Door de ogen van een man.

De zwangerschap

Hoe heb je de zwangerschap ervaren? Vond je 't lastig of juist leuk? En wat vond je dan lastig of leuk?

Voor mij als man was er niet zoveel te ervaren aan de zwangerschap. Je had veel last van buikpijn/misselijkheid en vermoeidheid. Ik heb zo goed als mogelijk mijn best gedaan om zoveel mogelijk taken uit handen te nemen zodat jij je kon focussen op je werk en op ons kleine wonder. Gelukkig zijn mij alle horror verhalen over hormonen uitgebleven. 1 tip! Zeg tijdens de zwangerschap gewoon iets vaker ja en amen ook al ben je het er niet mee eens of vind je dat het niet jou taak is (ooooooke haha)

Voelde je je betrokken bij de consulten bij de verloskundige en andere zaken rondom de zwangerschap?

Ik wilde overal betrokken bij zijn! Het is tenslotte net zoveel mijn kind. We hebben samen besloten om deze nieuwe stap in het leven te nemen dus ik wilde alles weten. Heb denk ik geen enkele afspraak bij de verloskundige mist. (wel, eentje door je werk maar dat geeft niet hoor!) Ik wilde alles van dichtbij mee beleven en het alle belangrijkste en mooiste elke keer het hartje van die kleine horen kloppen en zien bewegen. We hebben zelf via een kennis van ons ervoor kunnen zorgen dat we op een zaterdagochtend samen met de opa's en oma's in het ziekenhuis konden kijken naar de kleine, dit was met 30 weken. (Jaaa dat was echt zo leuk!!) Via deze weg hebben we ook nog verschillende 3D echo's laten maken. Jij deed een zwangerschapscursus en hierbij zat 1x een partneravond. Ik vond het fijn om hierbij een aantal tips te krijgen voor tijdens de bevalling. Achteraf kan ik zeggen dat ik hetgeen daar geleerd te hebben ook echt daadwerkelijk in de praktijk nodig heb gehad. Verder ben ik mee geweest naar een informatieavond van de verloskundige en ook een rondleiding in het ziekenhuis.

Welke voorbereidingen heb je getroffen voor de komst van ons kindje?

Vanaf het moment dat we wisten dat er een kleintje kwam. ben ik bezig geweest met voorbereiden. Op dat moment was dat eigenlijk nog voornamelijk in het hoofd. Van de opa's en oma's hebben we een bijdrage gehad voor de grote baby spullen. We zijn naar verschillende baby winkels geweest. Wat een bedragen allemaal! Ik zag mezelf al zonder borstkast lopen. Zoveel keuzes, zoveel kleuren, zoveel soorten. Er leuk geen eind aan te komen. Babypark, Prenatal, Babydump enz enz. We hebben wat winkels door geslenterd. Dit is leuk en 180 graden draai, dit is ook leuk. Met nog 2,5 maand te gaan hebben we knopen doorgehakt. Er kwam bij jou toch een soort nestel drang. Meubels bij Babydump en box en kinderwagen met benodigdheden bij Prenatal. We hebben de box twee maanden van te voren al in de woonkamer gezet om te kunnen wennen aan het feit dat daar binnenkort beweging in is. Samen met mijn vader hebben we de kinderkamer geschilderd en de meubels in elkaar gezet. 

Heb je ooit gedacht, "o mijn god'?

Dit heb ik wel meerdere keren gehad.

De eerste keer was de middag dat we er achter kwamen dat we zwanger waren. O mijn God mijn leven gaat op zijn kop staan, ik kan nooit meer voetballen, ik kan nooit meer leuke dingen doen, ik kan niks meer spontaan doen, kan ik dat wel zorgen voor die kleine, hoe doen we dat financieel. gelukkig gingen deze gedachten ook al heel snel weg kwam er blijdschap voor terug.

De tweede keer was op 13 april 2018, de dag dat we met de belangrijkste familie om ons heen bekend maakte wat het geslacht van ons kindje zou worden. O mijn god!!!!!! Ik word een meisjes papa. Deze schrik was misschien nog wel groter dan het bericht van dat we zwanger waren. (hahaha schattig wel!)

