Een bevalling die in het begin perfect was maar toch een andere wending kreeg

12-12-2018 :

Het was ongeveer 23:30 avonds en ik lag al een tijdje in bed. Ik zou overdag met een vriendinnetje eventjes de stad in gaan om nog wat ''extra'' spulletjes bekopen voor mijn kleine meisje. Die deze maand geboren zou worden. Ik was 17-12-2018 uitgerekend en was 3 weken voor die tijd gestript bij de verloskundige omdat ik de hele dagen door harde buiken had, werd nachts wakker omdat ik weer eens niet kon liggen en was oprecht moe. Gewoon moe van het zwanger zijn al klinkt het nu een bot want mijn kleine meisje er al 8 maand is mis het stiekem toch wel. Mijn zwangerschapsbuik, zij die nog lekker veilig bij mij was en echt nog alleen van mij was. Maar goed om verder gegaan met het verhaal want dit gaat natuurlijk weer van de hak op de tak (nog steeds een beetje last van de zwangerschapshormonen zegt mijn vriend dan haha). Die middag ben ik dus niet weggegaan want ik voelde me anders, anders dan andere dagen. Ik had zo'n gevoel en dacht ja ik denk dat het morgen gaat gebeuren. Dus bleef ik thuis en dacht ik, ik ga lekker vroeg in mijn bed liggen en rusten. Zo zegt, zo gedaan en ik was zo vertrokken totdat ik rond 23.20 wakker werd met buikpijn. Eerst dacht ik, oke gaan we weer weer de zoveelste nacht wakker liggen met buikpijn vragen in mijn hoofd met zijn dit nou weeen? Elke dag was het vals alarm dus ook deze nacht, nee dat zal vast wel weer niks zijn. Na ongeveer een uurtje dacht ik, oke dit is vreemd mijn buikpijn voelt anders en ik kom ook niet meer in slaap.. zal mijn voorgevoel dan toch echt zo zijn. Ik heb mijn vriend maar niet wakker gemaakt want ik dacht als dit echt gaat gebeuren moet hij natuurlijk ook wel uitgerust zijn dus ik ben naar de woonkamer gegaan en heb daar een beetje gezeten en een film gekeken. Uiteindelijk was het 03:30 en dacht ik, ik moet maar eens gaan douchen want ik wil er wel fris uitzien als ik toch vandaag na het ziekenhuis moet en met heftige weeën ga ik toch niet meer douchen. Dus toen heb ik mijn vriend maar wakker gemaakt en heb ik gezegd dat ik ging douchen. Dit vond hij vreemd want iedereen die mij kent weet dat ik echt nergens maar dan ook nergens mij bed voor uitkomen en al helemaal niet om s' nachts te gaan douchen dus ook hij had door dat het echt was deze keer. Ik heb hem gezegd dat die nog maar even verder moest gaan slapen omdat het een lange dag kon worden en dat ik hem zou wakker maken als ik klaar was en dat hij dan zijn werk kon gaan bellen dat hij toch vandaag maar niet naar zijn werk kwam.

De ochtend kwamen we makkelijk door, ik heb mijn moeder maar even gefacetimed (is dit een woord?) om te zeggen dat ik dacht dat ik weeën had en ben daarna weer op de bank gaan zitten en kon rustig mijn weeën opvangen. Tegen 13:00 hebben wij de verloskundige gebeld. Ik zei dat ik dacht dat ik weeën had en of ze misschien even langs wouden komen om te kijken. Nog geen 15 minuten laten stonden ze voor mijn deur en hebben ze gekeken. Ik had 2 cm ontsluiting dus als het goed was zou binnen 24 uur de baby er echt wel zijn. Dit maakte me een beetje zenuwachtig en super blij tegelijk. Ik moest dit vandaag toch maar gaan doen. Ze vertrokken weer en ik moest mijn weeën gaan timen en als het om de zoveel minuten was dan zou ik hun weer moeten bellen. Al snel werden de weeën erger. Samen met mijn vriend hebben wij nog 2 van onze lievelingsfilms gekeken alhoewel ik bij de eerste al mijn aandacht er niet bij kon houden was het enigszins toch wel een fijne afleiding. Op een gegeven moment kon ik niet meer zitten op de stoel en ben ik onder de douche gegaan en met een warme straal om mijn rug (ik had rugweeen) ik heb daar een paar uur doorgebracht. Ondertussen was mijn moeder ook gekomen. Rond 16:00 zei ik tegen mijn vriend met de verloskundige maar want de weeën zijn nu constant en wil je misschien ook vragen of ik nog wat mag eten want ik had z'n honger (haha ja wist ik veel) Ze zeiden dat het mocht en moesten lachen maar omdat ik nog honger had dachten ze dat ik nog geen verdere ontsluiting had dus zijn ze pas rond 17:30 gekomen. Dus rond die tijd kwamen ze aan en ik kwam onder de douche vandaan. De ene wee naar de andere. Ze zeiden tegen mij laten we maar gaan kijken maar hoe jij er nu bij staat en aangezien je nog honger had denk ik niet dat er veel vooruitgang is gekomen. Ik baalde hier van want ik had me nu al helemaal ingesteld om straks weg te gaan met z'n 2en en met z'n 3en weer terug te komen. Ik ging op bed liggen en ze keek mij aan en ze zei meisje je hebt al 6 cm ontsluiting hoe kun je nog zo rustig zijn haha. En op dat moment voelde het heel warm bij mijn benen en waren mijn vliezen gebroken. Dus we hebben snel alle spullen gepakt en zijn naar het ziekenhuis gereden. 

