Snap
  • Bevallingsverhalen
  • bevallen
  • Bevalling
  • geboortefotografie
  • geboortefotograaf
  • Bevallingsverhaal

Een bevalling from Annie’s eyes..

@novajace je heb het gerockt

Daar lig je dan, in het ziekenhuis bed. Te wachten op de komst van je derde kindje. Na 2 meiden een zoon. Wat een verassing!

Een paar weken geleden heb je gevraagd of ik bij je bevalling aanwezig wou zijn om deze vast te leggen op de gevoelige plaat. Wat een eer. Ik was een beetje van me leg door je vraag. We kennen elkaar al een tijdje maar eigenlijk helemaal nog niet ZO goed. Maar dit was voor mij een bucketlist ding en jij wou mooie foto’s gemaakt door iemand die niet als een vreemde is. MATCH.

Maandag app je me, morgen wordt je ingeleid. Ik werk voor mezelf dus begin gelijk heftig mijn klanten te verzetten, Roy neemt vrij op zijn werk zodat hij de kinderen op kan vangen, want je weet natuurlijk nooit hoelang zo een bevalling duurt. Dan krijg je een telefoontje van het ziekenhuis dat je niet kan komen want: “te druk”. HOE DAN. Je bent er zo aan toe om met je mannetje te kroelen, en zo klaar met je zwangerschap. Je bent op, dus dit bericht komt als een donderslag bij heldere hemel. Maarja, niks aan te doen. Woensdag mag je weer terug bellen en je komt op de hoogste plek op de lijst. Oké, get over it. Woensdag gaat het echt gebeuren. Ik ga dus gewoon werken, Roy gaat werken. Woensdag ochtend bel je het ziekenhuis en je mag je rond 10 uur melden! Ik besluit ook rond 10 uur te gaan rijden want ik moet nog een uur rijden voordat ik bij je ben. Onderweg bedenk ik me dat ik het een rete gek idee vind dat er straks een kleine nieuwe wereldburger geboren wordt en dat ik daar bij mag zijn. Zo een gek idee. Een beetje in gedachten zie ik ineens een bordje staan met ‘ziekenhuis’. Na het parkeren van mijn auto ga ik op zoek naar de verloskamers, ik stel mezelf voor bij de balie en vertel wat ik kom doen. Het voelt een beetje gek om mezelf geboortefotograaf te noemen want ik ben officieel geen fotograaf en een geboorte heb ik nog nooit gefotografeerd. Toch gebruik ik ongemakkelijk deze term want dan weten ze gelijk loud and clear wat ik kom doen.

Dan sta ik voor de oranje deur, de deur waar jij ligt te wachten op de komst van je eerste zoon. Op het bordje naast de deur staat je naam. We zijn er. Dan loop ik de kamer binnen en zie ik je lachende hoofd. Je vliezen zijn net gebroken en nu is het dus écht wachten tot er wat gaat gebeuren. Wanneer krijg je weeën en hoelaat gaat jullie kleine mannetje geboren worden. Ik heb 2 geboortes meegemaakt, die van mijn eigen gespuis. Maar nu ervaar ik het compleet anders, ik denk een beetje vanuit papa’s oogpunt. Machteloos, afwachtend, spannend, zenuwachtig, liefdevol en vooral heel benieuwd naar het wondertje dat straks op de wereld komt. De eerste 3/4 uur na mijn aankomst gebeurd er weinig. Je wacht 2 uurtjes of de weeën vanzelf beginnen, als dat niet blijkt te gebeuren prikken ze infuus en stromen de weeenopwekkers niet veel later door je aderen. Tussendoor kletsen we over koetjes en kalfjes, doen we galgje want we hebben afgesproken dat bij elke cm ontsluiting ik een letter mag raden! Om de 20 minuten komt de verpleegkundige de dosis verdubbelen. Van 0.6 naar 1.2 naar 2.4 naar 4.8 en dan naar 6.0. Nog steeds gebeurd er weinig. Je maakt grapjes, bent gewoon lekker jezelf. De verpleegkundige komt afentoe even kijken wat de status is en verteld dat je even uit bed moet en wat moet gaan bewegen! Je gaat zitten op zo een mooie skippybal en bounct de kamer door met carnaval muziek op de achtergrond. Wat een gekkie ben je ook. Al vrij snel worden je dansjes onderbroken door krampen. Heftiger als eerder op die dag. Het is begonnen!!! Niet veel later lig je te puffen, steunen en kreunen op het ziekenhuis bed. De echte weeën zijn flink begonnen maar de buikband registreert precies niks. Ze hebben deze in totaal wel 30 x geprobeerd goed te zetten maar toch registreert deze weinig. Jij vind die band maar irritant en spreekt dat dan ook nonchalant uit.

