Dit was niet de miskraam die ik voor ogen had

Een tweede kindje. Opeens was de wens daar, eerder dan verwacht. Het kwam eigenlijk door de eerste. Onze eerste is echt een 'lokbaby', ken je die term? Dat is dus een kind die goed eet, slaapt en ook nog eens heel lief en leuk is, waardoor je sneller denkt 'Schat, we nemen er nog eentje.'Zo'n kind is onze eerste dus, echt om op te vreten. Op een gegeven moment kwam het gesprek over een tweede en dat we het ontzettend leuk zouden vinden om haar grote zus te maken en er nog eentje bij te hebben. We hebben zelf ook allebei een jonger broertje, dus het voelde ook wel een beetje vanzelfsprekend om ons gezin uit te breiden, maar we dachten eigenlijk dat we dit gesprek pas over twee, drie jaar zouden hebben, maar omdat onze hummel zo lief met andere kinderen is, willen we dit ook voor haar nu al doen, zodat ze echt samen kunnen opgroeien en tijd met elkaar kunnen doorbrengen voordat zij alweer naar school gaat.

Rollercoaster van gevoelens

Na de eerste maand proberen, was het direct al raak. Wow. Zwanger, wat bijzonder, maar ook mega spannend. Help! Zoveel gevoelens, maar blijdschap overtrof het van allemaal. We gaan het nog een keer meemaken, dachten wij. We deelden het eigenlijk vrij snel met familie en vrienden, want dit nieuws konden we niet voor ons houden. We begonnen te praten over namen en waren er meteen uit (wel hopen dat het een meisje wordt, want een jongensnaam weten we écht niet). We maakten een spaarpotje baby nr.2 in onze Rabo-app, mailde de verloskundige en hadden veel praktische zaken al bedacht of gedaan. Het boek 'Mama'en' van Nina Pierson pakte ik van de plank en genoot van de hollende hormonen.

Tot die ene echo. Toen was het verdriet. Toen was het huilen. Au, echt au. Wat doet dat een pijn. Terwijl ik dit typ, krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ik ben blij dat de partners inmiddels weer mee mochten met de echo. Eerst dacht ik nog: 'Dat doe ik wel even alleen joh, het is nog vroeg en klein en ik wil gewoon even weten hoeveel weken ik ben'. Wat ben ik blij dat hubby mee was, want we kregen namelijk te horen dat het vruchtje erg klein was voor het aantal weken (6,5 week) en dat het hartje erg langzaam klopte. 

Het was een klap in ons gezicht, weg roze wolk, weg blijdschap. De week erna was er weer een echo gepland, maar het vruchtje moest dan wel verdriedubbeld zijn in groei en het hartje moest goed en sterk kloppen. Er was nog hoop, maar ik voelde al dat het niet ging lukken. Ik voelde het gewoon. Deze zwangerschap, deze start, het voelde toch anders dan de vorige. Ik weet ook wel dat iedere zwangerschap anders is, maar ik voelde gewoon dat het niet ging lukken, dus was ik mega verdrietig. Ik was twee dagen echt non stop verdrietig. Ik nam afscheid en was samen met hubby echt in rouw. We waren veel stil, veel samen en besefte ons weer even kei en keihard, wat een wonder een kindje krijgen is.

En toen..

De volgende echo was heel kort. Het had geen hartslag meer, het was niet sterk genoeg geweest om verder te groeien. Bij deze echo was er deze keer minder verdriet. Het verdriet kwam op de fiets naar huis. Ik probeerde mijn tranen tegen te houden, maar het stroomde, zonder geluid of gesnotter, zomaar uit mijn ogen. Afscheid had ik al genomen, nu wilde ik het loslaten. Het moest er uit. Dat gevoel is trouwens ook niet te omschrijven, wat dat met je doet. Daar lees je weinig over en daar wordt al helemaal niet over gesproken. Dat je dan rondloopt met een dood kindje in je buik en niemand dat aan de buitenkant kan zien. Au. 

Op advies van vriendinnen, bekenden, internet en de arts besloot ik medicatie te nemen die de 'bevalling' zou opwekken en het vruchtje op een natuurlijke manier zou loslaten. Ik hoorde dat het pittig zou worden, dat het heftige krampen zijn, dat het echt pijn doet, maar dat je er dan wel vanaf bent, gewoon thuis, in je eigen veilige omgeving. Op maandag kreeg ik in het ziekenhuis de eerste pil en voor dinsdag kreeg ik pillen mee om zelf thuis in te brengen en dan zou het moeten komen. Hummel ging naar de opvang, hubby was vrij en bij mij. Ik was er klaar voor, klaar om afscheid te nemen, klaar voor de pijn, klaar om weer verder te gaan, maar dit liep anders dan verwacht.

Te vroeg gejuicht 

Ik had verwacht dat ik krampen zou krijgen, pijn zou ervaren, bloed zou verliezen, het vruchtje kon zien verdwijnen in het toilet en dan het daarmee afgesloten zou zijn. Een miskraam zie ik als iets heel krachtig iets, een zelfregulerend systeem die afstoot wat niet goed is. Ik wilde dit proces omarmen, ik wilde het meemaken, maar er gebeurde maar niks. De hele dag lag ik te wachten, te denken en tussendoor wat te slapen, wachtend op het verlossende moment, maar er gebeurde niks. Hubby ging zelfs onze hummel alweer ophalen van de opvang en nog even wat boodschappen doen. 