Ik ben m'n hele leven bijna opgegroeid met alleen maar jongens. Hoe moet dit nu? Moet ik straks echt vlechten, sta ik straks op zaterdag bij de ballet ipv naast mijn vertrouwde voetbalveld. Tussen door zijn er nog wel een aantal o mijn god momenten geweest.

De laatste 2 o mijn god momenten waren toch wel de mooiste.

Schat, o mijn god!!!!!!!! Er loop allemaal vocht langs mijn benen maar ik ben echt niet aan het plassen. de afgelopen maanden had ik haar nog nooit zo snel uit bed zien springen. De vliezen waren gebroken. O mijn god!!!! Dit betekend dat we waarschijnlijk binnen 24 uur met ze 3en zijn.

De laatste o mijn god! Was het moment dat ik haar eerste flesje mocht geven in het ziekenhuis. Wat een geweldig kippenvel moment is dat. (Dat was zeker een tranentrekker!)

Binnen 10 minuten wist ik dat alle gesprekken, voorbeelden en cliche's die mijn collega's hebben gedeeld met mij absoluut waar zijn!

Vanaf wanneer werd het voor jou een beetje werkelijkheid?

Voor een man vond ik het heel moeilijk om in de zwangerschap een gevoel hierbij te hebben. Er zijn in mijn beleving een aantal momenten waarop je dit wel kan hebben. Dat zijn de momenten bij de verloskundige. De 30 seconden waarin je het hartje hoort. Ook de momenten waarbij je een echo gaat maken en ik vond de 20 weken het mooiste! Gewoon 45 minuten naar ons kind kijken. Dat vond ik echt prachtig.

Het moment dat je die kleine voor het eerst voelt trappen tegen jouw buik en dat je zelf een beetje terug gaat duwen en daar komt reactie op. Dit waren voor mij echt de momenten waarop het voor mij werkelijkheid werd.

Maar tot dat die kleine op de wereld is gekomen blijft het toch wat onwerkelijk.....

De bevalling

Hoe vond je de bevalling?

Ik had me vooraf een hele voorstelling gemaakt van wat er zou gebeuren en wat ik wel en niet zou willen zien. Maar op zo'n moment heb je nergens invloed op en gebeurt het gewoon op adrenaline. Je heb ook veel verschillende verhalen gehoord over de bevallingen van hele snelle binnen 3 uur of lange van 30 uur. Je weet dat elk lichaam anders is en elk kind is anders.

Dusja geen idee hoelang het zou gaan duren.

Je vliezen braken op zondagavond om 23.30 en om 1:15 was de verloskundige er voor het eerst maar het was allemaal nog niet echt opgeschoten! Haar letterlijke tekst "jullie kunnen gerust nog wat uurtje gaan slapen" Leg mij is uit hoe je in godsnaam kan gaan slapen met de gedachte dat begonnen is. Maar 1 ding wisten we al wel, dat onze baby een heleboel haar had. Dat was het eerste wat de verloskundige voelde.

Rond 5.15 uur was ze er weer en was het nog steeds niet noemenswaardig. Om 7:00 begon langzaam de ellende. Jij kreeg steeds meer rugweeen en steeds sneller achter elkaar. Dit vond ik toch wel heftig om te zien. maar wat ben jij ontzettend sterk! (Wat lief!!) Het was prettig dat we in de morgen naar het ziekenhuis mochten zodat je wat pijnbestrijding kon krijgen. Plus dat je gewoon veel gekwalificeerde mensen om je heen hebt, dat geeft een veilig gevoel.

Er is maar 1 ding wat je kan doen als man! Dat is aan haar bed zitten, haar handje vast houden, koude washand op haar hoofd leggen, blijven zeggen dat het super goed gaat, dat je trots op haar ben, dat ze er bijna is.

Waar was je 't meest van geschrokken?

Ik weet niet of ik het geschrokken moet noemen meet indrukwekkend. hoe sterk jij bent! En hoe de placenta eruit zag! Dit wilde we in eerste instantie niet zien maar de stagiaire verloskunde was iets te over enthousiast in haar commentaar, dat we toch gekeken hebben er het was toch echt wel heel indrukwekkend en blij dat ik het gezien heb.

