De komst dramatisch, maar alles is ok!

Een kinderwens? Nee die had ik niet. Had er niet zo veel mee, was ook geen poppenkind, maar het idee dat het geboren moet worden, dat was wel wat mij het meeste tegenstond. Heb je wel eens gezien hoe groot zo'n kind is? En dat moet daaruit komen, neeeee .. on-mo-ge-lijk. Daar ga ik nooit aan beginnen.

Maar toen, toen bleek ik zwanger. Door de pil heen en al 10 weken onderweg. (van de dokter had ik een "pil voor de rijpere vrouw" voorgeschreven gekregen ivm opvliegers en leeftijd). Wat een shock, wat nu? Ik moet eerlijk toegeven bij ons thuis sloeg de paniek flink toe, wij hadden dit niet gepland en er ook geen rekening mee gehouden. Van een joepie-stemming was nog geen sprake. Omdat ik al 10 weken onderweg was en de gynaecoloog dit moest nameten, hadden we niet veel tijd om dit alles te laten bezinken en te besluiten wat we gingen doen. Uiteindelijk besloten, we gaan ervoor. We zijn volwassen, hebben alles in orde, het kan niet anders dan goed komen. Wij kunnen dit vast en zeker.

Dus ... er komt een bevalling, over een paar maanden. Ai .. oh jee .. hmmm hoe gaan we daar mee om. Bij de huisarts aangegeven dat ik me daar toch wel erg zorgen om maak, moest ik praten met een praktijkondersteuner .. en daar kwamen ze de dooddoeners: er zijn je al miljarden vrouwen voorgegaan, dagelijks bevallen honderden vrouwen, er is er nog nooit eentje blijven zitten, je hoort alleen de horrorverhalen, etc. Ach, schouderophalend, kww (kijken wat het wordt), kan me er maar beter in berusten, het gebeurt toch. Nog wel even bij de verloskundige aangegeven en gelukkig kreeg ik als indicatie dat ik in het ziekenhuis mocht bevallen. Dat scheelde alweer.

De zwangerschap zelf verliep hartstikke makkelijk, nergens last van, geen pijntjes of wat dan ook en de baby groeide goed en deed het prima. Alle controles eindigden met "Nou, het gaat geweldig, zie je over een paar weken weer."

38 weken zwanger, twee vriendinnen op de koffie, gezellig aan de bep. Nadat zij naar huis gingen, deed ik broodjes voor de lunch in de oven. Toen braken mijn vliezen. Op dat moment stond ik helemaal niet stil bij het feit dat een bevalling ging volgen. 's Avonds laat ben ik naar het ziekenhuis gegaan en door de verloskundige overgedragen aan de gynaecoloog omdat ik een ruggenprik wilde. Daarna nog heerlijk geslapen, af en toe wakker van de bloeddrukmeter, maar wat relaxed was dat zeg, geen weeën en pijn voelen.

De ontsluiting verliep voorspoedig, rond tienen 's ochtends was het zover. Volledige ontsluiting, dus hij kan komen.
Maar na twee uur persen was alleen zijn kruin nog maar zichtbaar. De gynaecoloog besloot om hem te helpen met de vacuumpomp, voor de zekerheid werd ook de OK klaargemaakt voor een eventuele keizersnee. En toen ineens "paniek", blijkbaar hebben ze een alarmknop ingedrukt want de verloskamer stroomde vol met mensen. Voor mijn gevoel stonden er 35 mensen in de kamer, en iedereen was ineens druk en luid. Ik moest me omdraaien op handen en knieen en er werd getrokken en gerukt, opeens voelde het alsof ik binnenstebuiten ben gekeerd. Dat was natuurlijk niet zo, dat was mijn zoontje die eruit kwam. Hij ging meteen naar de crashkar, een half uur later kregen we hem even een paar seconden gezien, werd hij aan ons getoond. Aanraken mocht niet, want het was nog niet duidelijk of alles wel goed was. En toen .. toen was hij weg. De verloskamer stroomde leeg, en binnen een half uur waren we nog maar met zijn vieren. Ik, mijn vriend, een verpleger en de arts die aan het hechten was. De verloskamer zag eruit als een slagveld, overal bloed. En ik, ik kon alleen maar mijn vriend beduusd aankijken.

Nadat ik gedoucht was en naar een kamer gereden werd, was er iets meer duidelijk. Mijn zoontjes hartslag en saturatie was ineens gezakt waardoor hij er meteen uit moest. Maar hij zat vast achter mijn schaambeen en ze kregen hem er niet uit. Met de vacuumpomp hebben ze zijn hoofdje laten geboren, maar vanaf zijn schouder zat hij vast. Een keizersnede kon dus niet meer, hij kon niet meer terug. Dus werd het brute kracht. 5 verschillende artsen hebben met volle kracht aan hem getrokken, de 5e kwam binnenlopen en nam niet eens meer de tijd om zich om zijn handen te wassen of een schort voor te doen. Hij is tot aan zijn ellebogen naar binnengegaan (vertelde hij naderhand), heeft lopen wrikken en draaien en uiteindelijk mijn zoontje eruit gekregen.

De apgar score was 2, hij had wat zuurstoftekort gehad, zijn sleutelbeen was gebroken (in eerste instantie wisten ze niet of het zijn armpje of zijn sleutelbeen was, hiervoor heeft een rontgenfoto uitsluitsel gegeven), hij had een erbse parese aan zijn andere arm. Dat hing levensloos naast zijn lijfje.
(erbse parese zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Erbse_parese)

Telksen als de telefoon van de arts ging, dachten we .. nieuws?!? Maar nee, het ging niet over ons zoontje.
Mijn zoontje is om half twaalf geboren, rond vieren 's middags mochten we naar de afdeling Neonatologie om hem te bekijken. Daar lag hij dan, een enorme buffel tussel al die prematuurtjes, in een couveuse verbonden aan machines met allerlei snoertjes. Aanraken mocht nog steeds niet. Zo onwerkelijk, in die couveuse ligt dan je kind. Van jou, maar je mag hem niet aanraken, niet optillen, niet knuffelen, niet voeden. 's Avonds om tien uur mochten we nog een keer naar de afdeling Neonatologie en toen mochten we hem eindelijk op de arm nemen. Zo lief en klein, heel voorzichtig oppakken ivm het breukje in zijn sleutelbeen en het armpje wat nog steeds verlamd langs hem hing.

De volgende morgen mochten we hem zelf de fles geven. Wat een geluk, hij bewoog zijn vingertjes. Dat gaf hoop. Ondertussen waren zijn bloedwaardes weer op peil en mocht hij uit de couveuse omdat hij zich zelf goed warm kon houden. Zijn armpje werd gefixeerd met een ienieminie mitella zodat het sleutelbeen goed aan elkaar kon groeien. We hebben 4 dagen in het ziekenhuis gelegen met zijn drieen, en elke keer was er meer beweging in zijn arm. Bij ontslag had de kinderfysiotherapeut goede hoop dat het met zijn armpje goed zou komen en dat van blijvende verlamming hopelijk geen sprake zal zijn.

Ondertussen zijn we maanden verder en merk je helemaal niets meer aan hem. Zijn arm is volledig hersteld, het bleek gelukkig slechts een zenuwverrekking. Het is nu een hele vrolijke en tevreden baby.