De geboorte van onze dochter Suus.

Bevallingsverhaal.

Ik had een erg zware zwangerschap. Vanaf week twaalf begon ik met spugen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Elke keer weer uitgedroogd. Daarna kreeg ik bekkeninstabiliteit, en vanaf week 20 had ik non-stop harde buiken. Daarbij had ik een ‘placenta-previa’. In combinatie met de harde buiken was de kans op bloedingen groot en moest ik volledige platte rust. Hierdoor kreeg ik een geplande keizersnede.

28 September 2018 om 7.00uur moesten wij ons melden voor de keizersnede. Ik was als eerste aan de beurt die dag. Tegen de keizersnede zelf zag ik niet meer zo op, maar de ruggenprik daarentegen vond ik doodeng. Gelukkig viel die 100% mee en konden ze beginnen. Mijn man zat naast mij mee te kijken op het scherm. Ikzelf durfde niet te kijken. Het voelde heel apart. Alsof ze aan mijn ingewanden aan het trekken waren, maar zonder pijn. En toen was ze daar, onze Suus! Ze huilde, precies wat ze moest doen. Ze werd nagekeken en alles was goed. Daarna werd ze bij mij gelegd. Ondertussen naaiden ze mij dicht. Toen ze net bij mij lag voelde ik dat ik wegzakte, teveel bloed verloren bij de ingreep. Suus werd snel bij mijn man op de arm gelegd en ik kreeg wat zuurstof.

Op de uitslaapkamer werd Suus gelijk aan mijn borst gelegd en probeerde ze wat te drinken. Dit ging wat moeizaam, later maar weer proberen. Toen mocht ik eindelijk naar mijn eigen kamer. Suus kreunde constant. Dit kwam omdat ze waarschijnlijk een beetje vocht in de longen had door de keizersnede, ging wel weer over zeiden ze. Mijn moeder, zus en oma kwamen langs en mochten even met haar knuffelen. Zelf lukte mij dat niet zo door de enorme pijn aan mijn buik. Om half 6 kwam er weer een kinderarts. Ze bleef maar kreunen. Deze vertelde ons dat ze haar even een nachtje in de couveuse op de kinderafdeling wilden hebben aan wat zuurstof, morgen zou het weer helemaal over zijn.

Tot wij de volgende ochtend vroeg op de kinderafdeling kwamen.. Suus lag daar, in een couveuse, lijkbleek, als een dood vogeltje. Wij schrokken ons kapot en gelijk stond er een heel team aan artsen omheen. Toen zijn wij weer naar mijn kamer gebracht. Niet wetende wat er met Suus aan de hand was. Tegen de middag kwam er eindelijk een arts om ons op de hoogte te brengen. Suus had een klaplong. Daarom kreunde ze al zo, ademhalen koste haar zoveel moeite. Ik kon alleen maar huilen, niet meer helder nadenken. Volgens mij heb ik die hele dag gehuild.

Smiddags mochten wij eindelijk bij haar op de NICU. Daar lag ze dan, ons pasboren dochtertje. Aan allemaal slangetjes, in zo’n hokje. Een drain in haar longetje. Die roze wolk waar iedereen het over had, daar waren wij even keihard vanaf gegooid. Heel zachtjes mochten wij onze hand op haar leggen. Dit was de enige aanraking die mocht, anders zou ze teveel pijn hebben. Pas na een paar dagen mocht ik buidelen. En na ruim een week mochten we haar voor het eerst zelf aankleden. Op dag 11 mocht ze mee naar huis. Ik heb haar die dag aan niemand af gegeven. Knuffelen, haar geur opsnuiven en alle tijd inhalen die we verloren waren, dat was alles wat ik wilde.

Nu is onze Suus een altijd vrolijke lieve dreumes van ruim 1,5 en genieten we volop! ❤️