Deel 5: Daan, donderdag 12 mei 2016

Donderdag 12 mei 2016

We meldden ons om 7.00 uur in de ochtend bij de receptie van de afdeling vrouw in het ziekenhuis. Daar werden we heel vriendelijk ontvangen en werden we naar onze kamer gebracht. Ze boden ons koffie en thee aan, ik wilde een glaasje water. Dat kreeg ik. Ik installeerde mezelf en probeerde het een beetje aangenaam voor mezelf te maken. Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog binnen, ze vroeg me hoe het met me ging. Ik antwoordde haar dat ik zenuwachtig was en dat ik blij zou zijn als de bevalling achter de rug was. Ze knikte en zei dat ze dat begreep. Ze legde me uit wat ze gingen doen. Ze zouden me gaan inleiden middels cytoteq. Dit is een manier van inleiden als het kindje al is overleden. Ze brengen dan vaginaal een pilletje in wat er voor zorgt dat de weeën worden opgewekt. Ik was 35 weken zwanger dus ontsluiting had ik nog niet..

Tijdens de uitleg van de gynaecoloog zei ze dat het wel eens 2 tot 3 dagen zou kunnen gaan duren. Ik schrok! Ik ging hier geen 2 á 3 dagen zijn zei ik tegen Roel, Daan wordt vandaag geboren! Dat moet! Ik wil hier zo snel mogelijk weer weg. Vanavond wil ik thuis zijn.

De cytoteq werd ingebracht en al snel begon ik een weeïg gevoel te krijgen. Weet je wel, alsof je ongesteld moet worden. In mijn achterhoofd spookte de woorden van de gynaecoloog door mijn hoofd, dat het wel 2 á 3 dagen kan gaan duren. Daarom besloot ik te wachten met de ruggenprik. Ik bedacht me dat als ik deze te vroeg zou zetten hij over een uur of 8 al lang uitgewerkt zou zijn. Toen ik eenmaal op 3cm ontsluiting zat gingen ze de vliezen breken. Er kwam niet veel vruchtwater uit, echt maar een straaltje. Iedereen weet dat dat niet goed is. Voor ons en de medici een teken dat er dus al langere tijd iets niet in de haak is geweest. Maar we wisten nog steeds niet wat de doodsoorzaak was. Dat zou misschien na de bevalling duidelijk worden.

Mijn weeën werden heviger en de verpleegkundige zei dat het misschien fijn was om even onder een warme douche te gaan staan. Dit deed ik. Maar onder de douche werd ik onwijs misselijk. Dus ik wilde terug naar mij bed en wilde zo snel mogelijk een ruggenprik. Dit werd geregeld. Gezien de trieste situatie probeerde mijn schoonzusje (werkend op deze afdeling als verpleegkundige) te regelen dat ik de ruggenprik op de kamer zelf kon krijgen. Helaas ging dit niet lukken. Mijn weeën werden zo sterk dat ik het bijna niet meer uithield van de pijn. Gelukkig kon ik vrij snel naar de verkoever voor de ruggenprik. Eenmaal de ruggenprik gehad werden de weeën een stuk minder heftig. Ik kon even bijkomen en op adem komen. Toen ik weer op mijn kamer was kwam mijn vader even aan mijn bed. Om me te steunen. Ik vond het zo fijn dat hij dichtbij me was. Na 5 minuten praten begonnen de weeën toch weer sterker te worden. Mijn vader vertrok naar de wachtkamer waar ook mijn schoonouders waren. Roel en mijn schoonzusje bleven bij mij op de kamer. Ik kwam in een weeënstorm terecht. Ik wist werkelijk waar niet waar ik het zoeken moest zoveel pijn had ik. Maar ik had maar één doel, Daan moest er zo snel mogelijk uit. Dan kon ik verder. Dan zou alles weer normaal worden.

Om ongeveer 17.15 uur werd Daan geboren. En het was stil.. ergens had ik altijd toch nog een klein beetje de hoop gehad dat, zodra hij geboren zou worden toch zou huilen. Maar nee, dat was niet zo. Daan was echt overleden. Dat was de harde realiteit die we onder ogen moesten komen. Het was geen film. Het was allemaal echt.

