gaat aan de kant. Als ik het ziekenhuis wordt binnengereden roep ik nog dat ik geen transfusie wil, omdat ik bloeddonor ben... De gyneacoloog komt erbij en behandelt met niet echt zachtjes, hij kijkt of ie iets van binnen ziet, gaat met zijn hele hand naar binnen en drukt met zijn volledige gewicht op mijn rug, waardoor ik later nog lang last heb van mijn rug. Er komen drie enorme stolsels uit mijn baarmoeder, zo groot als tennisballen. Het bloed blijft eruit gutsen, ik krijg allerlei medicijnen en pas 4 uur na de geboorte stabiliseert het. Met de baby is gelukkig alles goed en een dag later mogen we naar huis.

Mijn derde dochter moet in het ziekenhuis worden geboren, omdat ik eerder zoveel bloed verloor. Op een avond voel ik mij erg onrustig en ik vertrouwde het niet helemaal, zo af en toe heb ik een harde buik, maar erg onregelmatig en ongeveer 3 per uur. Toch bel ik de verloskundige. Als ze komt toucheert ze en ze wil meteen naar het ziekenhuis vertrekken. 5 a 6 cm zegt ze. Echter in het ziekenhuis zegt ze, 'Ja je zat al op 8cm, maar dat wilde ik niet zeggen anders ging het te snel'. Een kwartiertje na aankomst mag ik beginnen met persen. De vliezen zijn nog niet gebroken en dat laten we in tact. Dochter drie wordt in de vliezen geboren. Ze doet het meteen goed. De verloskundige zegt even later dat het tijd is voor de placenta en dat ik even mee moet persen.

Terwijl ik een beetje mee pers, trekt de verloskundige aan de navelstreng, en even later staat ze met alleen een navelstreng in haar handen! Ik moet op de baarkruk om de placenta te laten komen. Gelukkig viel ie al snel in de pan. De verloskundige onderzoekt de placenta en dan blijkt dat de navelstreng helemaal niet in de placenta heeft gezeten! De navelstreng zat in de vliezen. Dit had ook anders kunnen aflopen, als de vliezen bijvoorbeeld waren gebroken tijdens de bevalling. Immers de navelstrengvaten lopen daar onbeschermd doorheen.

Ook blijk ik deze keer weer teveel bloed te verliezen, maar gelukkig ben ik nu in het ziekenhuis en verlies ik nu 'maar' 1,7L bloed.

De zwangerschap van de jongste was niet altijd makkelijk, ook omdat mijn moeder in die periode overleed. De bevalling was dan wel weer makkelijk. Toen het tijd was voor de placenta zaten we nog te grappen over de vorige keer. Ik zei nog tegen haar: 'Hahaha ik vergeet nooit weer je gezicht toen je daar ineens met alleen een navelstreng in je handen stond!' 'Ja, zei ze dat overkomt je misschien twee keer in je carriëre en toevallig had ik het vorige week ook een keer.' En ze was nog niet klaar of:

Ja hoor, weer alleen een navelstreng! Maar ik had in de zwangerschap nog laten kijken of de navelstreng in de placenta en niet in de vliezen zat. En hij zat netjes in de placenta. Dus hup, weer op de baarkruk en toen de placenta kwam was het meteen duidelijk waarom ze alleen een navelstreng vast had... De placenta was zo ontzettend gaar dat ie in haar handen uit elkaar viel, de gaten zaten erin! Ze had er geen dag langer in moeten zitten...

Gelukkig zijn mijn kinderen allemaal relatief gezond, maar ik besef wel eens dat het ook heel anders had kunnen zijn. ;)