3 jaar geleden
De zwangerschap en vroeggeboorte van Faye - Deel 2
Eenmaal aangekomen werd ik binnen gebracht via de hoofdingang, ondertussen was het al middenin de nacht. Wat ik me nog kan herinneren is dat heel de kamer vol stond met artsen om mij op te vangen.
Ik wil verder schrijven over het moment dat we aangekomen zijn in de kamer vol met artsen, maar het beeld is totaal zwart. De bevalling zette op dat moment gelukkig niet door!
Die week is een hele zware week, de rugweeén gaan niet weg en ik kreeg hiervoor ook geen medicatie op 2 paracetamolletjes elke zoveel uur na. Omdat ze niet wisten of de bevalling wel of niet door ging zetten was dat het enige wat ik aan medicatie kreeg tegen de pijn die ik op dat moment had. Ondertussen had ik al wel 2 spuiten longrijpers gehad en kreeg ik magnesium toegediend via het infuus voor de ontwikkeling van de hersentjes van de baby. De eerste keer dat ik een stoot magnesium door mijn lijf kreeg, werd ik ontzettend beroerd en kreeg het opeens mega warm. Kort daarna zakte het weer weg en na een aantal dagen leek het zelfs door de magnesium iets beter te gaan. De pijn van de rugweeén bleef helaas wel maar alles werd iets dragelijker.
Nu vraag je je misschien af waar mijn partner op deze momenten was. Die hebben mijn ouders eindelijk na uren te pakken gekregen en aangegeven dat het er niet goed uitzag. Steven, die meer dan 600 km verder op thuis zat, heeft in blinde paniek gebeld naar zijn vader dat ze per direct naar Nederland moesten rijden. Gelukkig reed mijn schoonvader, ik wil niet eens weten hoe dat anders was afgelopen. Zondag ochtend 4 november 2018 kwamen ze bij mij aan in het ziekenhuis. Uiteindelijk is mijn schoonvader weer teruggereden naar Berlijn en is Steven bij mij in het ziekenhuis gebleven.
Dagen gaan voorbij en de bloedingen leken iets minder te worden. Ik mocht na een aantal dagen bedrust weer voorzichtig de gang op. Zodra de bloedingen weer toenamen, moest ik meteen weer volledig terug in bed. Het bleef stabiel en op vrijdag 9 november 2018 werd er zelfs aangegeven dat ik eventueel weer naar huis zou mogen wanneer het nog een aantal dagen zo zou blijven. Steven besloot zaterdag 10 november weer naar huis te gaan om daar het 1 en ander te regelen. Het zag er sowieso naar uit dat ik in Nederland zou verblijven omdat er aangegeven was dat de rugweeén wel eens lang konden aanhouden en ik voelde mij niet goed genoeg om 7 a 8 uur terug naar Berlijn te reizen. Ik zou dan bij mijn ouders verblijven tot eventueel de rugweeén toch over zouden gaan of tot de bevalling.
Zondag 11 november 2018 word ik wakker met nog meer pijnen ik word meteen weer aan de CTG gelegd en de baarmoederhals werd opgemeten. Ik had inderdaad weer weeén, de baarmoederhals was verkort en ik had ondertussen 2 a 3 centimeter ontsluiting. Tóch konden de artsen mij niet zeggen of de bevalling door ging zetten. Ik heb Steven hierover geinformeerd en hem aangegeven dat er een vermoeden is dat ik ga bevalling maar dat ze dit niet 100% zeker weten. Hij was nog geen 12 uur thuis en moest nu alweer terugkomen. Hij zei dat hij dit alleen ging doen als de artsen met zekerheid konden zeggen dat ik ook daadwerkelijk ging bevallen. En heel eerlijk, natuurlijk was ik het hiet niet mee eens, maar ik begreep het wel!
In de tussentijd had ik mijn moeder hierover gecontacteerd en ze kwam zo snel ze kon weer naar het ziekenhuis. Zij stond de ziekenhuisperiode non stop aan mijn zijde wanneer Steven er niet was en ik ben haar hier nog elke dag dankbaar voor!
De hele das was spannend, de ontsluiting liep heel gestaag op, maar nog steeds konden ze niet met 100% zekerheid zeggen of ik ging bevallen of niet. In al die uren heb ik meerdere telefoontjes gepleegd en berichtjes gestuurd naar Steven met de vraag om toch de kan van Veldhoven op te komen. Ja, ik wist heel goed wat ik van hem vroeg maar ik voelde aan alles dat het ging gebeuren vandaag. Uiteindelijk is hij rond een uurtje of 16:00 (pas) vertrokken.
Ondertussen was de bevalling al langzaamaan begonnen en mocht ik niet meer uit bed. Uren achter elkaar een weeénstorm met hier en daar hele korte pauzes. Ik heb geroepen dat ik het niet meer aankon en wilde niks of niemand aan mijn lijf hebben. Gelukkig was mijn moeder er al die tijd, want hoe had ik dit in vredesnaam alleen moeten doen?
Na een week met non stop pijn, weinig slaap, veel stress en een lange bevalling is dan uiteindelijk met 29 weken en 5 dagen onze lieve Faye geboren op 11 november 2018 om 20:14 uur, te Veldhoven in het Maxima Medisch Centrum!