Snap
  • Bevallingsverhalen

De geboorte van onze mooie dochter Quinn

Wie had dat gedacht; mijn bevalling begon... bij vrienden tijdens de babyshower!

Zondag 4 mei

Vandaag is de dag die ik vrij moest houden. Ik ben 36 weken en 6 dagen zwanger. 's Middags om 14:30 zou ik opgehaald worden. Ik moest vooral niet teveel eten met de lunch, de rest van de dag was een verassing. Ik had al wel mijn vermoedens...

Uiteindelijk bleek dat mijn vriendinnen een high tea babyshower had georganiseerd. Super leuk. We hebben een hele gezellige middag gehad waar 'de baby' veel is besproken. De heren van dit gezelschap gingen deze middag met z'n allen karten. Na de tijd kwamen we allemaal samen voor een BBQ. Het werd wel wat frisser dus we gingen naar binnen zo rond 19:45. Rond 21:00 voelde ik 'wat lopen'. Ik ging naar de wc. Toen ik ging zitten begon het te stromen, maar ik bedacht me dat ik helemaal niet hoefde te plassen. Ik werd opeens behoorlijk zenuwachtig. Zouden dit dan mijn vliezen zijn? Ik liep weer naar de kamer om nieuwe inlegkruisjes uit mijn tas te halen. Toen ik weer op de wc zat zag ik dat het vorige inlegkruisje helemaal doorweekt was en wat roze van kleur. Ik verschoonde mezelf en ging weer staan. Gelijk voelde ik weer wat stromen, dus ik kon er niet meer onderuit; het was begonnen!

Mijn vriend kwam gelukkig net op dat moment de gang in lopen. Ik vertelde dat ik dacht dat het begonnen was. Hij kon alleen maar nerveus lachen. Helemaal zenuwachtig en een tikkeltje hyper is hij naar huis gefietst en ben ik door vriendinnen naar huis gereden. We waren allemaal ook vooral vol ongeloof.

Eenmaal thuis had ik de broek echt goed nat. Dus eerst verschonen en wat vruchtwater opvangen voor de verloskundige. Daarna de verloskundige gebeld. Heidi was in dienst en kwam rond 22:45 bij ons thuis. Ik bleek (na onderzoek) draagster van de GBS-bacterie. De uitslag was minimaal positief, maar toch positief. Dat, in combinatie met dat de vliezen met 36 weken en 6 dagen zijn gebroken, maakte dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen met antibiotica. Dit was onderdeel van het onderzoek waar ik via de verloskundigepraktijk aan mee deed. 

Heidi gaf aan dat het nu kon beginnen met weeën, maar dat het ook zo kon zijn dat er niets zou gebeuren. Dan moesten we ons de volgende ochtend om 9:00 melden in het ziekenhuis. Mocht het vannacht wel beginnen, dan mochten we Heidi weer bellen als de weeën om de 5 minuten kwamen. Ze adviseerde vooral om nog wat te gaan slapen.

Maandag 5 mei

Dus wij zijn maar het bed in gegaan. Mijn vriend is na een half uurtje in slaap gevallen, maar ik kon de slaap niet echt vatten. Daarbij kwam ook dat rond 00:30 de weeën een beetje begonnen op te zetten. Ze waren alleen nog niet erg krachtig, dus ik twijfelde nog of het weeën waren. Ik begon al wel met het bijhouden van de tijd. Ze kwamen om de 7 à 8 minuten. Ze waren nog prima te doen en ik hoefde nog niets weg te puffen. Rond 1:30 werden ze een stukje heftiger. Ik ben op mijn ademhaling gaan letten en kon ze zo wegpuffen. Ze kwamen om de 5 minuten ongeveer. Aangezien mijn vriend nog lekker lag te slapen en ik ze nog wel onder controle had, vond ik het niet nodig om hem al wakker te maken en de verloskundige te bellen. Rond 2:30 kwamen de weeën om de 3 à 4 minuten. Toen werd mijn vriend ook al een beetje wakker van mijn gepuf. Hem gezegd nu toch maar echt wakker te worden en Heidi te bellen. Heidi was rond 3:00 bij ons. Ik had al 3 cm ontsluiting en mocht gelijk door naar het ziekenhuis. Iedere controle kreeg ik te horen dat we een flink kind zouden krijgen, dus ik had alleen maat 56 ingepakt. Snel nog wat 50 erbij gepakt, aangezien we nu toch een kindje 3 weken te vroeg zouden krijgen.

Rond 3:30 waren we in het ziekenhuis. Ik lag nog amper op bed, of ik werd ontzettend misselijk. Met dat ik het voelde en aangaf, kwam het er allemaal al uit. Daarna was het gelukkig ook weer weg. Rond 3:45 kreeg ik het infuus. Dit was erg pijnlijk om te zetten. Aan de linkerkant heeft ze het geprobeerd, maar kon geen goede ader vinden. Dat zoeken en draaien met die naald was erg vervelend. Gelukkig ging het rechts beter. Ik kreeg gelijk antibiotica via het infuus. De volgende lading zou ik dan om 7:45 krijgen. De verloskundige vertelde dat er drie bevallingen bezig waren op de afdeling. Ze hadden het dus erg druk. Ze liepen dus regelmatig even in en uit op de kamer.

