Snap
  • Bevallingsverhalen

Die bevalling, dat was toch wel een dingetje....

Mijn bevalling was de eerste keer niet zo'n wereldsucces....en daarna voelde ik me ook niet dolgelukkig

Mijn eerste zwangerschap verliep niet geheel zonder problemen, dat maakte het wat ongemakkelijk soms, maar toch genoot ik optimaal! Ik genoot van alle schopjes in mijn buik, van de heerlijke aardverschuivingen in mijn buik en van het idee dat er een levend mensje in mij zat. 

Ik heb heel veel overgegeven (tot 20 weken ongeveer) en vervolgens had ik zwangerschapssuiker, maar toch...ik was gelukkig met de baby in mijn buik. Dankbaar dat we dit mochten beleven en vol verwachting keek ik uit naar ons kind.

Maar toen....toen moest toen nog Puck (onze werknaam voor de baby), uit mijn buik. Van te voren dacht ik: "honderden vrouwen zijn me voorgegaan, dat kan ik ook". En ik moet ook zeggen ik heb het overleefd, maar wat een hel! 's Morgens braken mijn vliezen rond 7:00 uur, het vruchtwater was niet helder en dus moesten we direct naar het ziekenhuis. Ik moest toch al in het ziekenhuis bevallen vanwege mijn zwangerschapssuiker, dus heel erg vond ik dat niet. 

Rond een uur of 17:00 uur had ik fikse weeën onder andere gekregen met behulp van een geplaatste hormoonveter. De ontsluiting echter kwam nog niet verder dan 1 cm, dus we moesten nog "even" geduld hebben. Maar eigenlijk viel het met best mee: "de weeën deden wel zeer, maar ik dacht wel dat dit te doen was". Rond het avondeten kwamen de weeën vaker en werden ze veel heftiger en rond 20:00 uur had ik nog maar af en toe een adempauze en stond ik puffend onder de douche in de hoop dat de baby nu snel zou komen. Pas veel later in de nacht bleek dat de ontsluiting nog steeds niet echt op gang kwam en kreeg ik dus een infuus om nog meer weeën op te wekken die dan wel voor ontsluiting moesten gaan zorgen. Ik had van te voren altijd gezegd dat ik geen pijnstilling hoefde, maar daar dacht ik nu toch wel een beetje anders over. Dit heb ik ook aangegeven maar ik heb geen pijnstilling gekregen. Afijn rond een uur of 3:00 's nachts zei de verloskundige dat de baby nu wel snel zou komen. Echter mijn lichaam wilde nog niet erg meewerken en dus werd om 5:00 uur de Gynaecoloog erbij gebeld. Hij stelde zich netjes voor en zei vervolgens: "ik ga me even inlezen". Ik had niet meer de energie om er iets van te zeggen, maar ik herinner me nog dat ik dacht: "inlezen?!.....hoe moeilijk kan het zijn....haal gewoon die baby eruit, dat is je werk!". Maar goed, de beste mag keek een poosje op het scherm en besloot na 3 persweeen dat we toch de vacuum pomp maar meosten proberen. Het inbrengen hiervan kon een beetje pijnlijk zijn, aldus de beste man. Ik dacht nog: "veel erger kan niet meer", maar bij het inbrengen bleek dat toch even anders en gaf ik (voor het eerst!!!) een fikse pijnkreet. De man zei: "nou mevrouw, dat gaat niet helpen hoor" en verzocht me vriendelijk doch dringend om mijn energie in het persen te stoppen. Tsja...wat dacht je dan dat ik al die tijd aan het doen was....ik had heus wel in de gaten dat dit niet vanzelf ging. Maar goed om 5:30 uur had ik mijn eerste kind gebaard....

En toen dacht ik, waarom ben ik niet helemaal verliefd op dit wezentje...waarom heb ik geen tranen van geluk en wil ik hem helemaal niet vasthouden? Hier heb ik toch naar uit gekeken. Ik zag heus wel dat mijn man het geweldig mooi vond. Ik wilde toch graag moeder worden en ik was zo gelukkig met de baby in mijn buik. Waarom dan niet nu hij eruit is? Ik dacht alleen maar: "als de zuster hem nu maar even meeneemt dan kan ik tenminste even slapen". Zou dit komen door de zware bevalling? 

8 jaar geleden

idd, dat gevoel...ik ben dus niet de enige! Daarom wilde ik dat er meer mensen open over waren...Maar fijn gevoel he?! dat je dus niet de enige bent ;)

8 jaar geleden

Oh geweldig ik ben dus niet de enige! :) Ik heb ook eerst wat uurtjes geslapen, voor ik goed en wel eens naar de baby wilde kijken.

8 jaar geleden

Je hebt helemaal gelijk, maar waarom heerst hier zo'n taboe op dan? Mensen zeggen allemaal: "genieten he?!", terwijl ik de eerste periode helemaal niet kon genieten...en ik vraag me dan werkelijk af hoeveel mensen dat wel doen...net als al die zoete liedjes en inderdaad in films wordt ook dat beeld gecreëerd, misschien eens een realistische documentaire ofzo ;).

8 jaar geleden

Dat gevoel had ik precies hetzelfde. Ik had een korte bevalling in het ziekenhuis van zo'n 4 uurtjes maar dat was ook alles wat ik op dat moment aan kon door de zwangerschapsvergiftiging. Baby is uiteindelijk met de vacuümpomp ter wereld gekomen. En toen hij eruit was dacht ik "mooi nu kan ik slapen". Ook helemaal niet dat happy familie gevoel... papa ging met baby mee naar de neonatologie (geboren met 36.1 weken) en ik dacht oké nu slapen. Eerst nog ff hechten, vooruit dan maar. Dan gaan we je nog ff wassen maar voordat ze daaraan toe kwamen sliep ik al. Ik heb van 4.30 tot 7 uur geslapen!!! En tien pas kwam het besef dat het me gelukt was. Ik naar baby en daar begon ik pas te genieten. Maar ik heb me heel lang schuldig gevoeld (en nu soms nog) dat ik liever wilde slapen dan bij mijn baby zijn. Je hebt zo'n plaatje in je hoofd van "baby geboren en happy family" dat beeld wordt veroorzaakt door films etc maar ik heb later van mensen gehoord dat heel veel het gevoel hebben van "nu even slapen" en als ik er realistisch over na denk is dat ook niet gek want je lichaam heeft een topprestatie geleverd!