De geboorte van onze zoontje Liam

Het begon allemaal in Oktober 2016’

Vandaag was mijn dag zoals zovele , ik moest werken en daarna ging naar mijn beste vriendin toe .

De vorige weken voelde ik me anders dan anders en was uit eindelijk naar de apotheek gegaan om een zwangerschapstest te kopen .

Na dat ik had gewerkt ging ik naar mijn vriendin toe zij zat op de bank en ik stond in de keuken .. mijn vriendin had de test in haar handen omdat ik eigenlijk niet er van uit ging dat ik zwanger was ..

Eenmaal waren de drie minuten voorbij en keek ze op de test .. Er stond met dikke letters Zwanger , me vriendin huilde keihard omdat zij het ook niet had verwacht en ik keek haar aan van wauw !! 

Onderweg naar huis ging verzinnen hoe ik het wilde zeggen tegen mijn partner .. ( voor de mensen die mij kennen die weten dat ik op dat moment niet zo lang bij mijn vriend was ) ik was aan aantal maanden pas bij hem dus nog heel erg kort . 

Ik kwam binnen in ons huis en toen keek ik met huilende ogen hem aan en zei dat we zwanger waren .. we konden onze ogen maar niet geloven .. We kozen ervoor om dat samen te gaan doen ondanks dat wij elkaar niet extreem goed kende . 

De weken erna deed ik test om te kijken hoe ver ik was en uit eindelijk bij de eerste echo zei de dokter dat ik al 14,5 week zwanger was .. Ik had niet het idee dat ik al zo ver was Maargoed we gingen het traject in van de zwangerschap.

Twee weken erna wilde we graag weten wat het werd en dus had ik een afspraak gemaakt in Dordrecht om een pretecho te laten maken .

We waren aangekomen in Dordrecht en gingen naar binnen , ik ging liggen en de aardige mevrouw ging kijken met het apparaat naar de baby. 

Ze zei het is een Meisje !! 

Tranen van geluk want ik wilde hee graag een meisje ik had tevens al een naam in mijn gedachte . 

Omdat het al tegen de kerst aanzat wilde iedereen van de familie weten wat het ging worden om vervolgens daarop kerstinkopen te doen.

Ik was 20 weken en toen moest ik naar het ziekenhuis in Zwijndrecht.. ze vroegen aan ons weet uw al wat het gaat worden , en wij zeiden volmondig een meisje .. De arts keek ons aan en zei mevrouw en meneer helaas het is geen meisje maar het is een jongen met waarschijnlijk een afwijking.

Een week later hadden we een afspraak in Dordrecht om daar te kijken wat ze voor ons kunnen doen kwa informatie ....

Omdat ze niet veel wisten en konden zeggen werden we naar het Erasmus ziekenhuis gestuurd omdat hun gespecialiseerd zijn in Afwijkingen .

Tot week 33 van de zwangerschap hebben we geen contact gehad met artsen of mensen die ons konden helpen met deze situatie , We mochten die week gelukkig naar het Erasmus om daar te kijken wat ons traject werd

Eenmaal in het Sofia aangekomen kregen we te horen dat onze zoon een heftige en een nieuwe vorm van DSD had. 

Maargoed wij wisten niet wat dat inhield en ze zeiden er verder niet veel over , we kwamen er achter dat we in een positie waren dat we moesten bedenken wat het werd als het organen had van een man en een vrouw ...

Nou ik kan je zeg ik zat in de kinderwagen op de grond huilend en niet wetend wat er ging gebeuren.

Tenslotte weten ze pas wat het is en heeft als het geboren is .

6 Mei 2017 kregen we te horen dat we werden ingeleid op moederdag 14 mei . 

Mijn moeder , mijn schoonmoeder en mijn partner waren meegekomen om mij te steunen.

De dokter had ons gezegt dat ze het met een ballon wilde opwekken , het duurde en duurde me familie ging weg en ik bleef daar slapen .. een moeilijke nacht omdat ik ook niet wist wat me te wachten ging staan .

15 mei 2017 : 

Sochtends vroeg gingen ze kijken of dat er al iets was begonnen maar nee nog niks , 

De gynicoloog besloot Om het nog een keer proberen de ballon kwam er rond een uur of 8 in en omdat Liam had gepoept in het vruchtwater en zijn navelstreng twee keer om zijn nek zat stopte zijn hart een aantal keren met kloppen ... 

het ging niet goed met de baby en ik was helemaal alleen !

Om half 10 besloot de verpleegkundige en artsen dat dit foute boel was helaas kon ik mijn partner niet bellen dat hij met spoed moest komen want wist niet meer waar al mijn spullen waren , na een kleine anderhalf uur belde ik mijn partner op en zei dat hij moest komen , gelukkig was hij al in de parkeer garage maar hij kon geen plek vinden .. 

de gynicoloog zei dat ik rustig moest blijven vanwege mij en mijn baby maar dat kon ik echt niet , ze wilde me een kapje op doen met lucht maar ik was zo uit mijn toeren dat dit niet ging .

Uiteindelijk was mijn partner gekomen en zei de arts dat ze had besloten om een spoed keizersnede te doen en dat ik mijn kind heel snel in mijn armen zou hebben .

Ik huilde en huilde want ik had zo gehoopt op een natuurlijke bevalling .. Maarja Mijn kind moet er goed en gezond uitkomen dus we ging met zijn 10 e naar de OK.

Ik kreeg een ruggenprik en mijn partner was naast mij aan mijn zijde , 

Om 12:17 was onze zoon er dan met een gewicht van 2790 gram en 46 cm ( 39 weken en 4 dagen in de buik) 

Helaas begon de ellende nu pas .. de dagen daarna moest ik aansterken en onze zoon ook , we konden hem nog niet aangeven omdat we niet wisten wat het wel en niet had .

4 dagen later mocht ik naar huis en mijn zoon moest blijven ... Gelukkig kregen we dan eindelijk het verlossende woord te horen we hebben een zoon maar met een afwijking aan zijn geslacht. Maar was verder gezond een wel een sterke vent en had geen organen van de vrouw .

6 maanden later was het dan zover ! 

Zijn eerste lange en zware operatie die nog nooit was voortgekomen . 

Dit betekende voor ons dat de arts een operatie moesten uitvoeren wat ze nog nooit hadden gedaan . 

5 uur lang wachten en hopen dat je kleine zoon het gaat redden wat een vreselijke hel was dat ! 

Ik mocht mijn zoon halen hij keek me lachend aan en deed alsof er niets aan de had was , terwijl ik alleen maar kon huilen omdat ik blij was dat hij er nog was ,

Weken erna was het revalideren en rust houden , ik had een afspraak in een lokaal van het Erasmus universiteit om uit te leggen hoe ik en mijn partner hebben ervaren als ouders en als iets wat nog niet is uitgevoerd , meer dan 60 mensen keken mij aan maar ik was vol van zelf vertrouwen om te laten zien en te horen dat wij als gezin sterk zijn en ons hier door heen hebben gesleurd.

Jammer voor ons was dit niet de laatste operatie er volgende in de jaren 4 andere operaties .

Gelukkig gaat het erg goed met Liam en is hij goed zindelijk , als hij 4 jaar is moeten we terug naar het ziekenhuis bekijken wat er verder gaat gebeuren .

Ik heb hier lang over nagedacht om dit te schrijven , maar ik wilde jullie iets mee geven !

Wees sterk samen met je partner en je komt er sterker uit als gezin 

Heel veel liefs Denise