De weg naar de ontmoeting

Ooh wat was ik klaar met mijn zwangerschap. Met nog een bijna kleuter van 3,5 en een dreumes van net 1 was het heftig genoeg geweest. Mentaal en fysiek was ik klaar. Mijn man die internationaal chauffeur is kreeg al een aantal weken iedere dag een huilende vrouw aan de telefoon. 38 weken was ik de bewuste vrijdag dat ik dan eindelijk weer naar het ziekenhuis mocht. 

Ik zou horen of ze me eerder in gingen leiden of dat ik nog langer moest wachten, want met de baby ging tenslotte alles helemaal prima. Manlief had vrij genomen. Hij moest mee, horen wat ze daar allemaal zeiden en dan kon hij daar direct zijn mening geven. Na wat overleg besloten ze mij op maandag in te plannen voor een inleiding die 3 dagen zou ik ook nog wel overleven.

Die zaterdag avond belandde we in het ziekenhuis met heftige buikpijn. Wel is waar boven in de buik en na alle controles bleek er in ieder geval niks zwangerschaps gerelateerd aan de hand te zijn, maar toch kon ik niet slapen.

Toch begonnen, toch niet begonnen, ja hoor wij denken dat het toch begonnen is. en dan 3 uur later horen nee toch niet. Het maakt je helemaal gek. Na die lange nacht kwam de verloskundige aan mijn bed. Ze hadden toch besloten mij in te leiden het was niet zo heel druk dus waarom tot morgen wachten als het zo onrustig bij mij was. 

Wee opwekkers, vliezen breken ik kende het allemaal nog (ik was tenslotte net een jaar geleden bevallen). Die 7 weeën in 10 minuten die nekte mij. Ze bleven aanhouden, ze waren niet meer bij te puffen en ademhalen was ook niet echt meer van toepassing. De morfine pomp bracht mij uitkomst zo dacht ik... maar niets was minder waar. Het werkte gewoon niet!!! 

Misschien omdat je wat zwaarder bent zei de ene verpleegkundige nog. En hoe de bevallingen toch anders kunnen zijn. Bij mijn nu middelste ging ik super lekker op die morfine pomp! De controle wees uit dat ik bleef hangen op de 4cm. 

Sorry maar wat zei je? Heb je niet verkeerd gemeten?

Er moest een dokter komen voor een ruggenprik vond ik. Ik kon niet meer. Terwijl wij aan het wachten waren op die man met dat verlossende prikje kwamen ze mijn spuit vervangen. De morfine pomp nu al leeg? Hoe dan?!

Dat idee was van korte duur want wat een verademing was dat zeg. Deze werkte.. en gewoon direct!!! Ik hoorde de verloskundige zeggen tegen de verpleegkundige. Ja ik blijf hier weer een half uur bij, deze lijkt te werken. Maar nog geen 10 minuten na dat ze dit had gezegd en de verpleegkundige haar weg vervolgde naar andere bevallende vrouwen kreeg ik persdrang... 

Ja hoor 10 cm... Ik mocht gaan persen. Daar was ons mooie mannetje al de 3e! Onze mooie knappe Jens!

Nadat alles was opgeruimd en wij weer een beetje bijgekomen waren, kwamen de verloskundige en verpleegkundige nog even napraten. Over hoe bizar het laatste stukje gegaan was. Ohja side note... in die eerste spuit zijn mijn collega's van vanmiddag de werkzame stof vergeten. We vonden het echt heel naar om te zien hoe veel pijn je had en dat de medicatie niet werkte daarom hebben we je spuit verwisseld om te kijken of dat het was. En ohja, het was niet ons idee om dat te proberen, maar dat van de anesthesist.

Eind goed al goed, alhoewel als het bij dit "foutje" zou blijven.

Op naar mijn volgende post. Daar meer!