De hartslag van je kleine mannetje zakt steeds weg tijdens een wee. Daaraan kunnen je vent en ik zien wanneer je weeën heb. Ik krijg ineens zo mega veel bewondering en respect voor het vrouwen lichaam als ik je daar zo zie liggen, keihard werken om straks je mannetje in je armen te kunnen nemen. Na een tijdje roep je keihard de ziekenhuiskamer door dat je moet poepen. De verpleegkundige staat daarbij en roept de gyn er bij om verslag te doen. 6 cm… Ik zie de teleurstelling in je ogen en de wanhoop staat op je gezicht. Persweeen betekent vaak dat je volledige ontsluiting heb maar dat blijkt helaas niet zo te zijn. De gyn voelt nog een keer en denkt dat de kleine man met zijn koppie naar boven kijkt. Een zogeheten sterrenkijker. Ik zie de wanhoop op je gezicht alleen maar erger worden en je roept: “oh neeeee hè?”. Ze raden je aan om op je zij te gaan liggen in de hoop dat de kleine man de draai nog zou maken. De weeën worden steeds maar heftiger en na een halfuurtje op je zij gelegen te hebben roep je: “Whaa, ik heb zo een gek gevoel in mijn fluit”. Niet veel later daarna komt de gyn weer voelen. 8 cm ontsluiting inmiddels en de kleine man heeft bijna gedaan wat hij moest doen en lag bijna goed om geboren te worden. Nog even lig je op je zij je weeën weg te puffen. Je vent zit op zijn knieën aan je bed en kijkt vol trots en lichtelijke wanhoop naar hoe sterk jij ligt te zijn en houd je hand stevig vast. “Nog even” denk ik. En dan heeft de wereld er een prachtige wereldburger bij. Zo raar idee. Inmiddels is het om en nabij kwart voor 7 en je persdrang wordt groter en groter. De verpleegkundige houd je nauw in de gaten en probeert te ontdekken in welk beval stadium jij je bevind. En ineens pakt ze haar telefoon en belt de gyn voor versterking. De kleine man komt eraan!!!

De kamer vult zich met mensen, een gynaecoloog, de verpleegkundige, een gynaecoloog in opleiding, je vent, en ik staan machteloos en hoopvol toe te kijken wanneer de gyn je toucheert om de status op te maken. Volledige ontsluiting en je mag gaan mee persen! “WHAAA” denk ik, in positie. En toen mocht je gaan persen. De eerste pers wee knijp je je benen tegen elkaar en roept: “ik ga dit echt niet doen hoor, ik ga schelden dus sorry daarvoor alvast”. Maar je herpakt jezelf like A boss. Je trekt je benen op en perst. En echt waar, ik heb het gezien. Hij schoot er bijna meteen uit. BI-ZAR. De gyn geeft tegen druk om hem niet té snel te laten komen. Dat zou niet handig zijn voor je fluit. Ik schiet als een bezetenen foto’s want ik heb het idee dat hij er binnen 3 seconde is. En ja hoor, de derde perswee wordt jullie prachtige, mooie mannetje geboren. Hij is er!!! Je heb dit zo MEGA goed gedaan, ik ben denk ik nog bijna nooit zo trots geweest op iemand. En je vent… Die heeft het ook écht gerockt. Wat een powerkoppel zijn jullie. En ik? Ik sta vol adrenaline, trotsheid en geluk met een traan in mijn ogen foto’s te schieten alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik ben trots, en zo mega blij dat ik hier getuigen van mocht zijn.

Welkom op de wereld kleine, mooie Mace Anthony Silver vd Velde. Je komt in een prachtig mooi gezin, met 2 geweldige ouders en 2 fantastische zussen. Welkom.

En Eliz, je heb het gerockt!!!!!

Hebben jullie een fotograaf bij jullie bevalling gehad? Zo ja, waarom wel of niet? 

Liefs van Anne, Perf not so Perf 

Snap
Snap
Snap
4 jaar geleden

Wat bijzonder en mooi🤩 Mijn stiefvader (professioneel fotograaf) zou bij onze bevalling aanwezig zijn.. mijn bevalling ging niet geheel als gepland .. ik mocht eindelijk persen, er werd gevraagd of mijn stiefvader naar binnen mocht komen maar dat werd geweigerd door de gyn, ons zoontje was geboren. Gevraagd of mijn stiefvader nu dan naar binnen mocht om dan iniedergeval nog op foto te hebben dat de papa de navelstreng door knipt maar zelfs dat werd geweigerd! Kan er nog zo verdrietig van worden!