3 jaar geleden
De zwangerschap en vroeggeboorte van Faye - Deel 5
31 december 2018, op een betere manier konden wij dit jaar niet afsluiten. De laatste documenten werden ingevuld en overhandigd, het afscheid van de verpleegkundigen werd met wat tranen genomen. Na 5 weken NICU en ruim 2 weken Medium care, bouw je toch wel een band op. Niet alleen met de verpleegkundigen maar ook met ouders die in dezelfde situatie zaten. Zo fijn en zo leuk dat ik met sommige van deze periode nog steeds contact heb. We waren er klaar voor en konden de terugreis gaan maken naar Berlijn!
Zoals verwacht was het mega rustig op de weg en zijn we elke 2 a 3 uur even gestopt om Faye te voeden en te verschonen, daarna zijn we meteen weer doorgereden. We kwam rond een uurtje of 22:00 aan in Berlijn bij mijn schoonmoeder, hebben de spullen binnen gebracht en zijn ons eigenlijk meteen klaar gaan maken om naar bed te gaan. Een uurtje later lagen we in bed. Kort na 12 uur werd Faye wakker voor haar volgende voeding, ja het was oud en nieuw maar na zo´n lange reis heb je echt geen zin om nog de halve nacht op te blijven om een beetje vuurwerk te kijken.
Het was spannend de eerste nacht, maar alles is goed gegaan. Na 3 nachten bij mijn schoonmoeder te hebben geslapen, was ik er wel klaar mee en wilde zo snel mogelijk naar ons nieuwe huis. Deze was alleen nog niet klaar maar alles werd zo snel mogelijk in orde gebracht zodat Faye en ik daar ook naartoe konden gaan. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik was dankbaar dat we bij mijn schoonmoeder konden blijven maar na zoveel weken ziekenhuis, 8 in totaal voor mij, was ik er wel even klaar mee al die mensen om mij heen en wilde ik gewoon mijn rust, genieten van Faye en eindelijk weer non stop bij Steven zijn. Doordat hij de afgelopen periode niet continu bij ons kon blijven, heeft hij de hele maand januari vrij genomen. Voornamelijk om het huis klaar te maken, maar ook om tijd met ons door te brengen.
Het was een heftige periode wat ik achter mij moest gaan laten, maar dit leek makkelijker dan gedacht. Ik stond er nu opeens helemaal alleen voor. In het ziekenhuis had ik meerdere keren per week een gesprek met een psycholoog, zo´n fijn en lief mens. Als ik haar niet had gehad, weet ik niet waar ik nu had gestaan. Zij heeft mij zoveel handvaten gegeven om overeind te blijven staan. En ik ben ervan overtuigd dat ik wellicht nog steeds wel hulp nodig heb om een aantal dingen te verwerken, de depressie die ik bij thuiskomst kreeg heeft wel zijn sporen achtergelaten. Waarom ik geen hulp gezocht heb? Omdat ik dacht wel sterk genoeg te zijn om het zelf te doen, ik heb het altijd alleen gedaan. Daarbij komt ook de taal, mijn Duits is oké, maar niet perfect en voel mij hier erg onzeker over. Ik kan mij verstaanbaar maken, maar als je over je gevoel moet praten is het toch wel fijner als je dit in je moedertaal kunt doen.
Al met al heb ik het gered en kan ik er na 2 jaar wel goed over praten. Nu ik alles meer in detail heb opgeschreven, moest ik er wel weer dieper in en dan heb ik wel even momentjes dat ik het moeilijk vind. Voor mij werkt het opschrijven therapeutisch en helpt het mij voor de verwerking.
Ondertussen is Faye alweer een 2 jaar oude peuter, die heerlijk in de peuter puberteit zit en is er vrij weinig te merken dat ze geboren is als een extreem prematuurtje. In andere blogs zal ik hier meer over schrijven. Dit is dan ook het laatste deel van mijn bevallingsverhaal van Faye en de ziekenhuisperiode. Mocht je nog vragen hebben, laat ze dan achter in de reacties en ik zal kijken of ik hierover nog een blog kan schrijven of gewoon zal antwoorden in de reacties.