Aangekomen in het ziekenhuis (gelukkig was er plek in Enschede want anders waren zouden we naar Almelo moeten en dat was toch wel een van mijn zorgen). Ik kwam mijn kamer en wou gelijk in bad. Ik vond het zo fijn onder de douche om mijn weeën op te vangen dus dacht ik dat het wel verstandig was om in bad te gaan. Nou ik heb er denk ik precies 5 minuten ingezeten en werd helemaal gek. Die hitte die op mij afkwam, nee ik kon het niet hebben. Dus ben ik maar weer onder de douche gaan zitten en heb daar een tijdje gezeten. Totdat de verloskundige aan mij vroeg of ik niet naar de wc moest, JA schreeuwde ik uit en zei dat ik boodschap nr 2 moest doen. Uiteindelijk bleken dit natuurlijk pers-weeën te zijn. Ik ben naar mijn bed gegaan en daar had ik 10 cm ontsluiting. Om 8 uur ben ik begonnen met persen. Dit ging goed, ik kon goed tussendoor mijn rust pakken en kon rustig door ademen. Ik zei steeds sorry en vroeg hoe het met mij vriend was. Dat was het enige wat er in mij omging. Ze zeiden tegen mij Kelsey, jij bent diegene wie hier ligt het gaat nu even om jou. En toch kwam ik weer met mijn sorry, en vragen hoe het met mij vriend ging en met mijn moeder (ik had mijn vriend en mijn moeder bij de bevalling). Ze moesten lachen en zeiden meisje toch, wat ben je lief hoe kun jij hier nu aan denken terwijl jij zo hard moet werken. De sfeer was goed in de kamer. We maakten grapjes tussen de weeën door en werd aangemoedigd als ik weer eens moest persen. Maar er gebeurde niks. Na een tijdje ging een stagiaire voelen of ze enigszins al een hoofdje kon voelen en ze schrok en zei dat ze een mondje voelde. Dit was natuurlijk niet goed want dat betekende dat de baby niet had gedraaid, ook mocht zij zit eigelijk niet hardop zeggen en ze schrokken dat ze dit zei. Want ook ik schrok ervan en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar als nog zijn we door gegaan aangezien ik een ''normale'' bevalling wou. 2,5 uur verder en ik kon niet meer. Ik was op en kon niet meer persen en ben maar gaan ademen op de weeën om ze te onderdrukken. Mijn ogen rolde ineens weg en ik was eventjes van de wereld. We moesten stoppen. De dokter kwam eraan en ineens waren er wel 8 mensen om mijn heen en kreeg ik een infuus en werden er monitoren aan mijn buik bevestig en moesten al mijn sieraden af. We moeten per direct stopen want dit werd te gevaarlijk voor de baby en voor mij. We moesten naar de operatiekamer want ik moest met spoed een keizersnee.

En zo was ik het ene moment aan het persen en aan het drukken en het andere moment werd ik door de gangen gereden naar de operatiekamer. Gek genoeg was ik rustig en opgelucht. Ik zou over een paar minuten een ruggenprik krijgen en even niks meer hoeven te doen. Mijn vriend die reed achter mij aan met een 'karretje' waar straks onze baby in kwam te liggen. Na 3 pers-weeën in de gangen van het ziekenhuis verder lag ik eindelijk op de kamer en kreeg ik mijn ruggenprik. MAN DIT WAS HET FIJNSTE GEVOEL OOIT. Ik wou mijn bevalling zonder medicatie doen en heb dit uiteindelijk ook gedaan maar met en keizersnede heb je natuurlijk geen keuze meer. Dit was echt het fijnste gevoel in tijden. Mijn benen werden warm en voelde even niks meer op de rillingen en klappende kaken na(ik ging van een warme bevallingskamer na een koude O.K en natuurlijk door alle adrenaline en ineens geen gevoel meer gingen mijn spieren hun eigen gang). Mijn vriend kwam een paar minuten later bij mij zitten en heeft bij er doorheen gekletst. Ik heb helemaal niets van de keizersnede gemerkt en het was super fijn. En niet veel later om 22:10 was daar onze allermooiste liefste meisje, genaamd : River-Rose Veldwijk 

Ik kijk op een hele onverwachte maar super fijne bevalling terug. Natuurlijk heb ik ook wel mijn momenten gehad na de bevalling en baalde ik dat ik niet een '' natuurlijke'' bevalling had en dat ik nu de rest van mijn leven mat een litteken van zij naar zij moet lopen. Maar alles gebeurd met een reden en we mogen blij zijn dat wij hier in een ziekenhuis kunnen bevallen en dat als er iets moet gebeuren dat het hier ook kan gebeuren. En ook kijk ik naar onze mooie dochter en ben ik alles weer vergeten, dit was het allemaal waard. Zij is het allerbeste wat ons ooit is overkomen.