Ik hield mijn ogen dicht. Ik durfde (nog) niet meteen te kijken. Ik vroeg de verloskundige te omschrijven hoe Daan er uit zag. Ze vertelde me dat hij prachtig was. Heel mooi roze zoals baby’tjes er altijd uit zien als ze geboren worden. Ik voelde me opgelucht en opende mijn ogen. Daar lag Daan..

Zo ontzettend mooi, zo onwijs lief. Maar het bleef stil. Het eerste wat ik zei tegen de verloskundige was “wat ongelooflijke zonde”. Inmiddels was de placenta ook “geboren” en daar zagen ze de waarschijnlijke oorzaak van Daan zijn dood. De placenta was aan de kleine kant en daarbij zaten er heel veel infarcten in. De placenta was ongeveer voor de helft afgestorven. Maar wat ook zeer opvallend was, was dat Daan klein was. Hij woog met 35 weken maar 1600 gram. Veel En véél te weinig voor deze termijn. Hoe kon het dat de verloskundigen waar ik onder controle stond dit nooit hebben opgemerkt?Honderdduizend vragen! Maar hier was ik op dat moment eerlijk gezegd niet mee bezig. Deze vragen maakte het dat ik nóg meer pijn voelde in mijn hart. Ik kon dat echt niet aan. Vragen als “wat als....” daar schoot ik totaal niets mee op. Daar kreeg ik Daan niet mee terug. Ik wilde me focussen op Daan. Ik wilde hem alles geven wat kon. Knuffels, kusjes, lieve woorden. Al mijn liefde die ik in me had gaf ik hem, in die 5 dagen die hij lijflijk bij ons zou zijn. Ik wilde Daan zoveel mogelijk aanraken. Want straks zou dat nooit meer kunnen.

Na de pijnlijke bevalling was ik in eerste instantie vooral heel erg opgelucht. Ik leefde nog en ik had Daan op de wereld gezet. Mijn vader en schoonouders kwamen kort daarna kijken naar Daan. Net zoals het gaat bij een levend kindje. Niet zo heel lang na de bevalling ben ik gaan douchen en zodra ik hiermee klaar was wilde ik even van de kamer af. Ik voelde me gek genoeg goed en fit. Ik stond natuurlijk strak van de adrenaline. Het voelde alsof ik de hele wereld aan kon. Ik ging even naar buiten om frisse lucht te halen en ondertussen belde ik een vriendin. Mijn vriendinnen hadden deze dag vrij genomen. Zo lief vond ik dat. Eenmaal terug op mijn kamer ging ik even eten want ik had onwijze honger. Daan lag er zo mooi bij.. alsof hij zo wakker kon worden. Maar helaas.

In de avond kwam Make a Memory langs op het ziekenhuis om foto’s te maken van Daan en van ons. Nog altijd ben ik blij met deze mooie foto’s! Toen dit klaar was wilde ik heel graag naar huis, ik wilde niet langer op het ziekenhuis blijven. Dit mocht, het was verantwoord. Ik heb de terugweg als een roes meegemaakt. Ik weet hier niks meer van.. zo traumatisch is het allemaal geweest. Bepaalde stukken ben ik gewoon helemaal kwijt. Daan heeft de eerste nacht in het uitvaartcentrum bij ons om de hoek “geslapen”. In een huisje waar we de sleutel van kregen. De volgende ochtend zijn we meteen naar Daan toegegaan en hebben we hem meegenomen naar ons huis. Want daar hoorde hij. In zijn eigen kamertje en in zijn eigen bedje. Ik voelde me onwijs leeg. Mijn lijf dacht dat er een levend kindje was geboren want alles werkte, de melkproductie kwam op gang. Maar ik had geen kindje om te voeden. Daarom droeg ik dag en nacht hele strakke sportbeha’s zodat de melkproductie zo snel mogelijk zou stoppen. Ik zat naast Daan en keek uren lang naar hem en hield zijn handje vast. Honderduizend emoties voelde ik. Maar vooral heel veel liefde en verdriet. Een onbeschrijflijk gevoel. Wat was hij welkom, ons kleine lieve supermannetje. Maar het mocht niet zo zijn.

In mijn volgende blog vertel ik over Daan zijn uitvaart en hoe wij als stel om zijn gegaan met de rouw, want dit deden we samen maar ook alleen.