Duidelijk onervaren

Mijn eerste zwangerschap duurde relatief kort, was lichamelijk niet heftig aangezien ik 1 dag voor de bevalling nog in mijn normale jeans boodschappen aan het doen was voor een compleet weeshuis... het was dat moment dat ik me bedacht dat dan ook de bevalling wel een eitje zou zijn ...

Ik had de hele dag al wat harde buiken en af en toe een krampje ... beetje roze slijm bij het afvegen maar nog niet het idee dat DIT het was... Samen nog heerlijk gegeten, een filmpje aan en huh daar was een "krampje" ... hmmm in de gaten houden maar dit voelde als een menstruatie krampje meer niet ooooo als dit het is doe ik het met 2 vingers in mijn neus grapte ik nog!

Om 23 uur toch maar even de verloskundige gebeld en die kwam voordat ze der bedje opzocht nog wel even langs you never know en daar was het verlossende woord dit is de bevalling je hebt 2 cm ontsluiting en als de weeën 2 uur lang om de 3 minuten komen trek je maar weer aan de bel! 

Uh oke daar lig je dan op je bed, stik nerveus want zeg zelf er kan natuurlijk van alles misgaan! Maar hè we laten ons niet kennen en ???? inmiddels om de 5 minuten een wee weg ... al rap volgt het 3 minuten senario en dat is waar het mis ging gok ik! Het tweede telefoontje pleegde man lief met tegenzin om 3 uur s'nachts waarop de verloskundige netjes kwam kijken hoe het vorderde en daar was de teleurstelling nog steeds 2 cm ontsluiting!

Ga even lekker onder de warme douche staan en ontspan ... WAT ... ontspannen in deze toestand? Ik ben overspannen ik kan dit niet en die baby hoef ik ook niet meer riep ik! Waarop de verloskundige in de lach schoot en zei dat ze mij over een paar uur nog wel zou opzoeken.... Serieus Hoe lang laat je mij hier nog dood gaan dan ... ik wil naar het ziekenhuis voor een ruggenprik! 

Helaas vooraf ( kan je dan toch ook niet inschatten lijkt mij zo!!) Heb je een lijst in gevuld waarop je aangaf alleen in geval van nood naar het ziekenhuiste gaan .... uh oke ik denk dat ik het nog wel even aan kan kijken dus hop onder de douche totdat mijn huid verrommpeld was, mijn man zei dat ik er nu wel onder vandaan kon en ik serieus dacht dat ik dood zou gaan! Dan maar met mijn rug tegen de kachel aangevouwen zitten in de hoop dat het weggaat.

En dit was het punt waarop ik zei: je kunt op je kop gaan staan, de oceaan overzwemmen of weet ik het welke rare fratsen uithalen dit doe ik NOOIT meer!

Om een uur of 9 was daar de verloskundige weer, even toucheren want ik denk wel dat je bent opgeschoten ... uhm nog steeds 2 cm meer kan ik er echt niet van maken en mijn antwoord: Prima dan ben ik nu officieel een noodgeval snij het er maar uit ik ben er klaar mee! 

Koffers en maxi cosi gepakt en op handen en knieën naar de auto gekropen om je daar te realiseren dat het best stoer is een super snelle, dik verlaagde auto te hebben maar o zo niet fijn op dit moment ... hop in de auto en net als we de hoek omdraaien gebeurt het je moet gas geven! Alle schaamte voorbij zat ik in onze stoere auto met mijn billen tegen het voorraam geplakt en wist niet wat mij overkwam! De weeën waren niet meer weg te zuchten, manlief stopt netjes voor elk stoplicht  en elk oud kadaver wat oversteekt bij het zebrapad en zo duurt het voor mijn  gevoel een uur voordat we bij het ziekenhuis zijn.

Hij parkeert netjes de auto in het daarvoor bestemde vak, pakt de koffer en de maxicosi en loopt het ziekenhuis in ... terwijl ik #@!vergeten nog in de auto zit en geen kant op kan... Op handen en knieën weer de auto uit, kruipend over de parkeerplaats naar binnen waar hij ineens snauwt: Jezus stel je niet aan en sta op .... WAT! inmiddels een verpleegkundige met een rolstoel die mij opraapt en naar de verloskamers brengt waarop ik schreeuw dat ik er klaar mee ben, snij het eruit waarop de gynaecoloog melde dat het zo'n vaart niet zou lopen en op het moment dat hij weg wil lopen krijs ik het hele ziekenhuis bij elkaar! Blinde paniek, dikke tranen en een scheldkanonnade naar iedereen die in de buurt kwam ... terug kijkend staat het schaamrood op mijn kaken! 

Inmiddels is mijn vruchtwater mooi helder en heb ik 9 cm ontsluiting, die laatste cm kan wel even duren wordt er gemeld ... en dan ineens vanuit het niks roep ik dat er iemand moet komen ik moet zo nodig naar de plee! De verpleegkundige komt en meldt mij dat dit 10 minuten na vertrek nog niet mogelijk is u voelt waarschijnlijk een klein beetje persdrang. .. u moet echt even wegzuchten tot de gynaecoloog er weer is ... waar is ie in godsnaam heen dan! Ik lig hier niet voor zweetvoeten verd#mme!  En zonder dat ik het weet neemt mijn lijf het over en perst ... mijn god wat een opluchting is dit! De gynaecoloog komt binnen en zegt dat ik nog niet mag persen hij wil zeker weten dat ik 10 cm heb ... te laat maar, het hoofdje staat en serieus waar hij zegt zuchten zegt de pijn die er dan is dat ik door moet persen .... en dan om 11.50 zet ik alles op alles om een vacuümpomp te voorkomen en glibbert er een klein, mini meisje voorij die het meteen op een krijsen zet!

Na een half uur volgt de placenta in goede staat en net op het moment dat ik mijn kleine moppie bekijkt valt haar mutsje af en schrik ik me een ongeluk! O mijn god ze heeft een conehead en roze haar!!! Gelukkig werd uitgelegd dat ze iets langer dan gepland in het geboortekanaal zat en daardoor wat druk op haar hoofdje was komen te staan...

Dan lig je daar op een bed onder het bloed en de smurrie, gelukkig zonder kleerscheuren te genieten als een glimwurm van het aller aller mooiste wat je ooit in je leven mag krijgen ... adrenaline giert door je lijf, de hormoonhuishouding gaat ( weer ) van slag dikke tranen over mijn wangen want we kunnen er lang en kort over praten maar was het nou werkelijk echt zo erg die bevalling?