Toen gebeurde er eindelijk iets, ik voelde wat floepen, er was wat bloed en ik zag iets wat leek op een vruchtzakje. Het was een stuk weefsel, iets kleins en roods en ik dacht dat dat het was. Het was eruit! 'Wauw', dacht ik. Geen krampen, geen pijn, gewoon floep en klaar. Ik voelde me opgelucht en blij en belde hubby en zei dat alles klaar was, dat ik me goed voelde en ik niet kon wachten tot hij en hummel weer thuis zouden zijn. Zij kwamen thuis, ik deed een kraamverband in en hummel en ik kropen samen op de bank en nog geen vijf minuten later voelde ik wat stromen. Ik stond op en het bloed stroomde langs mijn benen, door het kraamverband heen en onderweg naar het toilet liet in overal plasjes bloed achter. En uiteraard volgde hummel mij naar het toilet en stapte vrolijk door het bloed heen.. 

Thuis wordt ziekenhuis

Het bloed bleef maar stromen en ik voelde dat ik ging flauwvallen. Mijn armen begonnen te tintelen en ik riep zelfs nog: 'Ik ga nu flauwvallen.' Ik was afwezig en hoorde het gehuil van hummel, die nog steeds bij mij wilde zijn en hubby zei alleen maar 'Nee, nee, nee.' Mijn schoonmoeder kwam er zo snel mogelijk aan om hummel over te nemen en de ambulance arriveerde ook. De twee broeders hielpen mij van het toilet en checkten de bloeddruk, mijn temperatuur en belden even met de gynaecoloog van het ziekenhuis. Het advies was om toch even langs te komen voor controle, zij wilden controleren O f de vruchtzak er wel helemaal uit was. Mijn bloeddruk was oké, ik was bij kennis, dus we mochten met eigen vervoer naar het ziekenhuis.

Ik had een nieuw kraamverband én een oude handdoek tussen mijn benen en toen ik na een ritje van tien minuten de auto uitstapte bij het ziekenhuis, liep het bloed alweer langs mijn benen. Snel in een rolstoel en snel naar boven. We werden warm ontvangen. Ik kon mijn verhaal doen, mijn bloeddruk werd nogmaals gemeten en we kregen wat te drinken aangeboden. Lekker, even een glaasje appelsap. Dat vind ik gek genoeg echt een ziekenhuisdrankje. Volgens hubby was ik midden in een zin toen ik nogmaals flauw voel. Opeens was ik weer weg. Ik kan het me niet eens herinneren. Hij drukte snel op de alarmknop en de artsen kwamen gauw naar onze kamer. 

Het werd tijd om even te kijken. Alsof ik uit mijn lichaam steeg, zag ik mezelf daar liggen op dat ziekenhuisbed. Daar lag ik dan, een vrouw die haar geluk niet op kon, zwanger was van de tweede tot ze dat opeens niet meer was. Hoe onwerkelijk is dit. Opeens lig je met benen rood van het bloed, met je benen wijd in een ziekenhuis en worden er stolsels bloed uit je lichaam gehaald. Hoe dan..

Curetage

Het bleef maar bloeden en het was op de echo slecht te zien of het er allemaal uit was, wat belangrijk is voor het herstel, infecties en een nieuwe zwangerschap. Hubby zat met een zorgelijke blik naast mijn bed. Arme man, wat een impact moet dat ook op hem hebben. Hij ziet ook opeens zijn vrouw en de moeder van zijn kind afglijden. Ik ben echt trots hoe hij het heeft aangepakt en dat hij zo snel heeft kunnen handelen.Om zeven uur kreeg ik te horen dat ik rond negen uur toch nog gecuretteerd worden en een nachtje in het ziekenhuis zou moeten blijven. Hubby stuurde ik naar onze lieve hummel toe. Het zou mij een fijn gevoel geven als hij haar gewoon in bed zou leggen, zodat zij ook weer wat rust voelt en gewoon haar vader heeft, ook al zijn opa en oma natuurlijk hartstikke lief. Gelukkig is ze nog jong, bijna twee en ik hoop dat ze er weinig van mee heeft gekregen. Naast de miskraam, wat oké was en wat een plek heeft, is de ervaring met de medicatie en de uitwerking daarvan echt een traumatische ervaring geworden. Vooral omdat hummel erbij was en ik niet voor haar wenste op zo'n jonge leeftijd al zoveel bloed te zien en haar moeder bewusteloos op het toilet. Daar voel ik me boos over. Gelukkig ben ik in het ziekenhuis verder goed behandeld en was het los van de prikken en infusen (ik ben echt een bange poeperd voor prikken), een fijne ervaring. Ik heb ook veel kunnen lachen in het ziekenhuis. Een bloedtransfusie was gelukkig niet nodig, ik kreeg ijzerpillen voorgeschreven en moest aansterken. 

Mijn boodschap

Het is een lang verhaal geworden, maar fijn dat je het uitgelezen hebt. Ik wilde mijn verhaal graag delen en nu 2,5 maand later gaat het alweer beter. We zijn er klaar voor om het nog eens te proberen, maar de boosheid om die medicatie is nog groter geworden nadat een moedervriendin afgelopen week hetzelfde heeft meegemaakt, alleen dan nog een stapje erger. Door die medicatie moest zij zelfs gereanimeerd worden en is met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik het hubby vertelde werd hij ook echt boos. Dat ze dit aan vrouwen kunnen meegeven om 'gewoon thuis te doen', zonder uitleg en kracht van de medicatie. Hier ben ik wel weer even van geschrokken en kreeg tranen in mijn ogen toen ik haar berichtjes las. Ik kreeg weer even een flashback van hoe ik me voelde op dat moment, zo kwetsbaar en verdrietig. De wens was een tweede kindje, maar het werd een rollercoasterritje voor het hele gezin. Mijn boodschap naar alle vrouwen is: laat je niet zomaar wat voorschrijven, zoek verhalen op over die medicatie en kies misschien toch liever voor curettage, want het is troep wat je voorgeschreven krijgt.