De ruggenprik, een feestje met vervelende nasleep (deel 2)

Lees het eerste deel van het blog hier

Aangekomen in het ziekenhuis werd ik direct naar de spoedeisende hulp gebracht. Ik kan mij nog precies herinneren hoe bang ik was. Wat was er met mij aan de hand en waarom voelde ik mij zo slecht? Sander moest direct op zoek naar koelelementen voor Lev die we door alle hectiek vergeten waren te vervangen. 

Als snel werd duidelijk dat ik terug moest naar de kraamafdeling, ik was natuurlijk ook een kraamvrouw, maar dan zonder levend kindje. Ik vond het dubbel, het was allesbehalve gemakkelijk om op een afdeling te liggen tussen de huilende baby's en kersverse mama's, maar ik kende de afdeling inmiddels en wist met hoeveel zorg en aandacht Lev en ik verzorgd werden daar.

Na overleg met de artsen werd besloten mij een bloodpatch (bloedpleister) te geven. Dit zou ervoor moeten zorgen dat het lekken van mijn hersenvocht zou stoppen. Het bloed, mijn eigen bloed afgenomen uit mijn arm, moest geïnjecteerd worden in de vliezen rondom het hersenvocht dat langs mijn ruggenmerg stroomt. De naald, waardoor het bloed loopt, moest op hetzelfde niveau worden geplaatst als waar de ruggenprik een paar dagen eerder gezet was. Door de bloedstolling zou er door het gaatje geen hersenvocht meer moeten lekken.Ik zou er wat rugpijn en stijfheid aan kunnen overhouden maar alles beter dan deze vreselijke hoofdpijn!

Helaas bleek al snel dat de bloodpatch toch geen optie was. Mijn afgenomen bloed was getest en mijn bloedwaarden waren zo slecht dat het injecteren hiervan een hersenvliesontsteking zou kunnen veroorzaken.Hoeveel pech kan je hebben? Daar lag ik weer, in het ziekenhuis met mijn overleden kindje. Ik vond het zo oneerlijk. Ik had nog steeds een afscheidsdienst te regelen, geboorte/rouw kaartjes uit te kiezen en 'kraamvisite' te ontvangen. Toch lag de prioriteit op dat moment bij beter worden. Daarnaast hadden we de ochtend erop toch naar het ziekenhuis gemoeten voor de obductie (autopsie/sectie)van Lev.

Het was een zware lange nacht. Ik voelde mij nog steeds ontzettend ziek en kon alleen maar plat liggen in het donker zonder prikkels zoals geluid. Daarnaast zag ik op tegen de obductie van mijn baby. Hij zou opengehaald worden en ik had geen idee hoe ik hem terug zou krijgen.

De volgende dag werd mijn bloed, na een nacht rust en ontstekingsremmers, opnieuw getest. De uitslag was positief! We hadden groen licht voor de bloedpatch en dus kon mijn herstel beginnen. 's Avonds kreeg ik van de anesthesist de bloodpatch. Na de behandeling moest ik 8 uren plat liggen, het was inmiddels laat in de avond dus ik kon slapend de uren afwachten.

De volgende morgen vond ik enorm spannend. Ik kon mij na de helse pijn die ik meer dan 24 uur had ervaren niet voorstellen dat ik zonder problemen weer overeind zou kunnen komen, laat staan zitten en staan. Heel voorzichtig hielp Sander mij om hoog, de hoofdpijn bleek weg. Wat was ik ongelofelijk blij, ondanks de situatie waar we nog middenin zaten.

Die middag mocht ik naar huis, met de belofte heel veel rust te houden. Vanuit een bed in de woonkamer kon ik het afscheid van ons lieve kindje regelen. 

Hoe kijk ik nu, bijna 4 jaar later, terug op de ruggenprik?

Zoals de titel van dit blog al zegt: de ruggenprik was voor mij een feestje. Het heeft de bevalling echt zoveel dragelijker gemaakt. Inmiddels ben ik twee keer opnieuw moeder geworden. Twee bevallingen waarbij ik, ondanks alles, opnieuw een ruggenprik wilde (vooral tijdens de ontsluitingsweeën). Toch heb ik beide keren geen ruggenprik gekregen omdat de bevallingen heel snel gingen.

Ik besef mij dat ik 'geluk' heb gehad dat ik er niets aan over heb gehouden. Ik heb ook verhalen gehoord waar mensen nog heel lang last hebben van een verkeerd gezette ruggenprik.

Op mijn Instagram deel ik van alles over ons leven, kijk en lees je mee?