Dit doe ik nooit meer!

We zijn op de nieuwe bevalkamer. Het ruikt gewoon naar ziekenhuis, maar er staat een lekkere stoel voor mijn man. Moet ik mijn bigshirt al aandoen? Ja, denken we. Zo meteen lig ik aan het infuus en dan kan het natuurlijk niet meer. Ik kleed me om en ga op het bed liggen. 

Vrij snel komt de verpleging en ik wordt aangekoppeld. In 1 arm het infuus, aan de andere kant aan de monitor voor de bloeddruk en hartslag. Het infuus gaat aan...

...ow, al binnen 10 minuten voel ik iets...nee...ik voel veel. Dit is echt heel heftig! Al snel verlies ik al het besef van tijd en ben ik alleen nog maar 'vader Jacob' aan het puffen. Ik leef op telkens wanneer de verpleegkundige komt kijken. Elke keer is het minder dan ik had gehoopt. Ze zien dat ik heel moe wordt, of ik een beenprik wil. Ja!! Het haalt de scherpte van de weeen af. Ik val zelfs in de korte tijd ertussenin in slaap...maar dan komen ze weer. 

Dan moet het eruit, ik voel het. De baby wil eruit! De verpleegkundige komt, maar de ontsluiting is nog maar bijna 9 cm. Ik moet het nog maar even wegpuffen op mijn zij. Dat gaat niet omdat ik overal apparatuur heb. Inmiddels zijn er ook elektroden op het hoofdje van de baby geplakt (ja..van onderen!) om die in de gaten te houden. Nu kan ik echt geen kant meer op...en het moet eruit!! Dit roep ik ook tegen de verpleegkundige.

De gynaecoloog komt en heeft een stagiair bij zich. Ze stellen zich voor...het interesseert me geen reet. 

Dan mag ik eindelijk persen. Oké ... ogen open houden zeiden ze bij de zwangerschapsgym, dan geb je geen rode ogen op de foto's. Tijdens het persen snauw ik mijn man nog toe dat ik dit nooit meer ga doen en dat we de volgende keer wel adopteren.

Dan is er rumoer: de hartslag van de baby zakt naar beneden tijdens elke perswee. Ik word door de stagiair geknipt om meer ruimte te maken voor het kindje.. oeps, niet tijdens een wee, maar net ertussenin...niet fijn!! Maar de weeen gaan door. Ik heb geen tijd om de pijn te incasseren. De gynaecoloog neemt het over. Ik ben moe...zo moe...en ik heb pijn.

Er wordt besloten om mij weeenremmers te geven. Ik voel dat het gaat werken, even komt er een soort ontspanning over me heen. Maar dan gaat de hartslag van de baby omhoog. Naast me hoor ik: 'Mevrouw, de baby moet er nu uit.' Serieus?! Hoe, ik heb nauwelijks weeen en ik ben kapot. Toch moet het en ik ga ervoor, maar het lukt me niet. 'Kom op, harder persen!' Ik kan niet meer, roep ik huilend terug. Dan ineens terwijl ik pers, duwt de gynaecoloog met 2 ellebogen vol in mijn buik en het kind schiet eruit...de opluchting maakt al snel plaats voor bezorgdheid. Hoe is het met mijn kindje?