De komst van onze kleine wonder

Tijdens mijn hele zwangerschap had ik al last van allerlei kwaaltjes en liep daarom niet meer bij de verloskundige maar bij een gynecoloog.

Ik was 14 december 2013 uitgereken. Ik ben 7,5 week voor mijn bevalling met verlof gegaan, zo had ik genoeg tijd om alles in orde te maken en hoefde ik me niet te haasten. Thuis hadden we een hoop te klussen in de babykamer, deel slopen en deel aanbouw, dus logeerde ik lekker bij mijn ouders waar ik vertroeteld werd.

Zodra ik wat energie had ging ik weer naar huis om wat op te ruimen en schoon te maken, maar haasten deed ik niet, want ja, ik had nog 7 weken te gaan. 

Na 2 weken bij mijn ouders gelogeerd te hebben ging ik lekker naar huis, en tussen de slaapjes door ruimde ik op en legde ik de laatste spulletjes op hun plek. Ik begin een soort van nesteldrang te krijgen, maar maakte me zelf wijs dat het gewoon enthousiastme was en dat ik alles schoon wilde hebben. 

Op donderdag 7 november plaatste ik voor de grap een bericht op FB dat het huisje schoon en opgeruimd is en dat de kleine wel mag komen. Waarop ik reacties kreeg dat ik nog ff moest wachten en uitrusten. Vrijdag middag 8 november moest ik voor mijn jaarlijkse griepprik langs mijn huisarts. Ik had vooraf goed geinformeerd bij de gynecoloog of dit kwaad kon en mocht, en hij zag er geen ernst in.

Zaterdag ochtend werd ik wakker, heel moe en suf, maar dat had ik vaker de dag na de griepprik, dat ik me futloos voelde dus ik dacht dat het erbij hoorde en ben met mijn vriend en moeder lekker op pad gegaan om laatste spulletjes aan te schaffen. Eenmaal thuis na het winkelen voelde ik me gesloopt en ben onder de douche gestapt en ben mijn bed ingekropen. Mama was zo lief geweest om het avondeten te maken en langs te brengen zodat we met z'n allen gingen eten. Na het eten zouden we nog een bakje koffie drinken en een filmpje kijken en lekker rusten. Zoals altijd na een glas drinken, moest ik weer naar de wc. Bij het afvegen zag ik een beetje bloed op het papiertje en zat te twijfelen wat ik moest doen. Bellen of niet bellen, aangezien ik al eerder was opgenomen voor bloedingen. Uiteindelijk belde ik toch maar wel en mocht gelijk weer komen. Gauw pakte ik mijn pyama en tandenborstel en dacht "morgen ochtend ben ik weer thuis, zoals de vorige keer"!

Tijdens het ritje naar het ziekenhuis voelde het zo ver weg, terwijl het maar 5 minuten van ons huis was. In de lift keek ik in de soiegel en zag dat mijn trainingsbroek onder nat was. Ik schrok en dacht "zijn dit gebroken vliezen?" Maar dat kon niet, ik moet nog 5 weken, hij mag nog niet komen!!! Ik raakte een beetje in paniek en begon te snikken. Eenmaal op de afdeling aangekomen werd ik meteen aan de ctg scan gezet en er werd gekeken of de vliezen gebroken waren. Alles was in orde, geen ontsluiting, geen gebroken vliezen maar wel bloedingen. Loos alarm dus en ze besloten me toch nog een nachtje te houden.

Het was ondertussen bijna 12 uur s nacht, we kwamen om 9 uur aan, en de artsen waren klaar met alle controles en ik mocht gaan slapen. Aangezien het erg rustig was in het ziekenhuis, kreeg ik een eigen suite aangeboden en mocht mijn vriend ook blijven slapen. Omdat ik me verder wel goed voelde en het zielig vond dat hij op een logeerstoel moest slapen, stuurde ik hem naar huis. Als er wat is, is hij binnen 5 min bij me. Om half 1 ging hij naar huis, en zou me half 10 weer ophalen na de ochtendroute van de arts.

Ik probeerde me een fijne positie aan te nemen in zo'n ziekenhuisbed, maar dat viel niet mee, had het gevoel dat ik er uit zou vallen. Uiteindelijk na een uur draaien viel ik in slaap, maar die slaap werd onderbroken door een binnenstormende zuster. Of ik even anders wilde gaan liggen, aangezien het hartje van de baby trager werd!! Nou probeer dan nog rustig te slapen. Om de 5 min kwamen ze binnen, aan de slangetjes en snoertjes zitten en gingen ze weer. Opeens om 02:00 kreeg ik zo een buikpijn, ik wist niet of ik naar de wc moest of dat het wat anders was. Het werd steeds heviger, en de zuster vertelde med at ik weeen had. Maar dat het waarschijnlijk oefenweeen waren, aangezien ik 5 weken te vroeg was.

