Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #bevalling
  • #spannend
  • #thuisbevallen

Duw hem maar terug totdat we in het ziekenhuis zijn!

www.instagram.nl/jennifercheralee

Ik schrik wakker om 05:30, raar gedroomd en voel me  niet lekker.  Snel naar de wc alvorens ik wil  in bed. Tot mijn schrik zie ik een beetje bloed.  Het zal toch niet? 

Ik ben pas 38 weken en nergens geen pijntjes, heel de zwangerschap is voorspoedig verlopen. Misschien was dat extra rondje kermis gisteren toch niet zo'n goed idee. 

Mijn vriend is ondertussen ook wakker en maakt zich klaar om te gaan werken. Ik bel een beetje twijfelend mijn moeder. Ik wil haar natuurlijk niet voor niets wakker maken. 

Binnen 10 minuten staat mijn moeder al voor de deur, ze kijkt me aan en begint te lachen. Ik snap er niks van. Totdat ze zegt "schat ik bel de verloskundige"

Hoe kan mijn moeder nou door hebben dat ik ga bevallen en ik zelf niet ? Ondertussen is mijn vriend ook beneden en heeft zijn werk al uitgelegd wat er aan de hand is.

De verloskundige arriveert en constateert dat ik al 4 cm ontsluiting heb en breekt ter plekke mijn vliezen. Een vies warm gevoel alsof je in je bed plast en ik merk dat ik me schaam. 

De verloskundige raadt me aan om in bad te gaan, het zal niet zo voorspoedig lopen en ze zal rond 12:00 terug komen. 

Mijn vriend heeft inmiddels de opdracht gekregen van mijn moeder om haar medicatie op te halen bij mijn vader.  Nog steeds heb ik nog niet het gevoel dat ik weeën heb. Alleen ontzettende rugpijn.

Mijn moeder vult het bad en ik probeer ontspannen te liggen. Met de nadruk op "proberen" want nog geen 2 minuten later voelt het alsof ik moet poepen. Ontzettende persdrang.

Mijn moeder belt meteen de verloskundige , ze is inmiddels weer omgedraaid en komt er meteen aan. Laten we vriendlief ook maar eens bellen want volgens mij is hij verdwaald?! Alsof ik nog niet genoeg kopzorgen had zat meneer lekker bij mijn vader koffie te drinken...

De verloskundige is er uiteindelijk eerder dan mijn vriend en constateerde dat ik inmiddels volledige ontsluiting heb en meteen op bed kan gaan liggen. Naar het ziekenhuis is geen optie tenzij ik wil bevallen in de parkeergarage geeft ze aan. Ik begin ontzettend te twijfelen want ik wou absoluut niet thuis bevallen, ik heb altijd gezegd "duw hem maar terug totdat we in het ziekenhuis zijn "

Natuurlijk niet letterlijk maar ik was doodsbang voor complicaties en/of viezigheid thuis. Tevens is er alleen een verloskundige bij, wat als er iets fout gaat? In het ziekenhuis stroomt het over van artsen. 

Uiteindelijk komt vriendlief ook nog eens aankakken en krijgt meteen de wind van voren. Hartstikke stom natuurlijk want wie had nou geweten dat het zo snel zou verlopen?  Voor steun wendde ik me tot mijn moeder, aan mijn vriend had ik niet veel. Hij zat erbij alsof hij spoken zag, volledig bevroren en stijf. 

Op 01-06-2015 om 11.35 is uiteindelijk na 3 keer persen onze zoon geboren.

3385 gram en 48 cm groot. 

Velayno, mijn pracht en praal