Deel 2: Plas ik nu in bed?

Zo rond 21:15 word ik van de morfine afgehaald en moet ik gaan persen. Wat er dan van mij word verwacht vind ik nog steeds lastig te bevatten. Vanuit de zwangerschapsyoga wordt het persen geschetst als iets moois, iets wat wel enorm intens is, maar ook sereen en gecontroleerd ofzo.

Zo heb ik het niet ervaren. Ik moest mijn benen optrekken tot aan mijn oren en persen als een malle. Ik voelde mij net een beest. Wat ik ook erg lastig vond was dat ik het ene moment moest persen en de volgende perswee moest ik hem wegzuchten omdat de baby zijn hartslag iedere keer naar beneden ging.

Hoe meer ik ging persen hoe meer onze baby in de problemen kwam. Op een gegeven moment moest ik op mijn zij gaan liggen en gaan persen. Ik werd op mijn linker zij gedraaid en kwam oog in oog met de coassistent Rick. Rick was zo aardig om mijn hand vast te pakken, ik kon alleen maar denken. Jij bent mijn man niet, waar is mijn man??

Gelukkig kwam mijn man er snel aan en nam mijn hand over van Rick. Ik kon aan Rick zien dat hij blij was dat hij werd afgelost, waarschijnlijk vond hij mijn gegrom iets te intens.

Tijdens het persen op mijn zij verbeterde de hartslag van onze baby nog steeds niet. Er werden schroefjes in zijn hoofdje gedraaid om zijn hartslag nog beter te kunnen monitoren. Het werd duidelijk dat onze baby in nood was en ik moest weer terugdraaien naar mijn rug. Mijn benen werden in de beugels gelegd, er werd een kinderarts gebeld voor verder overleg en onze baby kreeg een krasje op zijn hoofd om te kijken hoe het met hem ging. Uit dat krasje werd duidelijk dat hij er direct uit moest vanwege zuurstof gebrek. Blijkbaar maakt dit iets los in mij, want de volgende perswee benutte ik volledig. De verloskundige zei dat de baby eraan kwam, maar dat ze wel een knip moest zetten. Bij de volgende perswee moest ik aangeven dat hij kwam, dan zou zij een knip zetten en kon onze baby geboren worden. Zo gezegd, zo gedaan. Het vervelende was dat ik de persweeen niet heel goed voelde aankomen en toen ik dacht dat hij eraan kwam en dit riep, bleek de perswee toch nog even op zich te wachten. Dit tot gevolg dat ik de knip goed voelde en daarna nog enorm moest persen om onze baby eruit te krijgen.

2 goede pers weeën later kwam baby Nathan eruit en werd hij op mijn borst gelegd. Hij was helemaal blauw en huilde niet. Het enige wat ik kon zeggen was: “hij is er, hij is er”. Gevolgd door: “hij doet niets, hij doet niets”.

Die paar seconde waren de meest angstaanjagende in mijn hele leven. Wat ontzettend eng vond ik dat, wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven zo vreselijk.

Mijn man moest snel de navelstreng doorknippen en vervolgens moest Nathan mee naar de warmte lamp, waar hij na werd gekeken door de artsen. Gelukkig hoorde ik hem al snel huilen en werd hij mooi roze. Ik kreeg hem weer terug op mijn borst en kon heerlijk met hem knuffelen.

Wat een heerlijk gevoel. Mijn baby op mijn borst. En wat een ontzettend prachtig mooie baby is hij. Na een bevalling van 22 uur. En wat was ik trots op hem en op mijn man die mij zo ontzettend goed heeft geholpen en mijn rots was tijdens de bevalling. Tijdens het knuffelen werd ik gehecht en nadat we alle drie waren bijgekomen, hebben we ouders gebeld en verteld dat onze mooie zoon er was. Uiteraard is iedereen direct in de auto gestapt en naar ons toe geracet om Nathan te bewonderen.

Nog zo’n geweldig moment, wanneer de opa’s & oma’s huilend binnen komen. Vol opluchting & trots.

Dit zijn de momenten die ik mij wil blijven herinneren aan mijn bevalling, want de rest vond ik echt vreselijk.