De horrorbevalling van onze dochter

Eindelijk. We kunnen naar het ziekenhuis dacht ik. Het werd sowieso een ziekenhuis bevalling omdat ik medicatie slikte. De weg naar het ziekenhuis 5 minuten. Wat heb ik medelijden met alle vrouwen die tijdens de weeën langer als 5 minuten in de auto moeten zitten. Pff wat een drama. Eenmaal op de afdeling kon ik gelijk in bad, deze was al gevuld omdat ze wisten dat we er aan kwamen. Hier heb ik 2 uurtjes ongelegen tot de verloskundige bij ons kwam. Ze gaf aan dat het te lang duurde en de ontsluiting niet snel genoeg ging, dus dat ik overgedragen werd aan de medische verloskundige. Ik moest uit bad op bed. Ctg aan. Mocht even douchen maar ik lag toch liever op bed. Inmiddels was het zaterdagavond en gaven ze aan dat ze dachten dat het een valse start zou zijn en dat ze verwachten dat de weeën over zouden gaan. Ik werd dus naar een kamertje gereden, weg van de verloskamer. Mijn man en ik keken elkaar aan... Het zal toch niet. Er werd tegen mijn man gezegd u moet naar huis, u mag hier niet slapen, de baby komt toch niet vannacht. Ik moest op de kamer nog even aan de ctg en toen moest ik gaan slapen. Mijn man was er nog even maar omdat we machteloos stonden is hij op een duur maar naar huis gegaan om een paar uur te slapen. De weeën bleven komen. Om de 5 minuten ongeveer. Soms 10 minuten. Ik heb geen verpleegkundige meer gezien nadat ze mijn van de ctg afgehaald hadden. Op een duur heb ik maar gebeld en aangegeven dat ik echt niet kon slapen en dat ik nog steeds weeën had. Ik kreeg toen 2 paracetamol. Na een uur ging de pijn nog niet weg dus heb ik huilend weer gebeld. Nou dan mocht ik nog een spuit in mijn been. En weer 2 uur later heb ik maar weer gebeld. Het bleef aanhouden. Ze gaf aan dat er 5 uur tussen die spuiten moest zitten. Nou ik heb de volgende 3 uur elke seconde zitten aftellen. Uiteindelijk heb ik die 2e spuit gekregen en heb ik nog 3 uurtjes kunnen slapen. Smorgens kwam er een verpleegkundige en doe gaf aan dat het misschien beter was om naar huis te gaan want het zette toch niet door. Ik bleef bij 2,5/3cm. De volgende morgen was mijn man er rond half 8. We hebben de hele nacht wat contact gehouden. Toen kwam er smorgens een verloskundige. Zij deelde mee dat ze niks konden doen op dat moment. Tijdens het gesprek had ik gewoon weeen, deze zijn niet weg geweesr vanaf het moment dat ze begonnen. De verloskundige gaf aan dat we naar huis moesten en dat we mochten kiezen of dat we die avond of de avond erna terug ko den komen voor een ballonnetje. Ik heb toen huilend geroepen doe dat nu dan... maar dat kon volgens haar niet. Dus ook al had ik weeën, ik werd naar huis gestuurd met een recept pijnstillers. Dit was op een zondagmorgen dus de ziekenhuis apotheek was alleen open. Mijn man zou ze halen terwijl ik in de auto probeerde de weeën op te vangen. Een half uur later kwam mijn man terug. Ze hadden de medicijnen niet en moesten ze bestellen. Ze zouden dan om 17 uur klaar liggen. Wat een ellende, ik moest om 20 uur weer in het ziekenhuis zijn. Ondertussen was ik zo boos... Op dat moment hadden we allebei de kracht niet om te bedenken dat er wat moest gebeuren en dat we naar een ander ziekenhuis hadden moeten gaan. Thuis heb ik de hele dag onder de douche gestaan afwisselend met in bed liggen en proberen wat heen en weer te lopen in huis. Om 19 uur waren we er zat van en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. We werden naar de verloskamer gebracht en de verpleegkundige van de vorige avond was er weet. Ik kreeg net een wee dus stond te puffen voor het bed. Toen zei ze tegen mij, sta je nu nog steeds te puffen? Ik was zo in mijn wee dat ik zei ja dat zie je toch?! Achteraf had ik zo graag boos willen worden en willen zeggen dat ze naar ons moesten luisteren. Dat hadden ze tot nu toe nog niet gedaan. Er werd een ballonnetje in gebracht. Oh jongens wat deed dat zeer. Ik heb het uitgeschreeuwd. Mijn man moest na het zetten van de ballon weer naar huis. Ik kreeg een spuit, 2 paracetamol en een slaappil. Die nacht heb ik ongeveer 3 uur geslapen en verder weeën gehad..De volgende morgen was mijn man er om 7 uur. Om 8 uur braken ze mijn vliezen. Het bleek dat ons kindje in het vruchtwater had gepoept. Ik werd aan de weeenopwekker gelegd, tuurlijk alsof ik die nog niet had. Ma een paar uur gaf ik bij de verpleging aan dat ik niet kon plassen. Ik ging geregeld naar het toilet omdat ik steeds aandrang had. Ze geloofde me volgens miij niet, want ze zei dat zal wel meevallen. Je drinkt bijna niks. Lees: ik had wel een infuus met vocht aanhangen. Ik gaf aan dat ik dacht dat het slim was om me te karakteriseren.  