De week van Eefje, deel #3: “De bevalling”

Vorig jaar op 11 november overleed onze tweede dochter in mijn buik bij 24 weken zwangerschap. Een week later, op 18 november, namen we afscheid. De week van Eefje. Nu, een jaar later, schrijf ik het van me af. Het is te veel voor één blog. Het zijn er vijf geworden. Dit is deel #3: “De bevalling”

De wekker gaat om 7.00 uur voor piet snot. Ik was al wakker. In tegenstelling tot de andere nachten heb ik deze nacht heel slecht geslapen. Vandaag ga ik dan echt bevallen. Bevallen van mijn lieve dochter die met 24 weken plots overleed in mijn buik. Een minuut later draai ik mij om. Ook Edgar heeft duidelijk weinig geslapen vannacht. Tussen ons in ligt Romy, wel nog in diepe slaap. We staan op, kleden ons aan en ik probeer een paar happen brood te eten. Om 8.00 uur komt mijn moeder binnen. Zij zal Romy vandaag brengen naar de opvang en haar ook weer ophalen. We hebben geen idee hoe snel de bevalling zal gaan, misschien zijn we vanavond weer thuis. Misschien pas morgen. Nog een dikke knuffel en we vertrekken.

Rond 9.00 uur komen we aan in het ziekenhuis.

“Ik ga vandaag bevallen”, zeg ik bij de balie.

“Ah, Lianne? Kom maar mee, we hebben kamer vier voor je klaar”, zegt de mevrouw achter de balie. Ik ben hier geen nummer, ze weten precies wie ik ben. Dat is zo fijn binnenkomen. In kamer vier hebben we vervolgens eerst gesprekken met de verloskundige en verpleegkundige. De sfeer is zo ontspannen, dat helpt mij ook ontspannen. Om 10.30 uur wordt de inleiding dan echt gestart. Ik krijg de eerste medicatie vaginaal toegediend. Daarna moet ik een half uur plat blijven liggen.

Na dat half uur gaan Edgar en ik op onderzoek uit. Waar is de koffieautomaat? Ik wil zo veel mogelijk lopen. Met de bevalling van Romy hielp beweging bij het opwekken van de weeën. En eigenlijk wil ik de weeën zo snel mogelijk voelen. Ik wil deze hele bevalling zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik vind het best spannend. Ik heb me laten vertellen dat bij een bevalling bij deze zwangerschapstermijn het vaak voorkomt dat de placenta niet loslaat. Deze moet dan alsnog operatief verwijderd worden. Dat betekent dat ik een nachtje moet blijven. En eigenlijk wil ik gewoon vanavond al naar huis.

Ondanks dat ik het spannend vind, blijft de sfeer in de kamer fijn. De verloskundige en verpleegkundige zijn hartstikke lief en beantwoorden alle vragen. We bespreken welke onderzoeken we wel en niet willen laten uitvoeren bij onze dochter om de doodsoorzaak te achterhalen. We krijgen keuze uit verschillende dekentjes van Stichting Still waarin we onze dochter kunnen wikkelen, maar we kiezen uiteindelijk voor de watermethode. Dan wordt ze in een bakje met water gelegd en blijft de huid het mooiste.

Om 13.30 uur, na de lunch, krijg ik voor de tweede keer medicatie. En nu begint het echt te rommelen daarbinnen, yes! Ik ijsbeer lekker heen en weer terwijl Edgar en ik over van alles en nog wat praten. Het is zo fijn om te merken hoe we elkaar aanvoelen en elkaar steunen. Ik word opslag nog verliefder op hem. Een uur later vang ik weeën op onder de douche. Ik vind het fijn dat ik al eens eerder ben bevallen en dat ik dus weet hoe een wee voelt. Maar deze weeën zijn echt nog goed te doen, ik weet dat ze veel heftiger kunnen worden. In mijn hoofd praat ik tegen mijn dochter in mijn buik. Ik zeg dat ze mag komen, dat ik haar wil ontmoeten. Ik weet dat ze dood is, maar toch voelt ze zó dichtbij.

Na een uur word ik op mijn verzoek getoucheerd. Ik wil weten of deze weeën een beetje werk verzetten of dat ik echt nog moet wachten op heftigere weeën. Nog geen 2 cm. Een beetje teleurstellend wel. Maar al snel worden de weeën heftiger. Ik stap weer onder de douche. Totdat ik niet meer kan. Ik wil liggen! Vaker heb ik gelezen dat liggen niet per se de meest natuurlijke houding is van bevallen, maar mijn hele lichaam schreeuwt nu om te mogen liggen. Van douche naar bed vang ik nog drie weeën op. Eenmaal in bed knijp ik mijn mans hand fijn. Er volgen nog een paar weeën. Dit doet echt pijn! En dan, als de verloskundige even de kamer verlaat, voel ik mijn dochter naar beneden zakken. Ik voel dat ze klaarligt om geboren te worden. Ik ben één met mijn lichaam en ik weet dat ik dit kan. Edgar drukt op het alarm en direct komen de verloskundige en verpleegkundige weer binnen.

“Ze komt!”, roep ik.

“Doe maar wat je lichaam aangeeft te willen doen”, is het antwoord van de verloskundige.

En dat is een enorme perswee. Ik voel een soort van oerkracht en mijn hele lichaam perst mee. Ik vind het prachtig dat een bevalling, zo onnatuurlijk te vroeg opgewekt, toch met zo’n enorme natuurlijke oerkracht kan eindigen. Eén perswee is er nodig en daar is ze dan, om 16.56 uur. Onze prachtige dochter, nog in vruchtzak en samen met de placenta geboren. Als een pakketje zoals ze ook in mijn buik heeft gewoond. Eefje is geboren!

Voorzichtig wordt ze uit de vruchtzak gepakt en Edgar mag de navelstreng doorknippen. In een doek wordt ze op mijn borst gelegd. Ik ben zó trots. Dit is onze dochter. Ze heeft mijn neus. Haar beentjes nog in haar nek. Ze weegt 480 gram en is 30 cm lang. Als ze uiteindelijk in het water wordt gelegd, wordt ze inderdaad al snel nog mooier. Haar huid krijgt een natuurlijkere kleur. Ondanks het verdriet dat ik nu geen gezonde dochter op de wereld mocht zetten, overheerst de trotsheid. Ze is er, ze is prachtig, ze maakt ons een gezin van vier en ze hoort er voor altijd bij.