De laatste loodjes

Het is alweer ruim twee weken geleden dat ik ben bevallen van onze dochter Anna-Sophia. De tijd is voorbij gevlogen en het nieuwe ritme begint er al een beetje in te komen. Terwijl de nieuwbakken papa geniet van zijn laatste vrije dag, voor hij morgen weer moet beginnen en onze dochter heerlijk van een slaapje ligt te genieten kan ik even rustig terug denken aan de afgelopen twee weken. Te beginnen met de laatste paar weken zwangerschap en de bevalling...

Eind mei was ik voor een standaard controle bij de verloskundige. De vakantie periode was al begonnen, dus had ik een afspraak met een vervanger. Het was die week heel erg warm dus had ik heel erg last van opgezwollen handen en voeten en ook had ik een beetje last van hoofdpijn terwijl ik toch echt meer dan genoeg water dronk. Bij de controle bleek dat mijn bloeddruk toch ook wat aan de hoge kant was, dus werd er gelijk gebeld naar het ziekenhuis dat ik er aan kwam en of ik zelf even iemand wou bellen om me te brengen want het zou niet goed zijn als ik alleen was... Gelukkig was mijn moeder vrij, voor mijn man is het een uur reistijd en zou alleen maar gaan stressen, dus voor de zekerheid naar het ziekenhuis voor een ctg, langdurig bloed drukmeten, bloed- en urineonderzoek om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. De hele zwangerschap was zeer voorspoedig verlopen, dus zou jammer zijn als de laatste loodjes dit zouden veranderen. Het was erg grappig om te zien dat de ctg de eerste weeën activiteit al kon weergeven terwijl ik zelf niets voelde. Gelukkig was alles normaal, maar moest toch een week later terug komen naar de gynaecoloog voor de zekerheid.

Die dag zou ik ook 37 weken zwanger zijn en indien mogelijk wou ik graag thuis bevallen. Ik vond het dan ook heel spannend. Gelukkig had mijn man nu vrij, dus kon hij mee. De spanning zorgde wederom voor een hoge bloeddruk, dus wederom aan de ctg en een nieuw urine onderzoek. Gelukkig was ook dit keer weer alles normaal dus mocht ik de week daarop weer een afspraak maken bij de verloskundige. De weken daarop had ik tweewekelijks een afspraak waarbij de urine en bloeddruk nauwlettend in de gaten gehouden werden.

De dag voordat ik was uitgerekend was (achteraf gezien) de laatste afspraak met de verloskundige. Die ochtend kreeg ik het zoveelste sms-je of er al iets was en voelde ik een zware druk op mijn schouders. Zo wonen mijn schoonouders op Texel en waren ze voor een maand naar het vasteland gekomen, zodat ze in de buurt waren als mijn schoonzus of ik zouden bevallen. Mijn schoonzus was twee weken te vroeg bevallen op de dag dat ze aankwamen en 1 juli zouden ze terug gaan in verband met werk, maar onze baby liet nog niets van zich horen. Toen de verloskundige vroeg hoe ik me voelde heb ik dit dan ook eerlijk verteld, en toch ook vanwege de 'dreigende' zwangerschapsvergiftiging werd er voor de vrijdag een afspraak gemaakt voor een eerste strippoging. Opgelucht ging ik naar huis omdat er nu echt een einde aan leek te komen.

Woensdagochtend werd ik wakker gevolgd door een uur lang weeën om de tien minuten, helemaal blij dat het toch leek te beginnen ben ik in bed blijven liggen in de hoop dat dat zou helpen door te zetten. Helaas mocht dat niet baten, en verdwenen ze weer net zo snel als dat ze gekomen waren. Die dag nog van alles in en om huis gedaan en 's-avonds kwamen ze heel onregelmatig terug. De volgende ochtend toch maar mijn man gewoon naar zijn werk gestuurd omdat er voorlopig toch geen schot in zat en je nooit weet hoe lang het kan duren. Maar goed ook, want na een ochtendje goed op te vangen weeën waren ze weer verdwenen. Mijn moeder was die middag vrij, dus samen nog boodschappen gedaan en lekker bij haar in de tuin gegeten. Toch wel een beetje moe ben ik daarna met een boek op bed gaan liggen, en ja hoor de weeën kwamen ook weer terug.

Tegen tien uur 's-avonds kon ik het niet meer alleen af, dus mijn man naar boven geroepen. Ter voorbereiding op de bevalling hadden we zwangerschapsbegeleiding op haptonomische basis gevolgd waarbij je een aantal houdingen oefent voor het opvangen van de weeën en het persen. Samen hebben we nog twee uur op bed gelegen om tv te kijken, terwijl hij af en toe druk moest uitoefenen op mijn zij om door de weeën te komen. Om twee uur was het dan eindelijk zo ver; een uur lang weeën om de vier minuten dus mochten we de verloskundige bellen. Binnen een half uur was ze er. De verwachting was dat ik 4 cm ontsluiting zou hebben zodat we daarna de volgende fase in konden gaan. Hoe blij was ik dan ook om te horen dat ik al op 9,5 cm zat en de kraamverzorgster gebeld kon worden en alles voorbereid kon worden op de thuisbevalling! Nog even naar de wc, een nieuw glas water en het persen kon beginnen. Dat was wel even wennen en ik wist dan ook zeker dat ik het niet kon. Met de hulp van mijn man en onder begeleiding van de verloskundige en kraamverzorgster was dat natuurlijk niet waar en 40 minuten later hield de verloskundige een baby omhoog met de vraag of ik haar wou vastpakken... Het was dus een meisje! Doodeng vond ik het om zo'n klein mensje met allemaal dunne armpjes en beentjes vast te pakken, dus hield ik haar stevig tegen mijn borst geklemd. Dat de navelstreng twee keer om haar nek zat gedraaid had ik niet eens meegekregen. Wat was ik gelukkig!

Meteen werden er ook wat foto's gemaakt van ons nieuwe gezinnetje, mocht ik borstvoeding geven en kregen we een uurtje om aan elkaar te wennen. Na dat gelukzalige uurtje wou de verloskundige toch nog even kijken want ze dacht dat er toch een scheurtje zat. Alles werd al klaar gelegd om te hechten en het enige wat ik zag was die enorme naald voor de verdoving. Stiekem was ik toen toch ook wel een beetje opgelucht toen ik te horen kreeg dat ik een subtotaal ruptuur had en naar het ziekenhuis moest om gehecht te worden. Alles werd klaar gemaakt voor vertrek en we konden meteen de maxi cosi uitproberen, gelukkig hadden we eerder die week de family fix geprobeerd te installeren en maar gelijk laten zitten. In het ziekenhuis moest ik wachten tot de operatiekamers open waren dus had ik nog even de tijd om met Anna-Sophia in mijn armen door te brengen. Onder volledige verdoving werd alles gehecht en mocht ik anderhalf uur later terug naar mijn man en pasgeboren dochter om de eerste dag en nacht in het ziekenhuis door te brengen.