Al snel veranderden de buikweeën in rugweeën. Dit was vooral erg vervelend en ongemakkelijk. Deze kun je niet zo makkelijk meer wegpuffen helaas. Mijn oplossing was vooral stil blijven liggen en hard in mijn rug duwen. Als het af en toe heel erg werd, vroeg ik mijn vriend om mee te drukken. Verder bleef ik vooral rustig en accepteerde de pijn. De weeën kwamen daarna heel snel op elkaar. Ik had nauwelijks tijd om bij te komen, want dan kwam de volgende alweer. Ook ging de pijn in de tussentijd niet helemaal weg, dus het was echt even doorbijten. De verloskundige zei ook; als je nu aan de weeën opwekkers had gezeten, dan had ik ze zachter gezet. Helaas kon dat niet. Ik ben sinds aankomst in het ziekenhuis niet meer van het bed geweest en heb eigenlijk de hele tijd hetzelfde gelegen. Op mijn zij was het het beste te doen. 

De tijd vloog eigenlijk wel voorbij. Ik heb nog twee keer moeten overgeven. Mijn vriend heeft heel lief een bakje vastgehouden en dit naderhand schoongemaakt. Rond 6:00 zatde verloskundige naast me en zei: "Ooh, je hebt al persweeën zie ik". Ik merkte ook wel dat de weeën heftiger werden en ik moeite had om er geen geluid bij te maken zeg maar. Ook mijn buik begon al te 'drukken'. Bij de wee zag je hem helemaal op en neer gaan. Arda voelde en ik had op dat moment 9 cm ontsluiting. Nog eventjes wachten dus.

Rond 6:40 had ik 10 cm en mocht ik beginnen met persen. Wat een opluchting om mee te doen met de persweeën in plaats van ze weg te puffen. Het persen is erg bijzonder. Je voelt dat er wat mee beweegt van binnen. Ik heb in totaal 1 uur en 10 minuten moeten persen. Op een gegeven moment viel het een beetje stil. Ik werd moe en kreeg haar niet meer zo goed verder. De verpleegkundige gaf me de tip om met de ogen open te persen en echt naar onderen te persen. Nu perste ik teveel 'met mijn hoofd'. Het hielp erg wat ze zei. De verloskundige vroeg wanneer ik voor het laatst naar de wc was geweest. Ja, dit was voor ik naar het ziekenhuis ging. De volle blaas kon wel eens in de weg zitten, dus ze wilde gaan katheteriseren. Hier schrok ik toch wel heel erg van. Dit vond ik toch zo'n eng idee, ook al was ik aan het bevallen. Ik schoot echt even in de stress. Dus echt even flink mijn best gedaan op de persweeën die ik kreeg tijdens dat de verloskundige de spullen voor de katheter aan het pakken was. Ze had alles al uit de verpakking toen ze zich weer naar me toe draaide en zei: "Oh, dat is misschien al wel niet meer nodig". 

 De laatste twee keer persen staan me erg goed bij, die waren zo ontzettend pijnlijk. Een heel branderig gevoel. Zo sterk dat ik dacht: "Ik doe het niet meer, ik pers niet meer". Gelukkig was dit maar bij de laatste twee keer persen, daarna kreeg ik de kleine meid al op mijn buik gelegd. Om 7:49 is Quinn geboren, 48 cm, 3320 gram. Een glibberig, warm lichaampje werd bij me gelegd en wat voelde dat toch ontzettend bijzonder. Wat een opluchting, een blijdschap, ongeloof en vooral; wat een enorm gelukkig gevoel. Quinn begon al snel te huilen. Alles zat erop en eraan en ze deed het erg goed. De placenta volgde gelukkig ook al snel en gemakkelijk. Daarna mochten wij heerlijk met zijn drieën genieten van dit gelukkige moment.

Achteraf gezien is alles zo snel gegaan. De tijd vloog voorbij, alles om me heen is heel erg aan me voorbij gegaan. Ik was erg in mezelf gekeerd. Ik heb niet eens door gehad dat het licht was geworden buiten. Ik kijk met een heel goed gevoel terug op de bevalling. Natuurlijk was het een heftige ervaring, maar vooral ook een hele bijzondere. Ik heb het geluk gehad dat alles vrij snel is gegaan. Quinn en ik moesten een nachtje ter observatie blijven, aangezien ze zo snel was gekomen dat ze de antibiotica van 7:45 niet meer hebben kunnen geven. Gelukkig was het met ons beiden goed en mochten we 6 mei om 12:30 lekker naar huis toe.

Het is vandaag alweer 5 maandjes geleden dan je geboren bent lieve Quinn.. maar o wat blijft het toch bijzonder!!

9 jaar geleden

Ik heb ook mooie zwangerschappen gehad. mijn eerste inmiddels 23 jaar is binnen 10 minuten geboren. en mijn tweede die is nu 6 was er binnen 1 minuut. ze hebben nog gezegt het worden zware bevallingen omdat je smalle bekken hebt want je hebt aan paardesport gedaan . ik ben lekker veel gaan lopen en fietsen en alles gegeten wat god verboden heeft, want als het aan die lui ligt mag je niegs meer hebben . dat mag dus wel want hoe zijn wij groot geworden niets van dat soort lui aantrekken en gewoon doen waar je zin in hebt des te mooier en gemakkelijker is de bevalling

9 jaar geleden

Wat bijzonder is het toch hè. . Zo'n bevalling. .. Ik lees veel vergelijkingen met mijn eigen bevalling. .. helaas duurde de mijne wel veeeeel langer. ..