Deel II Als je gaat bevallen met 26 weken en 4 dagen

In mijn vorige blog eindige ik dat ik mijn partner Patrick niet te pakken kreeg. Ondertussen gebeurde er veel in mijn kamer. Mensen liepen in en uit. Er werd nog een infuus geprikt in mijn andere hand. Nogmaals werden er longrijpings prikjes en een prikje magnesium gegeven. Wat krijg je het daar trouwens warm van!

De verpleegkundige die met mij mee zou gaan naar de operatiekamer vroeg of we een camera hadden. Nee! Helemaal vergeten. Nooit aan gedacht die mee te nemen. Dus nog snel wat foto's van mijn telefoon gehaald want ik wilde het risico niet nemen dat deze straks vol zou zitten.

Ondertussen bleef ik mijn vriend bellen en appen. Maar nog altijd kreeg ik geen contact. Hij lag in een hele diepe slaap. Ik moest een oplossing bedenken, want het kon niet zo zijn dat hij ' s ochtends wakker zou worden en dat zijn zoon dan al een paar uur oud zou zijn. Dan maar midden in de nacht mijn zusje wakker bellen, zij heeft een sleutel van ons huis en dan moest ze hem maar wakker maken.

Gelukkig krijg ik haar meteen te pakken. Het enige wat ik heel snel kon vertellen was dat de baby nu gehaald moest worden, en ik Patrick niet te pakken kreeg. Of ze alsjeblieft naar ons huis wilde gaan om hem wakker te maken en dan bij hem in de auto kon stappen, zodat hij hopelijk niet als een gek deze kant op zou komen. 

Dit was al het contact wat ik had gehad. Meer tijd was er niet, we moesten naar de OK en daar mag niet meer gebeld worden. Gelukkig was er nog tijd voor een ruggenprik en wat was ik hier blij mee, want een volledige narcose lijkt me zo eng! Iedereen was gelukkig heel lief en probeerde me echt op mijn gemakt te stellen.

Ondertussen reed mijn zusje naar ons huis. De haak zit op de deur waardoor deze niet volledig opengaat. Midden in de nacht staat ze schreeuwend op de stoep. Na 5 minuten hoort ze wat, mijn vriend komt ietwat slaperig naar beneden, maar is meteen wakker als ze Jarlot ziet staan.

"Manon heeft je gebeld, de baby moet nu geboren worden." Zijn eerste reactie is: "Ze heeft helemaal niet gebeld", maar als hij daarna zijn telefoon pakt en de gemiste oproepen ziet, weet ook hij dat hij in diepe slaap heeft gelegen. Binnen 1 minuut is hij naar boven gerend en met zijn kleren aan weer naar beneden gekomen

Meerijden mag niet van Patrick. Hij wilt dat ze zelf met de auto gaat want hij is niet van plan rustig te gaan rijden.

Patrick vliegt zowat over de snelweg naar ons toe. Met ruim 230 kilometer per uur heeft hij maar 1 doel voor ogen; zo snel mogelijk in het ziekenhuis zijn. Onderweg haalt hij een politie-auto in. Foute boel. Hij mindert nog wat gas, gooit zijn alarm lichten aan en hoopt zo aan te geven dat hij écht door moet en rijdt door. Nog 5 minuten dan is hij bij het AMC. 

Als snel wordt de achtervolging ingezet en bij de eerst volgende afrit wordt hij klemgereden. Hij wordt de auto bijna uitgesleurd en met handboeien om tegen de motorkap gedrukt. Hij vertelt snel het verhaal en dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moet. Omdat de agenten het niet meteen vertrouwen moet hij mijn zusje bellen zodat zij kan aangeven dat zijn verhaal juist is. Dertig minuten later komt hij dan eindelijk aan in het ziekenhuis. Hij is gebracht met een politieauto. Zijn rijbewijs en auto zijn in beslag genomen. 

In het ziekenhuis aangekomen is onze lieve Boan dan al geboren. Op 17 oktober 2017 om 02:47 uur. Lieve kleine Boan, 865 gram en een kleine 30 cm lang. De gynaecoloog vertelt dat hij echt net op tijd geboren was. Het had allemaal geen 5 seconden langer moeten duren. Twee grote bloedstolsels die in de baarmoeder zaten hebben de rest van de placenta los gewoekerd.  

Liggend vanaf de operatietafel hoor ik na de geboorte een heel zacht geluid. Wauw. Als na een aantal  minuten de anesthesist komt vertellen dat Boan het na omstandigheden goed doet, en dat Patrick veilig is aangekomen valt er een hele klein last van mijn schouders. Dan probeer ik toch midden op de OK mijn ogen even te sluiten.