Na 3x aangegeven te hebben was ik er klaar mee. Toen gaf de verloskundige aan nou laten we dat maar doen dan. Toen ze de katheter plaatste kreeg ze een wat rood hoofd. Ik vroeg, komt er wat. Ze stamelde ja eigenlijk meer dan ik dacht. Toen sneerde ik: ja ik zei het toch. Maar helaas was het 1 malig katheteriseren. Ik had een morfine pompje gekregen want ik gaf aan dat ik het niet meer trok. Zodra het pompje aangesloten was, viel ik eigenlijk snel weg. Ik stopte met ademhalen. de zuster zei tegen mijn man ga er maar naast staan en zeg maar dat ze moet ademhalen. Dit is 2 uur zo door gegaan. Ik weet er niet veel meer van. Ik weet wel dat ik op een duur zei ik wil een ruggenprik. Dit kan ik niet meer. Een andere verpleegkundige ging met me mee. Dat was echt een schat. Ze gaf ook aan. Dit kan niet meer zo. We kwamen bij se anestesie aan en toen gaven ze aan: ga maar weer naar deafdeling we hebben een spoedkeizersnede tussendoor. Een uur later mochten we weer naar de anestesie. Toen de ruggenprik was gezet, ik heb er niks van gevoeld, voelde ik zo'n opluchting.. Maar helaas... we gingen weer naar de afdeling en toen kwamen de weeën weer. Er werd naar de anestesie gebeld, en omdst het al zo goed en snel hielp hadden ze maar de helft toegediend van wat mocht. We konden weer naar de anestesie en daar werd de rest toegediend. Toen voelde ik onder mijn borst helemaal niks meer. Nu was er waarschijnlijk teveel gegeven. Ik kon helemaal niks. Mijn been viel uit bed en ik vrowg mijn man deze weer in bed te leggen. Eenmaal boven heb ik een uurtje kunnen slapen. We kregen wat avondeten. Dit waren aardappels en dat vind ik verschrikkelijk en had ook niet veel trek dus heb alleen het toetje gegeten. Rond 19 uur gaf ik aan dat ik wat druk voelde. Ik bleek volledige ontsluiting te hebben. De weeënopwekkers werden stop gezet en de ruggenprik ook. Bam. Alles was terug. Ik mocht voorzichtig mee persen. Na een half uur mocht ik echt met de persweeeen mee persen. Na 1,5 uur persen was ik op. Ik kon niet meer. We hadden alles geprobeerd. op mijn zij,op mijn rug.. niks werkte en ik moest blijven liggen. Ik weet nog dat ik zo moe werd. Toen ik mijn ogen weer open deed stonden er 4 verpleegkundigen en er werd geroepen om een gynaecoloog. Er kwam een wee en de verloskundige zei nu meepersen. En tegelijk stonden 3 verpleegkundigen op mijn buik te duwen en 1 aan de baby te trekken en 1 met de telefoon in de hand aan het bellen. Na die pers weet ik nog dat ik ineens wat op mijn buik gelegd voelde worden. Ik heb het niet eens gevoeld dat ze geboren werd. Misschien heb ik het gevoeld, maar ik heb er niks van meegekregen. ik was helemaal van de wereld. ONZE DOCHTER. Eindelijk ze was er. Om 22.24 uur na 61,5 uur weeën. Ons lieve mooie kleine meisje. Ik had een sterk gevoel gehad dat het een meisje zou zijn. Na 45 minuten werd er weer alarm geslagen. De gynaecoloog werd weer gebeld. de placenta kwam niet. Ze hebben er aan getrokken op mijn buik geduwd, maar niets hielp. De gynaecoloog zei: ik ga nu met mijn volle gewicht op jou buik leunen en trek aan de placenta. Ik heb er weinig van gevoeld maar daar kwam hij. bij de allerlaatste poging. Ze stonden al klaar om me naar de ok te brengen. Ik werd gehecht want er was een knip gezet en de rust kwam terug. wat een drama. wat een bevalling. Uiteindelijk was ik 2,3 liter bloed verloren. Helaas was de ellende nog niet voorbij. Onze dochter deed het heel goed. we mochten 2 dagen later naar huis. onze dochter had wel moeite met zich op temperatuur houden maar het was net acceptabel om niet naar de kinderafdeling te hoeven en onwel naar huis te mogen. eindelijk, samen als gezin naar huis. Thuis gekomen was de kraamverzorgster er binnen een half uur. Een enorme lieve schat. Helaas hadden we deze kraamverzorgster maar 2 dagen en kregen we daarna een andere. zij heeft wat steekjes laten vallen waardoor er na 10 dagen kraamzorg weer problemen kwamen. de ellende begon weer. Wat er aan de hand was? Dat vertel ik in mijn volgende blog. tot de volgende! enne, nee ik gun niemand deze bevalling, zelf mijn ergste vijand niet. het heeft lang geduurd voor ik dit allemaal heb kunnen verwerken.