Wat voelde je?

Maar 1 woord MACHTELOOS! 

Weet je nog wat je dacht toen je onze dochter voor 't eerst zag?

Wat een geweldige vrouw heb ik dat ze dit mooie wonder op de wereld heeft gezet. Wat is mijn dochter knap! (ahhhh dit is wel echt super lief!)

De kraamweek

Hoe moe was je?

Ik had vanaf zondag 23:30 tot dinsdag 3:15 maar 3 uurtjes geslapen dus ik was kapot. Het kraambureau gaf aan als we nu iemand laten komen dan is ze er pas om 5:00. Ik zei nou de groeten als ze er om 8:00 is zijn we tevreden. Gaan wij lekker slapen. Gelukkig deed de kleine het direct heel goed de rest van de nacht.

Hoe vond je 't om ineens een baby te hebben?

Heel raar om maandag om 10:30 naar Amstelveen met ze 2tjes te rijden en dinsdag 2:45 uur met ze 3tjes naar huis. Maar eindelijk was het voor mij als man ook een "tastbaar" bezit/gevoel. Het was enorm bijzonder om wakker te worden de volgende ochtend met een kleine dame naast je bed.

En hoe ervoer je de kraamhulp? Vond je 't fijn dat ze er was of hoefde 't van jou niet zo?

Onze kraamhulp was echt heel fijn! De eerste 2 dagen dacht ik, je hoeft echt niet mijn brood te gaan maken en me drinken aan te bieden ik ben niet seniel. haha Maar vanaf dag 3 dacht ik ook echt. ze is hier voor ons en dus niet alleen voor moeder en kind dus ik heb me heerlijk laten verwennen en hierdoor op en top kunnen genieten van die kleine. Ze is er voor jullie dus vraag haar ook de oren van het lijf over zaken die je graag zou willen weten. Laat haar tips en tricks uitleggen voor het aandoen van de luier, kleding, douche, maken van de kruikjes, flesjes enz enz. Laat ook voor jou als man zorgen de eerste paar dagen! Jullie tijd komt ook echt nog wel als de kraamhulp weg is en je vrouw kan zeker nog niet alles zelf na die week.

Hoe vond je 't om na een week weer te moeten werken en mama en baby alleen thuis te laten.

Een week is echt veel te kort tijd om echt goed te kunnen verwerken dat je ineens met ze 3en bent en dat je alles in huis weer lopend hebt. Het is enorm prettig als de opa's en oma's een beetje kunnen bijspringen. Ik vond het super spannend om de eerste keer weer naar het werk te gaan. Die kleine is er, je vrouw is nog niet hersteld en kan zichzelf ook nog niet volledig redden. Gelukkig zijn er tal van mogelijkheden om vaak en snel contact te hebben met elkaar.

Nu zijn we 9 maanden verder, hoe ervaar je het ouderschap nu? Zijn er dingen die je lastig vind?

Ik vond de eerste 3 maanden echt zo ontzetten saai! Toen dacht ik ook echt waar ben ik aan begonnen. Het was alleen maar eten, poepen, slapen en weer opnieuw. Dag in dag uit elke keer weer opnieuw. Na de 3 maanden kwam er wat meer interactie tussen de kleine en mij en vanaf toen vond ik het geweldig en nu geniet ik elk moment van de dag van deze kleine. Het gevoel voor zijn klein mensje is onbeschrijfelijk! Ze maakt zo snel stapjes en elke nieuwe stap is weer een leuke fase.

Had je 5 jaar geleden gedacht dat je nu een kindje zou hebben?

Nee, absoluut niet! Altijd gezegd dat ik nooit voor me 30ste vader zou worden. Ook al was het maar 2 maandjes maar toch niet gelukt. Ik moet nu ook wel zeggen dat ik niet meer beter weet en dat het gewoon compleet onderdeel van je leven is geworden.

Hoe vond jullie partner het om te ervaren om ouder te worden? Laat het mij weten in de comments!