Ik probeerde toch tussendoor een beetje slaap te vinden, maar dat lukte niet echt, want de weeen bleven maar aanhouden. Ze ging toch voor de zekerheid kijken of ik toch geen ontsluiting had, maar er was niks. Ondertussen waren de weeen om de 3 minuten en ik belde toch maar mijn vriend, wand vond het toch een beetje spannend worden. Na 5 min stond hij slapend naast me en begreep niet wat er gebeurde. Zo hulpeloos stond hij er naast. De weeen waren ondertussen opnog steeds om de 3 minuten en de arts besloot pas om 5 uur in de ochtend mij een remifentanil met pompje gegeven, zo kon ik zelf toedienen wanneer de oijn te hebig werd. Zo heb ik tot 8 uur in de ochtend toch nog even kunnen slapen. Echter vanaf half 9 werd de pijn heviger en werkte de pijnbestrijding niet meer.

Aangezien het ondertussen zondag was en geen chirurgen of echte artsen er waren, wisten de zusters ook niet echt veel wat ze moesten doen. Ik had weeen om de 3 minuten maar nog steeds geen ontsluiting. 

Het was ondertussen 12 uur in de middag en geen ontsluiting. De zusters belden met een arts om navraag te doen. Die gaf aan dat hij zich gaat voorbereiden om toch een ruggeprik te geven, en dat de baby vandaag hoe dan ook zal moeten komen!!! Op dat moment voelde ik angst en blijheid tegelijk. Angst omdat het zo vroeg was, en blijheid dat ik onze man eindelijk zal zien en vasthouden.

Mijn vriend liep ondertussen rondjes om me heen en hield een natte doek tegen mijn voorhoofd. Hij vroeg me of ik wist wat voor datum het morgen was? 11-11-2013, dan waren we 2 jaar bij elkaar. Hij voegde eraan toe "hoe mooi zou het zijn als je het zou redden tot 12 uur zodat hij op onze jubileum kwam". Mooi idee, maar ik wilde niet nog eens 12 uur rekken met de oijn, ik wil die kleine nu echt wel zo snel mogelijk zien.

Om half 2 in de middag werd ik naar de OK gebracht om een ruggeprik te krijgen en had ondertussen pas 2 cm ontsluiting. De arts gaf ook aan als ik tegen half 4 op z'n minst 4cm ontsluiting heb dat zij mijn vruchtwater gaat inprikken en anders zal het een keizersnede worden omdat het te lang duurt met de pijn.

Echter bleef de pijn aanhouden met de rugprik, ik was letterlijk vast aan mijn bed en kon geen stap meer zetten, maar de oijn bleef. Gelukkig had ik tegen 4 uur bijna 4cm ontsluiting en besloten ze de vliezen te breken met de hoop dat het allemaal sneller op gang kwam, alleen dat gebeurde niet! Nadat er weer met de chirurg gebeld was  rond 5 uur besloten ze de rugprik dosering te verhogen, dat hielp eventjes maar ging weer pijn doen.

Aangezien de artsen dit soort gevallen niet vaak krijgen op een zondag avond, besloten ze nogmaals de chirurg te bellen of de dosering nog hoger mag. Om 10 uur zat er niets anders op dan het weer te verhogen, aangezien ik nog maar 7 cm ontsluiting had.

Ondertussen attendeerde mijn vriend mij nogmaals dat het nu wel erg dichtbij leek te komen en dat de kans steeds groter werd dat we onze kleine op onze jubileum kregen. Ik probeerde de pijn ee beetje weg te puffen en vroegen de zuster om zo ook een beetje tijd te rekken tot 12 uur.

Op dat moment raakte ik een beetje in paniek, ik was zo moe en uitgeput dat ik bang was dat ik geen kracht meer zou hebben om te puffen. Komt goed zei me vriend, je bent een sterke vrouw en je doet het zo goed, ben trots op je!!

Om 12 uur s nachts had ik eindelijk volledige ontsluiting en  werd ik bereid om te gaan persen. 

En toen eindelijk na zoveel inspanning werd onze kanjer op 11-11-2013 om 01:10 geboren. Het was een flinke baby voor eentje die te vroeg was. Ik mocht hem gelijk vasthouden, de tranen rolden over mijn wangen. Ik kon het gewoon niet geloven.

Na een klein weekje oo de couveusse afdeling te hebben gelegen, mocht hij mee naar huis.

Ons nieuw leventje met z'n 3en kon beginnen <3